Έτσι είν’ θαρρώ η άνοιξη
ποτές δεν ησυχάζει,
τρυπώνει μες στα λούλουδα
ποθεί κι αναστενάζει.
Κι από του λόγγου τα βουνά
και τα λευκά τα χιόνια
στέργεται η ψυχούλα της
και κατακτά τ’ αλώνια
Κι όλου του κάμπου
τα σπαρτά τα χιονισμένα κλώνια,
τα σπέρνει μ’ αγριολούλουδα
στ’ αλυτρωμένα χρόνια.
Και τραγουδά της λευτεριάς
τραγούδι μεθυσμένο
κι όποιο πουλάκι
κι αν πετά μαθαίνει το καημένο
Λεύτερα ‘κείνο να λαλεί
και νιώθει τη σκλαβιά του
και τότες άμαθο πετά
προς την ελευθεριά του
ΕΙΡΗΝΗ ΧΙΩΤΗ
24-03-2021
