Ίσως κανένας

Θάλασσα βουίζει στους δρόμους.

Το κύμα ρηχό και όμως βρέχει.

Το  νερό βρώμικο από τις ακαθαρσίες

των αμαρτωλών χριστιανών

που θυσιάζουν την καρδιά,

ο πιο ανεκτίμητος θησαυρός τους.

Το αίμα τρέχει και η αναπνοή βογκά

μέσα από το χαμόγελο του τόξου.

Η  σύσπαση των χειλιών, κόρη του ουρανού

και τα μάτια υγραίνουν.

Ουδέτερο έντομο

ενοχλεί με τον ήχο των φτερών του.

Ό,τι βαραίνει, διαλύεται με το φάρμακο του διωγμού.

Η οσμή μένει. Ευδιάκριτη από την κουρτίνα.

Πίσω ο καθένας. Εσύ. Εγώ, ίσως κανένας.

Παιχνίδια του μυαλού που διαλύουν το σύμπαν

και ενισχύουν την αμφιβολία

και τα χέρια κρέμονται

σαν μια παραλυσία που υπήρχε

από  τη  στιγμή του θαύματος

της γέννησης που πέθανε,

με τον πρώτο ήχο του μωρού

που σηματοδοτεί την κατάρα που φωνάζει.

Ό,τι αρχίζει στη ζωή με σταλαγματιά,

τελειώνει με σιωπή.