Με την σκέψη πάλι θα βυθιστώ στο άσπρο, στο γαλάζιο του ουρανού.
Ακολουθώ την ριπή του ανέμου για να ‘ρθω αστραπιαία κοντά σου.
Εκεί που το περιβόλι της χαράς, ανθισμένο μας καλωσορίζει
και το χώμα αντανακλά το χρυσό του παραδείσου
σαν ο κάθε κόκκος του να είναι πηγή αιώνιου φωτός.
Ναι, εκεί θα βυθιστώ,
ώσπου ο ουρανός να ξεράσει τους καπνούς του σκότους
και σαν ανεμοστρόβιλος θα ‘ρθει να με ρουφήξει
και ξάφνου εκεί μέσα θα χαθώ.
Εκεί μονομιάς θα εξαϋλωθεί η χαρά, η ελπίδα, η γαλήνη
και το χαμένο αίμα μου αντίθετα θα κυλάει.
Και στο χαράκωμα της η ζωή θα αλλάξει την ροή της.
Το ξέρω εσύ ακόμα αναπολείς στιγμές αγάπης,
όταν τίποτα άλλο δεν έχει αξία όσο καίει το άγγιγμα σου
κι ο θάνατος γίνεται γλυκό νανούρισμα κοντά σου.
Ο δικός μου θάνατος τώρα πια απλά αδιάφορα κοιτάζει
τόσες ψυχές με όνειρα να πέφτουν στην δίνη του μίσους,
στην δίνη της οργής, του σκότους, που σε πήρε μακριά μου.
Φτάνει! Ποτέ πια απ’ της μάνας τα σπλάχνα να χάνεται η ψυχή της
και το παιχνίδι της ανεμελιάς να γίνεται μάχη θανάτου.
Στην επόμενη ανάμνηση θα είμαστε μαζί·
η αγάπη θα ενώσει και πάλι τις ψυχές αιώνια…
Ειρήνη Σταυρή
Πολύ ωραίο και ατμοσφαιρικό!
Συμφωνώ. Είναι ατμοσφαιρικό και ιδιαίτερο!
Έχεις ταλέντο, μπράβο!
Υπέροχο!!!
Καλή έκφραση και ροή της σκέψης, δεν σε αποπαίρνει απο τον συνειρμό που σε οδηγεί το κείμενο. Αναπολεί συνέχεια τον έρωτα και τον ανακατεύει ρυθμικά με το θάνατο, το μίσος και τι αλλο… την ψυχή.
Μου άρεσε πολύ! Καλή σου επιτυχία!