Έστειλα τα όνειρα ταξίδι.
Κι αυτά έριξαν πέτρα πίσω τους και δεν ξαναγύρισαν.
Και δεν μπορώ να σε δω μέσα απ’ αυτά πια.
Κι απ’ τη φωτογραφία σου ο χρόνος έσβησε τα χρώματα.
Κι έμεινε η εικόνα σου στα μάτια μου μόνο.
Και φοβάμαι να τα κλείσω μη φύγεις κι από κει.
Και πήρα και τη σφάλισα στης μνήμης τα συρτάρια
Και κρέμασα τα κλειδιά στο λαιμό μη τύχει και τα χάσω.
Ρένια Παπαματθαίου
αυτή η ανάγκη να κρατηθεί με νύχια και με δόντια η ελάχιστη μνήμη…τα κλειδιά κρεμασμένα στο λαιμό που φυλάκισαν έστω και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία στο συρτάρι της μνήμης δυνατή περιγραφή αυτού του συναισθήματος.. Μπράβο σας..
Τόσο κοντά οι λέξεις στο βίωμα … πολύ καλή προσπάθεια
Καταπληκτικό!
Πολλά μπράβο!
Υπέροχο… Καλή επιτυχία!