Έλεγες τα βράδια φυλακές,
τις χαρές του χθες δεσμώτες,
και εγώ κοντά σου έτρεμα….
αλλάζουμε…
μια αμείλικτη συνωμοσία σιωπής,
και μια άρνηση παραδοχής
της αλήθειας μας,
μας κρατά δυνατούς στο μετέωρο…
ξεστράτισαν πάλι οι καημοί,
να αποδράσουν ζητούν από τ’ άδικο
κι’ αλλόφρονα αλαλάζουν
για κάποια νίκη
μα ποια νίκη;
Από πότε ο προδότης χρόνος
Έμαθε από ζύγι και δίκαιο;
Πώς μπορεί τις ανάγκες μας να νιώσει,
Και την τρεμάμενη φωτιά της ελπίδας
Να κρατήσει ζωντανή;
Πλάνη είναι μην τον πιστεύεις,
Χρόνος αδάμαστος….
Από πότε το αδοκίμαστο όνειρο
Φτερά καταθέτει στα όρια
Χάνει την φόρα την αλλοτινή για το αδύνατο
Και ακούει σαν μαθητούδι λογικές να του αναφωνούν ησυχία;
Ανάγκη είναι μην αποφεύγεις,
Της καρδιάς το παράταιρο…
Εβίτα Καφούρου, 8-7-2017
