Ρωγμές της ψυχής, ραγισμένα δάκρυα.
Κρατώ αποστάσεις.
Ένα ξέφωτο αδιέξοδο.
Μια καρδιά χωρίς στολίδια.
Σαν πένθιμο πέπλο, τα φθινοπωρινά φύλλα καλύπτουν τις αιωρούμενες, ματωμένες ελπίδες.
Ξυπόλητη σε φλογισμένους δρόμους και αγκαθωτά μονοπάτια.
Οι λέξεις μαρμαρωμένες στέκουν σαν αποτυπώματα του νου.
Δεν ψάχνω λογική μελλούμενη απάντηση.
Σε μια παράνοια ψευδαίσθησης αφαιρώ δεν προσθέτω.
Αφιερώνω χρόνο στα σκονισμένα συρτάρια της καρδιάς και στα ίχνη της ποίησης προσπαθώ να ξορκίσω την θολή σιωπή μου.
Δονήσεις, τριγμοί και δάκρυα φυλαγμένα… Σιγοφέγγω.
Μια πτώση αφήνει μετέωρη την αγάπη που αρχίζει να θάβεται στα έγκατα της ψυχής.
Ένα μοναχικό σεργιάνι μιας παράξενης κοπέλας, με ένα βλέμμα καθηλωμένο στη βουβή σιωπή.
Τα χείλη ξεραμένα κι ένας καφές να συντροφεύει τις μελαγχολικές σκέψεις.
Λευκές σελίδες ζωής, ερημωμένα αισθήματα, μνήμες ανυπότακτες.
Οι ανάσες παγωμένες, τα όνειρα μισογκρεμισμένα.
Σ’ ένα σταυροδρόμι με πλάτη μισογυρισμένη κι ένα μισάνοιχτο λουκέτο καρδιάς.
Νότες θλίψης στο μυαλό.
Ίσως στο τέλος του δρόμου η άνοιξη να έρθει ξανά…
Ίσως κάποτε ανθίσουν πάλι οι πασχαλιές…
14/3/2024
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αρθρογράφος/ Συγγραφέας
