Οι ορειβάτες, οι τυμβωρύχοι, οι εργάτες του ορυχείου, οι εκδρομείς και εγώ με τους ποδηλάτες σαν προσκυνητές, σαν ορδές μυρμηγκιών σε αποστολές, ανεβαίναμε εκείνο το πρωινό το βουνό από όλες τις πλευρές ταυτόχρονα, σε κυκλική κίνηση –και δύσκολα, έτσι όπως ήταν σκαλισμένοι οι δρόμοι με κλίση ανάβασης απ’ το έξι τοις εκατό ως το δεκαπέντε.
Τους έβλεπα στις στροφές, τους έβλεπα σε δρόμους πιο κάτω, σε ανήφορα πιο πάνω. Όλοι ταγμένοι στην ανάβαση ετούτη της Κυριακής.
Σε κάποια σημεία η ανάβαση ήταν τόσο δύσκολη, που ο ιδρώτας έκανε ρυάκια από τα πρόσωπα στα σώματά μας και μετά κάτω στο έδαφος, εισχωρούσε στις στεγνές σχισμές των υδροφλεβών που θα συναντούσαν το μοναδικό ποτάμι που κατέβαινε εκείνο το αποσπασμένο, μονοφυές βουνό. Το φαλακρό βουνό. Που την κορυφή του δεν την είχα δει ποτέ, μα είχα ακούσει πως στο μέσο είχε μια μεγάλη, τεράστια τρύπα, σαν την είσοδο του Άδη, σαν το αιδοίο της αιώνιας πουτάνας, τρύπα σκληρή, αγέρωχη, βαθιά, που οδηγούσε στη μήτρα της μάνας του βουνού. Κι όπως ο ιδρώτας μας έλουζε το τοπίο τριγύρω, άρχισε να πλένει το χώμα από το έδαφος, κι από κάτω μου φάνηκε ότι μπορούσα να διακρίνω ένα μαύρο πέτρωμα, μα σίγουρος εκατό τοις εκατό δεν ήμουνα ακόμη, ο ήλιος έκαιγε και ίσως να είχα παραισθήσεις, και δεν είπα τίποτα στους ποδηλάτες, ούτε φώναξα δυνατά να φτάσει η ηχώ της κραυγής στις τριγύρω πλαγιές, να προειδοποιήσω τους υπόλοιπους.
Κι έβγαζαν τα ρυάκια τριγύρω μας μια χαρακτηριστική μυρωδιά, σαν ζουμιά μιας σούπας που αφέθηκε να ωριμάσει, σαν ένα αυγό στο μεταίχμιο να κλουβιάσει, έπρεπε να προλάβω, κάτι με τράβαγε προς τα ‘κει, εκεί πάνω. Έπρεπε να τους περάσω όλους, έπρεπε να πάω πρώτος εγώ, ήταν εκείνη η μυρωδιά, έβλεπα και τους άλλους που μυρίζονταν τον αέρα και πατούσαν τα πετάλια δυνατότερα, όλο πιο γρήγορα, όσο κι αν ανηφορίζαμε.
Πέρασαν λίγα λεπτά. Άκουγα έξω από τον καμβά μου μια φωνή βαριά κι ένα βογκητό να ανταποκρίνεται. Φοβόμουνα. Ένοιωσα μικρός, πολύ μικρός για το σύμπαν που με περίκλυε εκείνη την ημέρα. Με φανερή αγωνία, αφού πέταγαν μακριά τα πουλιά και οι σαύρες βρήκαν φωνή και απειλούσαν με θάνατο αν πατούσα τα αυγά τους, άρχισα να πεταλίζω πιο γρήγορα, για να προλάβω να ανέβω στην κορυφή, να βεβαιωθώ πως είχα λάθος – ή δίκαιο – για να ενημερώσω με σιγουριά τους πάντες. Ή θα πεθαίναμε, ή θα ευλογούμασταν. Γιατί το έδαφος στα πλάγια του δρόμου, το μαύρο αυτό έδαφος το είδα να κυλάει αργά, προς τα κάτω, να ξεφυσάει και να αχνίζει απότομα σαν θερμοπίδακας, σε κάθε σημείο που έπεφτε ο ιδρώτας.
Κάποιος από εμάς έπρεπε να φτάσει στην κορυφή εγκαίρως.
Αποσπάστηκα.
Ξάφνου το τοπίο άρχισε να παίρνει μια πιο αρχέτυπα γνώριμη μορφή, καθώς οι άκρες των πευκοβελόνων άρχισαν να ξηραίνονται και οι κορμοί από κάτω προς τα πάνω να μαυρίζουν.
Σκεφτόμουνα, όπως έτρεχα καθισμένος στην άβολη σέλα, πως ίσως είχα λάθος, πως μέσα από τα γυαλιά και με το παιχνίδισμα του φωτός και της σκιάς τα έβλεπα όλα διαφορετικά.
Υπέθεσα πως αν έκοβα ίσως λίγο φόρα, θα γίνονταν όλα κανονικά, μα δεν μπορούσα να μειώσω ταχύτητα, αυτά τα τρομαγμένα πόδια πίεζαν τα πετάλια με μανία και ανέβαινα, ανέβαινα, τα δέντρα πια σε αυτό το υψόμετρο ήταν πιο αραιά, οι βράχοι πιο ογκώδεις, το χώμα είχε χαθεί, κάτω έβλεπα το ποτάμι του ιδρώτα αφρίζοντας να περνάει από τα χωριά, και τα κορίτσια να βρέχουν δειλά-δειλά τα πόδια τους γυμνά, και τις αγελάδες να γλείφουν το απρόσμενο αλάτι με ευγνωμοσύνη.
Κι αυτή η μυρωδιά, απίστευτα γήινη, θελκτική, δεν ήταν το θειάφι που καιγότανε, ήταν ζουμιά από φρούτα που ωρίμασαν και έσταζαν γύρω μου και έπρεπε να βουτήξω, να λουθώ.
Παρακολουθούσα και τους υπόλοιπους επίδοξους επιβήτορες αυτού του βουνού να ανεβαίνουν κουραστικά αλλά ήταν αδύναμοι, και όπως τους άφηνα όλους πίσω, αβοήθητους, η αγωνία μεγάλωνε, και ο τρόμος γιγαντωνότατε, γιατί ένοιωθα την τεράστια οπή κοντύτερα, όλο και πιο ελκτική, και άκουα τη βοή του κενού να μου μιλάει υπόκωφα,
Έλα, ποδηλάτη, έλα πιο κοντά, θα σε φιλέψω με ψημένο κρέας ελαφιού, θα σου κεράσω ρακί από πεύκο.
Λες και ήξερε πόσο δίψαγα και πόσο πεινούσα εκείνη τη στιγμή, μα δεν μπορούσε να υποπτευθεί ότι το κεφάλι μου με πονούσε πιότερο κι απ’ το στομάχι μου – είχα καταλάβει τι συνέβαινε, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ, ήταν αδύνατο να γυρίσω το ποδήλατο προς τα πίσω και να αρχίσω την ξέφρενη κατάβαση φωνάζοντας και ουρλιάζοντας. Δεν ήταν άνθρωπος και δεν ήξερε πως, αν ο στόχος ήτανε η τρύπα, θα έφτανα με κάθε τρόπο – ήταν η μόνη αναπόφευκτη κατάρα της φατριάς μου, κι αυτό επίσης το λέγανε στα κάτω χωριά, μα δεν τους πίστευα. Και εκείνη την ημέρα το διεπίστωσα με το χειρότερο τρόπο.
Και έτσι, αφού το αποφάνθηκαν οι χωρικοί και το αποφάσισε και ο πατέρας και η μάνα, ούτε εσωτερική, ούτε εξωτερική επιλογή δεν θα είχα εκείνο το πρωινό. Η πορεία μου θα ήταν μία – η διείσδυση.
Για να ετοιμαστώ, λοιπόν, και να αφήσω το κεφάλι μου γυμνό να ορμήσει, και ανεμπόδιστο να εισχωρήσει στην τρύπα, έβγαλα το κράνος μου και το πέταξα στο πλάι μπροστά, και συνέχισα να ανεβαίνω με όλο μου το σώμα σε μια παρανοϊκά αργή κίνηση καθώς η κλίση πια είχε πιάσει το ανώτερό της ποσοστό – δεκαοκτώ τοις εκατό.
Ένοιωσα τον πρώτο σεισμό και κράτησα με δυσκολία το ποδήλατο όρθιο και σε πορεία. Τα βράχια άρχισαν να ξεκολλάνε και να κατρακυλάνε παρασύροντας τα πάντα πίσω τους. Δεν τόλμησα να γυρίσω και να κοιτάξω τι συνέβαινε πιο κάτω.
Μόλις δύο μέτρα προχώρησα και έφτασα ακριβώς πριν την τελευταία στροφή που οδηγούσε κατευθείαν στο χείλος του κρατήρα. Κανείς άλλος δεν ήτανε εκεί. Είχα φτάσει πρώτος – ή τελευταίος.
Έλα, αγόρι, θα σε φιλέψω…
συνέχισε η μακάβρια φωνή.
Ενώ τα αυτιά μου βούιζαν, γύρισα το βλέμμα μου πίσω, τριάντα μόλις μέτρα, και τα μάτια μου καρφώθηκαν στο κράνος που έλιωνε στη λάβα, που πλέον κύλαγε ακάλυπτη, ξεθαρρεμένη από την απουσία των αδιάκριτων ματιών, γιατί εγώ δεν ήμουνα αδιάκριτος, εγώ ήμουνα καλεσμένος, και σε λίγο θα είχα γεύμα με την πουτάνα τη ζωή – ένα μυστικό γεύμα.
Ακριβώς πάνω από το μαλακό χείλος, όταν αντίκρισα το απύθμενο χάος και στα εσωτερικά τοιχώματα ένα τσούρμο κοκκινόμαυρους διαβόλους να ανεβαίνουν κυκλικά, και να με κοιτάζουν κατευθείαν στα μάτια, διάτρητα, αμετανόητα και απτόητα, είπα να αλλάξω γνώμη και να γυρίσω πίσω.
Ήταν πολύ αργά.
Η άσφαλτος είχε χαθεί από κάτω μου, τα λάστιχα του ποδηλάτου μου ήταν ήδη λιωμένα. Παρασύρθηκαν ένα με τη λάβα και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα που έσταξε από επάνω μου.
Ήμουνα ο μόνος από όλους τους φίλους ποδηλάτες που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή. Ήμουνα ο δυνατότερος, ο άξιος. Ο πρώτος που θα αποκτούσα το προνόμιο να μεταλλαχτώ. Να εξελιχθώ. Να ενωθώ με το τέρας που με περίμενε κάτω στον πάτο του στόματος του ηφαιστείου για να γίνουμε – ω, ναι, – εσύ.
Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να διεισδύσω. Και τότε έβγαλα τα μαύρα γυαλιά. Και σε αντίκρισα.
Χρήστος Τσιαήλης
πολύ ενδιαφέρον …..μπράβο σου Χρίστο !!!!!!!
Διείσδυση: με ταξίδεψε και διείσδυσε στη σκέψη και την ψυχή μου.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Τέλεια γραφή με ήθος.
Καλημέρα σας. Εγκρίνουμε το σχόλιο μόνο για να εμφανίζεται στη Σελίδα. Η ψηφοφορία έληξε χθες, στις 23:59. Σας ευχαριστούμε.
Υπέροχο!
Καλημέρα σας. Εγκρίνουμε το σχόλιο μόνο για να εμφανίζεται στη Σελίδα. Η ψηφοφορία έληξε χθες, στις 23:59. Σας ευχαριστούμε.
Το θέμα συγκλονιστικό, με ιδιαίτερη γραφή, δεν το άφηνα απο τα χέρια μου. Θα το χαρίσω για χριστουγεννιάτικο δώρο
Καλημέρα σας. Εγκρίνουμε το σχόλιο μόνο για να εμφανίζεται στη Σελίδα. Η ψηφοφορία έληξε χθες, στις 23:59. Σας ευχαριστούμε.
Πολύ ωραίο διήγημα, με χαρακηριστικό τρόπο έκφρασης που το κανει να ξεχωρίζει, διαθετει μια αμεσότητα που κερδίζει τον αναγνώστη απο την πρώτη παράγραφο. Το ψηφίζω.
Έχω διεισδύσει στις σκέψεις σου και θαυμάσει τη γραφή σου! Μπράβο Χρίστο!
Υπέροχο. Ένα μεγάλο μπράβο!!!!
Πολύ ενδιαφέρουσα! Μπράβο!
Πάντα με την ιδιαίτερη γραφή σου Χρίστο μου.
Αγαπημένε μου πάλι με εξεπληξες ευχάριστα!!! Μπράβο!!!!
Elpizw na parei tin prwtia. To aksizei!
Apistefto to pws parousiazeis tin dimiourgia tou anthrwpou…. Toso dynato diigima…
Χρήστο μου καλοτάξιδο!!!
Παρασύρθηκα μαζί σου σε αυτή την αγωνιώδη διαδρομή.
Συγχαρητήρια Χρίστο.
Δυνατή αφήγηση, ζωντανές εικόνες.
Εύγε. Πολύ δυνατό!
Wonderful! Congratulations!!
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΡΑΦΩΤΙΑΣ December 9, 2018 at 09,06 a,m.
Ευφάνταστο, αλληγορικό που αποκαλύπτει τις αλήθειες μας!
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΡΑΦΩΤΙΑΣ
Ευφάνταστο, αλληγορικό που αποκαλύπτει τις αλήθειες μας!
Συγχαρητήρια Χριστο άριστη περιγραφή.!!!
Χρήστο Τσιαήλη, μας βοήθησες να “βγάλουμε να μαύρα γυαλιά και να σε αντικρίσουμε” Συγχαρητήρια!
Υπέροχες εικόνες ! Συγχαρητήρια !
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Υπέροχο διήγημα! Ζωντανό, παραστατικό και ιδιαίτερο! Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία Κ. Χρήστο μου!
Congratulations Christos! I really enjoyed reading it!
Πολύ ωραίο και ενδιαφέρον διήγημα. ΜΠΡΑΒΟ!
Καλή επιτυχία Χρήστο μου!
Jsut perfect!!!!
Πολύ καλή δουλειά Χρίστο μου. Όπως μας έχεις συνηθίσει άλλωστε!
Talented as always ! I enjoyed it CHRISTOS !
Δυνατό!
Το ιδιαιτερο λεξιλογιο που χρησιμοποιειται στο διηγημα δημιουργει εντονες εικονες και συναισθηματα στο μυαλο του αναγνωστη. Ενα ξεχωριστο κειμενο, συγχαρητηρια.
Ωραιο, ανατρεπτικο
Εξαιρετική συγγραφή, τέλειο, συγχαρητήρια!
Καλή επιτυχία!!!
Πολύ ωραίο και ενδιαφέρον διήγημα με ωραίες εικόνες!!
Υπέροχο!!
Πολύ ωραίο και ενδιαφέρον διήγημα με παραστατικές εικόνες!!
Υπέροχη συγγραφή. Μπραβο!
Εξαιρετικο διηγημα! Μπραβο
Poli oraio! Sigxaritiria
Συγχαρητήρια! Καλή επιτυχία. Αυτό το διήγημα αξίζει την πρωτιά!
Πολύ καλό. Συγχαρητήρια!!
τέλεια ιστορία! πω πω!
Εξαιρετική δουλειά όπως πάντα.
Κάθε επιτυχία.
Well done!!!
Υπεροχο
Perfect
Proud of you Christos! You’ve always been a great talent!
Η αιώνια πάλη του “καλού” και του “κακού”, του “σωστού” και του “λάθους”, του ΘΕΛΩ και του ΜΗ … δοσμένη μ’ ένα μοναδικό και ευφάνταστο τρόπο… τελικά όμως ποιό είναι το “καλό” και ποιό το “κακό”; ποιό είναι το “σωστό” και ποιό το “λάθος”; αν βγάλουμε τα μαύρα μας γυαλιά ίσως και να μάθουμε… ίσως το ΘΕΛΩ μας να γίνει το ΣΩΣΤΟ…
Υπέροχο!!
Πολύ ωραίο και ενδιαφέρον διήγημα. ΜΠΡΑΒΟ!
Masterpiece as all always mr.Christos !
Ο Χρίστος είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης! Χίλια μπράβο!!
Τέλειο Χρίστο μου! Τέλεια παραστατηκή περιγραφή….Αποκαληπτικό θα έλεγα…
Καλή επιτυχία
Υπέροχο !!! Καλοταξιδο !!!
ωραίο παραστατικό και συμβολικό διήγημα
Τέλειο…
Pali exis dosi ton kalitero sou eafto . Telio ❤️
Εξαιρετικο! Συγχαρητήρια!
Παρα πολυ ενδιαφερον.Με συνεπηρε!!!!Μπραβο Χριστο….το ψηφιζω !!!
Ενα εξαιρετικό κομμάτι παντα με τη μαγεία που κρύβει η αποκαλυπτική πέννα του Κου Τσιαήλη.
Μπράβο, Χρίστο!
Πραγματικά υπέροχο!
Pragmatika yperoxo.
Συγκλονιστικό, Χρίστο! Μπράβο!
Εξαιρετικό!!!
Συγχαρητήρια Χρίστο
Χρίστο καλοταξιδο!
Συγκλονιστικό, Χρίστο!
Όμορφο… συναισθηματικό.. παρανοϊκό… πως ακριβώς το λυσσαλέο κυνήγι που περιγράφει..
Μπράβο! Υπέροχο
Η αγωνία του σημερινού ανθρώπου σχετικά με το σκοπό της Ύπαρξης του.Το ημερήσιο πρόγραμμα σε μεταφυσική αναζήτηση. Η λαχτάρα για το ανέλπιστα μα ποθητό συνάμα. Ροή γρήγορη σχεδόν αγχωτικη μα με την δράση μέσα της άμεση λυτρωτική. Γραφή κατανοητή και εικονοπλαστικη.
Εξαιρετικό!
Well done!
Δεν έχω λόγια..φίλε μου έχεις ένα τρόπο γραφής τόσο μοναδικό ,απόκοσμο σε σημείο να διαβάζει ο άλλος και να λέει αμέσως Χρίστος
Έυγε
Μπράβο!
Υπέροχο διήγημα! Συγχαρητήρια!!!
Υπέροχο ανάγνωσμα με πολύ ενφιαφερον
Απλά υπέροχο! Αλληγορικό! Πολύ δυνατή η γραφή σου… Καλή επιτυχία!!!!
Εξαιρετικός ο Χρίστος. Τα διηγήματα του είναι καταπληκτικά. Εύγε Χρίστο.
Εξαιρετικό! Τόσο έντονα γεμάτο από εικόνες! Διαβάζεται απνευστί… Το ανοιγοκλείσιμο των ματιών ανύπαρκτο σε τέτοια αγωνία! Η πάλη του θέλω και του πρέπει…
Συγκλονιστικό Χρηστο μου συγχαρητήρια..
Poly wraio, megali empneusi brother!!! Synexizeis akathektos, mas kaneis perifanous
Πολύ ωραίο κύριε Χριστό! Μπράβο σου!
Εξαιρετικό Χρίστο μου!! Γραφή που σε συνεπαίρνει!
Αγαπημενε Χρηστο θα ξεχωριζα αμεσως ενα διηγημα δικο σου…Εχεις ενα μοναδικο τροπο γραφης που ο αναγνωστης ζει μεσα στις ιστοριες σου. Παρασυρθηκα με παθος σε αυτο τον δρομο χωρις επιστροφη, ενοιωσα την αγωνια σου, κατεβαλα ολες μου τις δυναμεις για να τα καταφερω, αμφεβαλα την τελευταια στιγμη στο αδιεξοδο και μετα χαθηκα! Σε ευχαριστω για το ταξιδι.
Μπράβο Χρίστο μου, εξαιρετικό, συνέχισε ακάθεκτος είμαστε είμαστε περήφανοι για εσένα!
Πολύ ωραίο Χρήστο!!!Μπράβο σου…
Ο δυνατότερος, ο πιο άξιος!!! Άξιος σε όλα, εξαίσιες εμπνεύσεις κι όμορφες επιτυχίες να έχεις πάντοτε!
Πολύ ωραίο διήγημα! Με ταξίδεψε.
Απίστευτο! Όλα ανατρέπονται στο τέλος! Καταπληκτικό διήγημα!
Ωραία ιστορία!
Απόλαυσα την ιστορία σου και το ιδιαίτερο ύφος.