Να εξηγώ τα αυτονόητα και πάνω απ’ όλα, να δικαιολογώ και να απολογούμαι, το χειρότερο για μένα.
Να θέλω να δώσω μια ευκαιρία σκέψης και αποφασιστικής κίνησης, μα να βλέπω την ανευθυνότητα, ακόμα και εκείνου του βλέμματος απέναντι σε μια στιγμή σοβαρής συζήτησης.
Να θέλω να στοιχειοθετήσω και να δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα, καθώς το τμήμα εγκεφάλου κρίσης και επίκρισης, είναι σε αυξημένα επίπεδα και στάδια, παρά της επιμονής και της υπομονής.
Να αναζητώ διόδους και κατευθύνσεις επικοινωνίας, αφού τα μετρό της ζωής τους, έδειξαν μόνο την στασιμότητά τους, αφού οι τροχιές της πορείας τους, δήλωσαν ανίκανες για επαναπροσδιορισμούς και ανακατευθύνσεις τους.
Να δείχνω το δάσος και να κοιτούν το δέντρο, που απ’ τις πολλές ματιές που του ρίχνουν, το ‘χουν ισοπεδώσει απ’ το μάτιασμα, καθώς ανίδεοι και αδαείς, φτύνουν εκεί που γλείφουν.
Στοιχειωμένα τα όνειρα, καταθέτουν αντιπαραθέσεις, μα ένα είναι το σίγουρο και το μόνιμο συστατικό της απαράδεκτης διάθεσης της δικής τους εγωιστικής πλευράς, με συμβατό δότη στη δωρεά της σάρκας τους, την ανυπαρξία του πνευματικού εκείνου χώρου.
Κι έρχεται η δική μου προδιάθεση αν θέλετε, διάθεση να σας πω εγώ και να το κρίνει η στάση και η αποφασιστική μου διάθεση, παροτρύνω κι απομακρύνω την παραμικρή ελπίδα, προερχόμενη από χαμένη γη, από μέρος που το ψάχνουν χρόνια και θρύλοι και μυστικά, την έχουν δεσμεύσει,
Μα όπως και να χαθεί μια ψυχή, στο σωρό και στον αλαλαγμό των ψεύτικων απαρνήσεών της, η σταθερά μεταβλητή, είναι μία και ουσιώδης.
Ξεσκέπασμα αλήθειας, το πλήρωμα του χρόνου φλυάρησε και εγώ με τη σιωπή μου, τόνισα την αναξιότητά τους.
Μα όχι του στόματος και της σιγής, παρά εκείνης της απαξίωσης και του τετελεσμένου καιρού τώρα… γεγονότων ξεριζωμού τους.
ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ
