Στο άνυδρο σύννεφο,
σε πήραν να πιεις.
Γκρίζος ο ουρανός,
χωρίς φως,
σε ένα απέραντο του
ματιού σκούρο,
να φτάνει στα πέρα.
Και συ, που προέκυψες
παράφορος, που γιόμισες
τα μέσα σου, κενό,
να προβάλλεις εξουσιαστής.
Μοναχά, που
σ’ αγκαλιάζουν γυμνά
χέρια, και αγίνωτα κορμιά,
σε προκαλούν, σε
μιας φύσης στιγμή, που
αν μπεις, αδηφάγα,
θα σε καταπιούν οι ώρες.
Οι ώρες εκείνες,
που γέννησαν τις λέξεις,
που γέννησαν το φως, και που
τόλμησαν να σε φωνάξουν
άνθρωπο.
Βασίλης Σαμοίλης
Ένα όμορφο, διαφορετικό και απλά υπέροχο κομψοτέχνημα λόγου. Εύγε!
..ξάφνιασμα,αλλά και τιμή ο λόγος σας,Σες ευχαριστώ!!!!!
.ξάφνιασμα,αλλά και τιμή ο λόγος σας,Σας ευχαριστώ!!!!!
Πολύ φιλοσοφημένο. Μπράβο!
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!
Δυνατό λεξιλόγιο, παραστατικές εικόνες και βαθύ νόημα.