Θα σβήσω το φως
και θα αφήσω μόνο ένα κερί αναμμένο.
Στη μνήμη μιας αγάπης που τελείωσε πριν ξεκινήσει.
Από το στέρνο μου ρέει ζεστό αίμα,
το βουτάω στην πένα μου
-φίλο καλό-
και ψιθυρίζω το όνομα σου στο βουβό μαυσωλείο της θύμησης.
Στο σελιλόιντ των ονείρων που είχα,
εγώ βύθιζα τα δάχτυλα στα μαλλιά σου
κι εσύ με κρατούσες κοντά στο στέρνο σου
και μου έλεγες -κι ας μην το πίστευες-
ότι με αγαπάς.
Πόσο ικέτευσα να μ’ αγαπήσεις,
σύρθηκα στο πάτωμα και σε άφησα να με κοιτάζεις από ψηλά,
με την περήφανη ματιά σου.
Αν η αγάπη γεννήθηκε για να είναι η κόλασή σου,
εγώ καιγόμουν στην πυρά κάθε φορά που σε κοίταζα.
Κι εσύ χάθηκες τώρα,
ήσουν αγκάθι,
ήσουν ρωγμή,
ήσουν ανεμοστρόβιλος,
ήσουν….
Ήσουν!
Τι ήμουν, όμως, εγώ;
Θέλω να σε μισήσω.
Αλλά δεν μπορώ.
Νομίζω έστω και λίγο με αγάπησε η σκληρή καρδιά σου.
Αν και δεν μου το είπες ποτέ.
Σε πλήγωνε ο εγωισμός σου και η περηφάνια σου
και ήθελες να διώχνεις την αγάπη μου,
να την δεις σαν σκυλί να σέρνεται από πίσω σου.
Τι σου ζήτησα;
Πόσο ακριβός είναι ο έρωτας σου;
Δεν σου έφτανε μια ταπεινή καρδιά…
Ας είναι έτσι.
Εγώ θα σε κοιτάζω ενώ απομακρύνεσαι και αργοσβήνεις στην θύμησή μου.
Θα σε πυροβολήσω εξ’ επαφής με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα
και το αίμα να στάζει από τα λευκά μαδημένα φτερά μου.
Και μετά θα περπατήσω στην άδεια πόλη,
θα πάω στα μέρη μας,
εκεί στην γεμάτη πλατεία,
και θα γίνω ένα με το πλήθος,
να οσμιστώ την ιστορία μας από την αρχή.
Τελειώσαμε.
Άδειασα.
Δεν έχω τίποτα να σου πω.
Σκουπίζω τώρα τα φτερά μου και τους ρίχνω λίγη αστερόσκονη.
Με είχες ονομάσει αστέρι, θυμάσαι;
Πόσο λαμπερή θα ήθελες να είμαι
για να μου δώσεις λίγα ψίχουλα από την αγάπη σου;
Δεν μπορώ να σε μισήσω.
Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο από όλα.
Το κερί έσβησε από το ρεύμα αέρα το Απριλιάτικο.
Φεύγεις κι εσύ.
Θα μείνουν σκόρπιες λέξεις,
αποστάγματα καρδιογραφήματος
και κουβέντες σου με προσοχή διαλεγμένες,
να θυμάμαι.
Να θυμάμαι.
Και όταν τελικά βρεθούμε στο παράλληλο σύμπαν
που θα με έχεις αγαπήσει,
θα βυθίσω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά σου,
θα σε φιλήσω απαλά και θα σου πω
«Μου έλειψες».
Αν είναι αυτό το αντίο μας,
αν η ιστορία μας τελείωσε τόσο τραγικά
είναι επειδή εσύ το διάλεξες.
Όχι εγώ.
Αντίο, λοιπόν.
Θα έρθει άλλος να μου κολλήσει τα φτερά ξανά.
Και θα είναι όλα φωτεινά και γεμάτα αστερόσκονη.
Βάζω λευκό σεντόνι στη μνήμη μου και σε καλύπτω.
Αντίο, λοιπόν.
Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο σε αγάπησα.
Ούτε τι θα μπορούσαμε να γίνουμε μαζί.
Αντίο.
ΕΦΗ ΣΚΛΗΡΟΥ
