Λάστιχα που στριγγλίζουν και ένα εκνευρισμένο κορνάρισμα με βγάζουν ξαφνικά από την ονειροπόλησή μου. Έχω ξεχάσει σχεδόν πού βρίσκομαι˙ η ρυθμική και συνεπής συνάντηση της βροχής με το τσιμέντο έχουν σπρώξει το μυαλό μου σε μια κατάσταση νιρβάνας. Σε μια κατάσταση αναμονής, ίσως.
Επικεντρώνομαι στο συμβάν μπροστά μου, δυο αυτοκίνητα που οι τροχιές τους παραλίγο να συναντηθούν μέσα στο συνωστισμό της κίνησης. Οι οδηγοί τους ξεσπούν σε στιγμιαία τινάγματα των χεριών και σε φωνές που τις πνίγουν το μέταλλο και το γυαλί. Κι έπειτα όλα συνεχίζουν την προκαθορισμένη πορεία τους.
Κοιτάζω ολόγυρα και συνειδητοποιώ ότι η κόκκινη ομπρέλα μου είναι το μοναδικό χρώμα σε ένα καθ’ όλα γκρίζο τοπίο. Η ομπρέλα μου, και τα φανάρια απέναντι που ορίζουν την κυκλοφορία, μια εκπέμποντας κόκκινο φως, μια πορτοκαλί και μια πράσινο. Παρ’ ότι δεν απέχουν παραπάνω από είκοσι βήματα, η λάμψη τους φτάνει θολή σε μένα, λες και η υγρασία είναι συμπαγής και σχηματίζει ένα θαμπό τζάμι μπροστά απ’ τη στάση του λεωφορείου.
Η στάση είναι αδειανή. Αυτή που πάντα σφύζει από ζωή – από φοιτητές, από ηλικιωμένους, από επαγγελματίες – είναι σήμερα άδεια σαν τα γυμνά κλαδιά των δέντρων. Δεν τους αδικώ με τέτοιο κατακλυσμό. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να το αποφύγω. Τουλάχιστον έχω στη διάθεσή μου ολόκληρο τον πάγκο. Έχω ήδη απιθώσει την ομπρέλα μου, την τσάντα και το βιβλίο μου, και υπάρχει ακόμα χώρος. Υπάρχει χώρος και στην αγκαλιά μου, μέσα απ’ το γκρίζο μου παλτό.
Κοιτάζω ξανά προς εκείνη τη γωνία. Θα έρθει σήμερα άραγε; Βγάζω αφηρημένα τα γυαλιά μου, σκουπίζω τους πιτσιλισμένους φακούς και τα τοποθετώ ξανά στη θέση τους. Καλύτερα τώρα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, θαρρείς και την επόμενη στιγμή θα έρθει εκείνος και θα μου την κλέψει. Εισπνέω υγρασία και καυσαέριο, μου αρπάζουν τα πνευμόνια, βήχω. Η ένταση του βήχα φέρνει στην όρασή μου μαύρα στίγματα, τα μάτια μου δακρύζουν. Σηκώνω λίγο πιο ψηλά το κασκόλ, ίσα να σκεπάζει τη μύτη μου˙ πήρα το μάθημά μου.
Σκέφτομαι όλα τα πρωινά, εδώ και κάποιους μήνες, που δεν έχει χάσει ούτε ένα από τα ραντεβού μας. Το βλέμμα μου καρφώνεται στη συνηθισμένη του θέση. Τον βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου, όρθιο στο ένα πόδι, κάτω από την κουτσουπιά που την άνοιξη τον ραίνει με ροζ ανθάκια. Λίγο πιο πέρα από τη στάση, μακριά από τον κόσμο που συνωστίζεται, σαν να είναι τιμωρημένος. Φρούδα η ελπίδα μου πως θα ‘ναι εκεί, πως θα ΄χει με κάποιο τρόπο φτάσει αθόρυβα στη θέση του. Ίσως να προτίμησε κι εκείνος σήμερα να φτάσει στον προορισμό του με αυτοκίνητο ή με ταξί.
Κάθε μέρα αναρωτιέμαι πώς τον λένε, πόσων χρονών είναι, πού μένει, τι δουλειά κάνει. Η φαντασία μου καλπάζει, ψάχνει λεπτομέρειες να πιαστεί. Τα σμιλευτά του φρύδια παραπέμπουν κάτι σε Φαίδων ή Φαέθων, κάτι αρχαιοελληνικό. Μοιάζει στην ηλικία μου, ίσως και λίγο μεγαλύτερος. Τριάντα με τριανταπέντε υπολογίζω. Αν και ποτέ δεν είμαι καλή στο να καταλαβαίνω ηλικίες. Τον φαντάζομαι να μένει σε ένα ρετιρέ με θέα την Ακρόπολη. Να στέκεται όρθιος μπροστά από το φαρδύ παράθυρο – στο ένα πόδι, ίσως – και να πίνει κόκκινο κρασί, κουρασμένος από μια ακόμα απαιτητική μέρα στη δουλειά. Να ‘ναι άραγε γιατρός; Δικηγόρος; Κάτι τέτοιο μαρτυρούν τα κοστούμια που φοράει, κι ο χαρτοφύλακας που δίχως αυτόν δεν τον έχω δει. Και τα παπούτσια του, πάντα περιποιημένα, γυαλισμένα και ταιριαστά.
Νιώθω τη βροχή να μου χαϊδεύει τ’ αυτιά, να μου ψιθυρίζει. Δεν ακούω τι μου λέει, αλλά με τη φαντασία μου μετατρέπω τους ψιθύρους σε λόγια τρυφερά, σε λόγια έρωτα. Σε λόγια βγαλμένα από τα πιο ηδονικά ποιήματα. Ο νους μου ταξιδεύει στο σπίτι, στη βιβλιοθήκη μου, στο καταφύγιό μου. Κοιτώ το βιβλίο που αναπαύεται δίπλα μου. Ίσως είναι η ώρα να βυθιστώ στην ανάγνωση, να ταξιδέψω. Το παίρνω απόφαση πια˙ δε θα έρθει σήμερα.
Κι όμως, προτού προλάβω να διαβάσω δυο γραμμές, η περιφερειακή μου όραση αντιλαμβάνεται μια κίνηση. Τα μάτια μου ξεπροβάλλουν πίσω από το βιβλίο και βλέπω εκείνον. Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο κι έπειτα αρχίζει να τυμπανίζει μες στα αυτιά μου. Είναι καλοντυμένος, όπως πάντα, και κρατάει τον χαρτοφύλακα στο αριστερό του χέρι.
Αυτή τη φορά δεν προσπερνά τη στάση. Έρχεται κάτω από το στέγαστρο και στέκεται όρθιος, δυο βήματα μακριά από μένα. Δεν κρατά ομπρέλα. Στάζει από τη βροχή που έχει ποτίσει τα μαλλιά και τα ρούχα του. Το σηκωμένο του πόδι σχεδόν ακουμπά την άδεια θέση στο κάθισμα δίπλα μου. Τα βλέμματά μας συναντιούνται.
«Γιατί δεν κάθεσαι;»
Η φράση βγαίνει ορμητική από μέσα μου, δεν μπορώ να τη συγκρατήσω. Νιώθω σαν να τον ξέρω, τόσους μήνες που τον παρακολουθώ, πότε πίσω από γυαλιά ηλίου, πότε πίσω από γυαλιά μυωπίας. Νιώθω τα μάγουλά μου να φλογίζονται και είμαι σίγουρη ότι έχουν πάρει το χρώμα της ομπρέλας μου.
Βλέπω το στόμα του να ανοιγοκλείνει, αλλά ένα ξέσπασμα από κόρνες καλύπτει την απάντησή του. «Συγγνώμη, δε σας άκουσα».
Κομπιάζει. «Προτιμώ να μην καθίσω».
«Μα γιατί; Είναι άδεια η θέση, δεν την παίρνετε από κάποιον». Αλήθεια δεν ξέρω τι με έχει πιάσει και επιμένω τόσο πολύ.
«Θα το ήθελα, αλλά… δεν μπορώ».
Νιώθω τον δισταγμό στη φωνή του και θέλω να μάθω κι άλλα. «Γιατί;»
Τα μάτια του πετούν ολόγυρα χωρίς να εστιάζουν, σαν να προσπαθεί να μαζέψει θάρρος σταγόνα-σταγόνα. «Επειδή η κυρία Διώνη δε με αφήνει».
«Η κυρία Διώνη;»
«Ναι, η δασκάλα της πρώτης δημοτικού».
«Τι εννοείς δε σε αφήνει;»
«Με έχει βάλει τιμωρία να ‘μαι όρθιος στο ένα πόδι».
Μια στάλα κυλά στο μάγουλό του. Να ‘ναι σταγόνα της βροχής ή να ‘ναι δάκρυ άραγε;
Δεν προλαβαίνω να το διαπιστώσω, καθώς το λεωφορείο για τον προορισμό μου καταφθάνει στη στάση. Μαζεύω όπως-όπως τα πράγματα που έχω απλώσει στο κάθισμα δίπλα μου και τρέχω προς την ανοιχτή του πόρτα, με τα χέρια να καλύπτουν το κεφάλι μου από τη βροχή. Η πόρτα κλείνει πίσω μου. Μέσα από το θολωμένο τζάμι βλέπω την κόκκινη ομπρέλα μου, που την ξέχασα στη στάση.
Μια στάλα κυλά στο μάγουλό μου. Αυτή τη φορά είμαι σίγουρη ότι είναι δάκρυ.
Εμπνευσμένο από τη μουσική σύνθεση του Μελέτη Ρεντούμη “Love expectations”
ΕΛΕΝΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Πολύ όμορφο και πολύ συγκινητικό! Καλή επιτυχία!!
Τελειο κ γεμάτο ευαισθησίες!
Είναι πολύ όμορφο, ευαίσθητο και ρομαντικό!!
Καλη επιτυχία!
Ευαίσθητο Συναισθηματικο , ανθρώπινο ,ρομαντικό . Με δυο λόγια ΥΠΕΡΟΧΟ . Είσαι έτοιμη για κάτι πιο μεγαλο.
Πολύ ατμοσφαιρικό, εξαιρετική δουλειά! Καλή επιτυχία!
Λιτό αλλά τόσο μεστό. Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!!
Πολύ καλό.Μπράβο Έλενα.
Υπέροχο!!! Καλή επιτυχία!
Υπέροχο, συναισθηματικό, ρομαντικό!!! Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία, το αξίζει!
Υπέροχο, ευαίσθητο, ρομαντικό!!! Καλή επιτυχία, το αξίζει!!!
Εξαιρετικό!! Συγχαρητήρια!!!
Ατμοσφαιρικό και Εξαιρετικό!! Ελπίζω και εύχομαι να δούμε και άλλα τέτοια!
Συγχαρητήρια! Καλή επιτυχία!!
Με μάγεψε…. καλή επιτυχία
Συγχαρητήρια. Εξαιρετικό!
Απλά υπέροχο!
Πολύ καλό, εξαιρετική αφήγηση. Συγχαρητήρια στην συγγραφέα.
Υπέροχο, καλή επιτυχία!
Πολύ συγκινητικό Έλενα. Συγχαρητήρια!!
Πολύ όμορφο, συγχαρητήρια Έλενα!!
Πολυ ομορφο, Καλη επιτυχια!!!
Πολύ γλυκό και ρομαντικό!Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία ❤
Εξαιρετική η αφήγηση με λεπτομερή περιγραφή σκηνών και συναισθημάτων Ρομαντικό επίσης!!
Υπέροχο. Τρομερή αφήγηση. Συγχαρητήρια!
Πολύ καλό
Υπέροχο, συγχαρητήρια, Καλή επιτυχία
Συγχαρητήρια Έλενα! Έχεις ένα μαγικό τρόπο να καθρεπτίζεις τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου μέσα στο διήγημα.. Πραγματικά συγκινήθηκα
Εξαιρετικό!!! Συναισθηματικό, ατμοσφαιρικό και πολυ περιγραφικό.. κάθως σου δημιουργεί αμέσως την εικόνα σαν να διαδραματίζεται μπροστά σου!!! Ειναι τοσο ζωντανό… !!Ελενα, σου αξίζουν πολλα πολλα Συγχαρητήρια!!!!Μπραβο!!
Σε κρατάει από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη! Καλή επιτυχία Ελενάκι!!
Ευαισθητο και ρομαντικό!Μπράβο Έλενα!!
Υπέροχο!!!
Πολύ καλό! Καλή επιτυχία!
Πολύ ζωντανό.. Η περιγραφή ήταν υπέροχη λες και μπαινεις στην θέση της πρωταγωνίστριας. Άψογες και λεπτομερείς περιγραφές που σε μεταφέρουν αμέσως στο σκηνικό της στάσης. Πραγματικά πολύ ωραίο!
Καλόταξιδο!!!
Υπεροχο. Συγχαρητήρια Έλενα μου.
καλή επιτυχία!
Εξαιρετικό, άκρως συγκινητικό & ευαίσθητο ! Μπραβο σου !
Πολύ όμορφο!! Μπράβο στην κ. Στεργιοπούλου!!
Εξαιρετικό!!! Καλή επιτυχία!
Εξαιρετικό!!!! Συγχαρητήρια καλοτάξιδο!!!!
Πολύ όμορφο! Ταλέντο!
Καθηλωτική γραφή, δείγμα συγγραφικής ποιότητας. Αδημονώ και για άλλες ιστορίες! Συγχαρητήρια Έλενα!
Μπράβο!! Πολύ καλογραμμένο.
Εξαιρετική αφήγηση γεμάτη συναισθήματα! Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!
Εξαιρετικό μυθιστόρημα από μια εκπληκτική ψυχή. Καλό ταξίδι σε κάθε συγγραφική προσπάθεια.
Απρόσμενο, πρωτότυπο, τρυφερό! Μου άρεσε πάρα πολύ!
Συγχαρητήρια! Εξαιρετικό! Ο λόγος πλούσιος, ζωντανος , δίνοντας σου ακριβώς την εικόνα και το συναίσθημα την ώρα που διαβάζεις!
Συγχαρητήρια! Εξαιρετικό!
Η ευαισθησία και το ταλέντο της Έλενας σε πρώτο πλάνο!!! Απλά εξαιρετικό!!!
Πολύ ωραίο!
Μπράβο!! Πολύ καλογραμμένο, ωραιες περιγραφές
Εξαιρετικά καλογραμμένο διήγημα! Συγχαρητήρια Έλενα! Συνέχισε έτσι!
Καλή επιτυχία!
Πολύ ωραίο, συγκινητικό, με ευαισθησίες και ανθρωπιά, απλά ΥΠΈΡΟΧΟ σαν και την ψυχή σου! Καλή επιτυχία!!!
Εξαιρετικό! Καλή επιτυχια!
Φανταστική δουλειά Έλενα! Μπραβο!
Πραγματικά πολύ συγκινητικό!
Εξαιρετική σύνθεση που κάνει τον αναγνώστη να προβληματιστει, καταφερνοντας να περάσει πολλαπλά μηνύματα και ερμηνείες! Θερμά συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!
Good luck! 🙂
Παρά πολύ όμορφο!
Καλή επιτυχία!!
Ιδιαίτερο. Καλή επιτυχία
Η πέννα υποταγμένη στη δύναμη της φαντασίας και στην πληθώρα των συναισθημάτων που βγαίνουν αβίαστα και καθηλώνουν τον αναγνώστη… Ποιοτική δουλειά που δείχνει βάθος και ωριμότητα! Καλή επιτυχία Ελενάκι!!!
Πολύ ομορφο!! Σαν να βρίσκομαι στη στάση του λεωφορείου κι εγώ. Καλή επιτυχία Έλενα!!
Ατμοσφαιρικό και μυστηριώδες, με εύστοχες περιγραφές που καθοδηγούν, αλλά και επιτρέπουν την προσωπική αναπόληση. Καλή επιτυχία!
Ανατρεπρικό ! Πολύ καλή προσπάθεια ! Μπράβο !
Μια ευάλωτη και ταυτόχρονα γενναία ψυχή η Έλενα…
Καλή επιτυχία!
Ατμοσφαιρικό και πολυ ρομαντικό !!!
Καλη επιτυχία Έλενα !!!
Πολυ περιγραφικο & γεματο ευαισθησιες που θυμιζουν το χαρακτηρα σου!! Συγχαρητηρια και καλη επιτυχια! Ανυπομονουμε για τα επομενα!
Απλά υπέροχο! Πλούσιες περιγραφές, εικόνες και μηνύματα! Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε καθίσει σε αυτή τη στάση, και όλοι μας έχουμε ερωτευτεί μια ιδέα της οποίας οι ατέλειες την έχουν κάνει τόσο μυστικιστικά ταιριαστή σε εμάς.
Συγχαρητήρια Έλενα μου!! Συνέχισε να μας ταξιδεύεις!
Πολύ ωραίο! Μπράβο!
Τέλειο!! <3
Πολύ όμορφο έξυπνο και περιγραφικό !!!πολλά συγχαρητήρια !
Πολύ τρυφερό και ευφυές!Μπράβο!!!
Ευγενικό, λεπτό, διακριτικό. Ό,τι πρέπει. <3
Υπέροχο!!!!
Πολύ ωραίο.
Τέλειο!! Υπέροχο!!! Πολλα πολλα Συγχαρητήρια !! Καλη επιτυχία!!!!
Maravilloso y muy conmovedor, Enhorabuena, les deseo los mejores exitos.Felicitaciones,.
Θυμίζει κάτι που έχουμε ζήσει όλοι μας..
Πολύ γλυκό και ζωντανό! Καλή επιτυχία
Πολύ όμορφο και γλυκό διήγημα!
Μία πολύ δυνατή ιστορία, που μου έδωσε αμέσως την αίσθηση ιμπρεσιονιστικού πίνακα, οι χαρακτήρες δεμένοι πολύ ωραία με το περιβάλλον τους, τα χρώματα, την πόλη, τη βροχή και τη “θολούρα”, το “αβέβαιο” και υποκειμενικό που βλέπουμε στον ιμπρεσιονισμό. Ωστόσο η “θολούρα” αυτή τελειώνει, με αυτό που συμβαίνει στις τελευταίες παραγράφους, ένα μικρό “παγερό” σοκ, ένα μουσκίδι έστω, που κάνει τη βροχή να μπει μέσα στη καρδιά της χαρακτήρα αλλά και του/της αναγνώστη/αναγνώστριας. Κι αν αφήνει μια πίκρα στο τέλος, και ένα δάκρυ, η επίγευση δεν είναι αρνητική, είναι κάτι άλλο. Είναι ένα “στιγμιότυπο ζωής” που παρά το δάκρυ με έκανε να χαμογελάσω κιόλας. Μελαγχολικά, ναι, αλλά χαμογέλασα. Ο συμβολισμός της κόκκινης ομπρέλας, και το γεγονός πως η πρωταγωνίστρια την ξεχνά, είναι επίσης πολύ όμορφος.
Εξαιρετική ιστορία, και πολλά μπράβο στη συγγραφέα Έλενα Στεργιοπούλου!
Καλογραμμένη, όμορφη ιστορία αλλά και τόσο λυπητερή.
Συγκινητικο και πολύ ωραία γραμμένο!
Πολύ καλή περιγραφή του σκηνικού και απρόσμενη κατάληξη. Καλή επιτυχία.
Πραγματικά μια ιστορία αγάπης πέρα από τα συνηθισμένα στεγανά που ορίζουν την συμβατική έννοια της αγάπης σήμερα! Η συγγραφέας Έλενα έχει καταφέρει να αγγίξει τη σύγχρονη προβληματική της έλλειψης επικοινωνίας με το ποθητό, καθώς η πρωταγωνίστρια έχει τεράστια ορμή να επικοινωνήσει όμως διαισθάνεται αυτό το πάγωμα αυτό το αόρατο τοίχος που μπαίνει ανάμεσα τους. Και ουσιαστικά αυτό είναι που αντιμετωπίζουμε και όλοι στον έρωτα σήμερα, φοβόμαστε να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε και μένουμε κλειστοί στις σκέψεις μας. Ανυπομονώ να διαβάσω περισσότερα!!
Πολύ καλό…για δυνατούς λύτες.. μπράβο
Πολύ όμορφο! Βροχή, γκριζαδα και φώτα των φαναριων. Και αυτό το Πνεύμα. Διάολε, ωραίο!