Τόση μανία τον είχε ο Θόδωρος! Λες κι ο Βαλάντης «του ’χε σκοτώσει τον πατέρα». Ίσως αιτία να ‘τανε και ο σταλτός έπαινος στο Βαλάντη από τη Πολιτεία, για το σώσιμο του παιδιού από το πυρομάνι στα σπαρτά, πέρσι. Σαϊτιά στη ψυχή τού μεγαλάρχοντα. Δεν άντεξε και προχώρησε και στο Δημοτικό συμβούλιο… «από την άλλη ‘βδομάδα ο νέος δρόμος στα πέρα κτήματα θα λέγεται «Βαλάντη Ταχτιρτζή». Συμφωνήσανε οι ρέστοι με τον Πρόεδρο δίχως «μα» και «μου». «Να τον πατάνε όλοι και να περνάνε από πάνω τα τρακτέρ και τα ζώα τα κοπαδιαστά και τα ξέστρατα να τον κοπρίζουνε», σκέφτηκε και τον πήρανε τα γέλια. Γέλια και ζήλια που δεν τον αφήνανε να σκεφτεί ότι μόνο οι δοξασμένοι ονοματίζουνε τους δρόμους. Μόνο!
Δημήτρης Κολιδάκης
Θαυμάσια αποτύπωση της ψυχολογίας του ανθρώπου.
Μεστό και ουσιαστικό. Συγχαρητήρια.
Έξυπνο και ιδιαίτερο!
Μου άρεσε πολύ. Μπράβο στο συγγραφέα!