Τίποτα δεν είναι σίγουρο και σταθερό στα χέρια μας, αν εμείς δεν είμαστε σε θέση να το κρατήσουμε σφιχτά.
Κανένας μην παραμυθιαστεί πως μπορεί να κρατήσει τον άλλον, αν δεν το θέλει και ο ίδιος φυσικά.
Ποτέ μην πεις το “πάντα”, αν κι εφόσον δεν το νιώθεις και δεν το αισθάνεσαι, μόνο και μόνο να φανείς ως κάτι το διαφορετικό και το απρόσμενο.
Γιατί απρόσμενο κι ουρανοκατέβατο θα αποδειχθεί η κάθε τυχαία κίνηση ή η κάθε χωρίς μεταμέλεια, αναποφάσιστη θέση και κατάθεση των πεποιθήσεών μας.
Πάντα θα υπάρχει εκείνο το γιατί, το διότι, που θα παιδεύει και θα αιμορραγεί τις ψυχές μας, μα εμείς και μόνο θα γίνουμε οι λυτρωτές του.
Αυτή η καρδιά που το βρίσκουν έντιμο και καθαρό να παίζουν μαζί της, αυτή η δική τους, θα στραφεί εναντίον τους και δε θα ξέρουν τι να την κάνουν.
Ξέρετε οι πονεμένες οι καρδιές ανταμώνονται και δε θέλουν και πολλά να δούνε και να νιώσουν, να καταλάβουν και να αποδώσουν.
Αρκεί μόνο μια καθαρή ματιά, μια ξεκάθαρη κουβέντα κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Αυτός της επιστροφής, ποτέ δε θα αναγκαστεί καμιά μας αίσθηση και δη διαίσθηση, να νιώσει και να θελήσει να απομονωθεί και να ταυτιστεί μαζί του.
Μία η λεωφόρος της δόξας και της τιμής, της προσέγγισης και της έναρξης στιγμών και κυρίως λεπτών, που θα στιγματίσουν και θα διαπρέψουν διακαώς στα δικά τους πάρτυ ζωής.
ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ
