Μάθαμε και συνεχίζουμε να λέμε οίνος ευφραίνειν καρδίαν ανθρώπου.
Άραγε να ισχύει όλο αυτό ή του καθενός η απάθεια και η δυσλειτουργία του συστήματος της ενσυναίσθησης έχει μπλοκάρει και το ‘χει διαδεχθεί η αλλόφρων συνθήκη της απάθειας και του αλλοτινού εφησυχασμού;
Μήπως να καταλάβουμε πως το κρασάκι ναι μεν μας χαρίζει μια αίσθηση ακόμα ελευθεριότητας των καταπιεσμένων μας και χαλιναγωγημένων ηθών μας.
Παρά σ’ αντίθεση με το τι μπορεί να επισπεύσει, ώστε να νιώσουμε πως και χωρίς αυτό, αν είναι να μη θέλουμε να συνεισφέρουμε και να συνδράμουμε συναισθηματικά, τίποτα δεν είναι ικανό, στο να το στοχοποιήσει;
Ακόμα και ένα μικρό ποτηράκι να μην ευφράνει την καρδιά μας, αλλά να γίνει η αιτία για κάποια άλλη αίσθηση, ίσως και μιας γλυκιάς ζαλάδας, καθότι μερικά άτομα είναι επιρρεπή όχι στη γεύση του, παρά στις διενέργειές του τις μετέπειτα, αν κι εφόσον δεν έχουν εθιστεί ή ακόμα συνηθίσει απλά την οσμή και την κατάποσή του;
Τι να μας κάνει ένα ποτηράκι, δυο, τρία, αν κι εφόσον εμείς μέσα μας τα ‘χουμε όλα τακτοποιήσει και δεν δίνουμε το παραμικρό δείγμα ανευθυνότητας και ακυβερνησίας του νου μας και του περιεχομένου του, εφόσον οι ίδιοι από μόνοι μας είμαστε συνεργάτες μιας δικαιοδοσίας ευθυνών και ποτέ καλύψεών τους!
Ακόμα και η γεύση, η επίγευσή του και η διάθεσή μας, ίσως ή και σίγουρα να σιγοντάρει και να στέκεται άρτια απέναντι σε κάθε αγώνα παύσης και ανάδειξής του.
Όχι ως ένα κίνητρο αν θέλετε ή μέσο απαλλαγής των συνειδητών επιλογών μας, μα συνεπαρμένο με το υφάδι της ξενοιασιάς και το πλεκτό της ευδιάκριτης νοσταλγικής εποχής της ξένοιαστης ηλικίας.
Έτσι, χωρίς το παραμικρό ζόρι και βάσανο να θέτει τα διαπιστευτήριά του, προς αποφυγήν συμμετοχής σε ένα γιορτάσι, με διοχέτευση της απομάκρυνσης και ως μαγνήτη, τα μετέπειτα σχέδια της ζωής, απόμακρα και χωρίς την απαραίτητη διαχείριση της επιχείρησης σωτηρίας των συνθηκών ζωής.
ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ
