Έπεσε πάλι η νύχτα
στο βυθό της μ’ έκλεισε
αφήνω όνειρα σε τόπους που περπάτησα
αφουγκράζομαι το τραγούδι του τζίτζικα
τη σιωπή του φθινοπώρου
την παγωνιά του χειμώνα,
γύρω μου νεανικές συγκομιδές
ειρωνεύονται του φεγγαριού το καθρέφτισμα.
Ψελλίζει ακόμη ένα παλιό μελτέμι
μοιράζει πτυχές ονείρων,
μες στα βαθιά τα χρόνια
με βλέμμα σπαθωτό επαναλαμβάνει
ρήσεις παλιές ριγμένες στη λήθη.
Σκάφανδρα βουτηχτάδων
ξυπνούν την ακινησία του βυθού
απρόσμενη μουσική
ανάβει τις κόχες των κοραλλιών,
άθικτες μνήμες, ήχοι σταλακτιτών
πλανώνται στην ατμόσφαιρα
Προσμένω το ξημέρωμα
να βάψει τα ξεθωριασμένα χρώματα
οι ορίζοντες που αγνάντευα
να μου μιλήσουν πάλι θέλω.
Σε σας που πίστεψα μιλώ
σας κοιτώ κι ας μην αποκρίνεστε
δεν ξέχασα την πληγωμένη Πνύκα
τα όνειρα που τραγουδούσαν τις νότες μας,
θα καρτερώ πεισματικά
μέχρι να πέσει η αυλαία.
Λευτέρης Καστρινάκης
Λευτέρη δεν ξέρω τι να πώ για την ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ. Βαθιά νοήματα σ’ ένα αριστοτεχνικά γραμμένο ποίημα. Καλή επιτυχία να έχεις!
Exoho!!!
Εξαιρετικοί οι καταληκτικοί στίχοι, αλλά και το σύνολο του ποιήματος.
Προσμένω το ξημέρωμα
να βάψει τα ξεθωριασμένα χρώματα
οι ορίζοντες που αγνάντευα
να μου μιλήσουν πάλι θέλω.
Δυνατοί στίχοι!!!
Aπ τα πιο δυνατά που διάβασα.
Εξαίρετο.
Βαθυστόχαστο. Συγχαρητήρια στον ποιητή.
ΘΑΥΜΑΣΙΟ. ΕΠΙΚΡΟΤΩ!
Δυνατοί στίχοι με παλμό.
Πολύ καλό. Συγχαρητήρια.