Περπατώντας ανάμεσα σε ερείπια και συντρίμμια.
Ανθρώπινοι θησαυροί κρυμμένοι… κι ας γίνονται σκουπίδια της ζωής.
Κοιτάζονται στους καθρέφτες παρατηρώντας την κάθε ρυτίδα, το κάθε σημάδι που άφησε πάνω τους ο χρόνος.
Μέσα τους νιώθουν ακόμα ζωντανοί.
Κι ας έχουν μαραθεί οι σκέψεις τους.
Κι ας έχουν καταρρακωθεί τα όνειρά τους.
Μια ανάσα ζωής προσμένουν για να πληρώσουν το χρέος που τους όρισε η ίδια η αγάπη.
Η καρδιά τους μπαλωμένη και μια τεράστια υπομονή που αργοπεθαίνει.
Κρατούν τη συνείδησή τους ως φυλαχτό μέσα στον παραλογισμό του κόσμου.
Οι ήλιοι που αντικρίζουν είναι ματωμένοι.
Τα φεγγάρια τους, τα έχει πλακώσει η ερημιά.
Κι όμως, στη ψυχή τους ένα ουράνιο τόξο αχνοφαίνεται, καρτερώντας να ξεπροβάλλει.
Σαν αόρατοι άγγελοι με φτερά τσακισμένα… κλεισμένοι στη φυλακή ενός απέραντου θιάσου χυδαιότητας.
Προσμένοντας τη λύτρωση και την ανάσταση της καρδιάς.
21/2/2024
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αρθρογράφος/ Συγγραφέας
