ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΦΟΒΟΥ

Στη χαρμολύπη που σαν πέπλο καλύπτει

Την εποχή που μόνο προστάζει φυγή

Εκεί που δεν με κράτησαν τα πόδια μου ορθό

Στον έρωτα που δέσμιο μέσα μου κρατώ

 

Στις ραγισμένες καμάρες των άνυδρων χειλιών

Κόκκινο, του αίματος το χρώμα μα και των αναστεναγμών

Σαν κινώ, το βλέμμα να ορθώσω στον καιρό

Κρατώ σφιχτά στα χέρια μου, όρκο φόβου αργυρό

 

Στα ατέλειωτα όνειρα και στις νεφέλες ακροβατώντας

Ψέμα και αλήθεια στο ίδιο σώμα πολεμώντας

Απόκληρη η γαλήνη, που στη ψυχή δε λέει να μείνει

Στο φόβο, που προσκάλεσα μόνιμος κάτοικος να γίνει

 

Στα χρώματα που βυθίζεται ο ουρανός το δείλι

Ο αποχαιρετισμός, με κεντητό λευκό μαντίλι

Νιώθοντας τη σπάνια στιγμή της αθανασίας

Καθώς, τα σώματά μας γίνονται σχέδια, μιας ιερής θυσίας

 

Στους επισκέπτες που με τα μάτια τους κλειστά

Μήτε το κόσμο ψηλαφούνε, μήτε χορεύουνε αντικριστά

Μονάχα για το φόβο τους, μόνο γι’ αυτόν μιλούν

Και έτσι σκυφτοί, για νέες πολιτείες πάλι κινούν

 

Πάνω στους ίδιους παραλλήλους, αναζητώντας στεριά

Σχεδιάζοντας πορεία με τα πιο μακρινά αστέρια

Τούτη εδώ τη βιαστική στιγμή, το σώμα μου ορθώνω

Στον έρωτα τον λυτρωτή, τον φόβο αποκληρώνω

 

Αλέξανδρος Ζήζος