Της Ηλείας κόρη, θωρώ σε
στης Αρχαίας Σαμίας το κάστρο
να ανεμίζεις υψίστια.
Το συνοδό της σκέψης σου τ’ άστρο
στης ψυχής σου το άρρητο κατοικεί
αναζητά χνάρι ανθρώπου
κι ανασαίνει στο κενό της αβύσσου.
Πότε νιφάδα χιονιού
πότε της μυγδαλιάς κλωνάρι
«εκεί που σμίγουν οι μοναξιές»
και «σπάει αλεξίσφαιρο τζάμι»
εκεί μ’ αγριάρμενη ρίμα
τη ζωή δρασκελίζεις
και ρουφάς του λογισμού
το απύθμενο βύθος.
Της αγίας ημέρας
των αγίων ερώτων
σαν τα νερά λιμνάσαν
και σκάλωσε ρηχή η βάρκα
πύκνωσε το μαβί σύννεφο
μούλιασε την ψυχή του ανέμου
και θέριεψαν οι αντοχές σου.
Είναι κι εκείνο το μπλε του πελάγους
-σαν το φίλιο θαλασσί βλέμμα-
που ματώνει
σαν της γραφής σου τ’ αμόνι
πυρώνει τους φθόγγους
στης Ασκητικής το χρέος ψάχνει
να βρει της φωταύγειας τιμόνι.
Κι όταν η ζωή ψιχία χαρίζει
και το όνειρο δε στάθηκε βατό
ήρθαν οι φίλοι κι οι δικοί
με λειψό το φυτίλι στο καντήλι
κι απόκαμε η ανάσα σου στο θρήνο.
Ήρθε η Άννα της σιωπής
«με τα γυμνά τεράστια βλέφαρα»
και τρόμαξε ο όλεθρος
γκρεμίστηκε το όνειρο
«στο τρίτο το στροβίλι».
Ήρθε η ματωμένη χαραυγή
με το θλιμμένο της στημόνι
στου Υμηττού το μνήμα
και δάκρυσε της πένας σου η ρίμα.
Ο ήλιος σου διάφανα παλεύει
να πνίξει στο κύμα
μασκαράτες κι αγύρτες
στου Ιονίου τα ασίγαστα χείλη.
Εκεί γυρνάς, εκεί νογάς
στου βράχου τον ασφόδελο
και στου Θεού τ’ αλάτι.
«Στου ονείρου το στρατί»
πλέκεις το ρούχο των λέξεων
μπολιάζεις του «Απρίλη τη μουντάδα»
κι αναζητάς, όλο αναζητάς
στο κορμί της θάλασσας
να ξεκλειδώσεις
τα μυστικά των Ευ!
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
(Για την ποιητική συλλογή της συγγραφέως Φωτεινής Αζαμοπούλου, με τίτλο «ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΥ», εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα 2018).
