(Κόσμος πολύς. Ο χώρος Εκδηλώσεων του Πανεπιστημίου, ασφυκτικά γεμάτος. Σε λίγη ώρα θα άρχιζε η τελετή της ορκωμοσίας των νέων Νομικών, και η συγκίνηση τόσο των ιδίων, όσο και των δικών τους ανθρώπων καταφανής και απολύτως δικαιολογημένη. Τέσσερα πέντε χρόνια με διάβασμα συνεχές, μακριά από τα σπίτια τους οι περισσότεροι, με έξοδα δυσβάσταχτα για τους ώμους των γονιών, επόμενο ήταν να αισθάνονται όλοι πιο ανάλαφροι αφού το μεγάλο βάρος έφυγε. Βέβαια, στη ουσία ο πραγματικός αγώνας ΤΩΡΑ θα άρχιζε, αλλά αυτό δεν το άφηναν να τους μετριάσει τη χαρά. Το εναπόθεσαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους, και εκεί το άφησαν να περιμένει για λίγο).
Επί του παρόντος, οι γονείς ήρθαν να καμαρώσουν τα παιδιά τους, και τα παιδιά προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν ότι επιτέλους η αγωνία τους και ο εφιάλτης του «πέρασα το μάθημα ή θα το ξαναδώσω;» ήταν ένα κακό όνειρο που πάει και τελείωσε. Και η ορκωμοσία αδιάψευστος μάρτυρας του τερματισμού των προσπαθειών και του εφιάλτη τους.
Έγινε ησυχία. Δεν ακουγόταν μιλιά και ο Πρύτανης έτοιμος για την πιο μεγάλη στιγμή.
Η Μυρτώ έτοιμη κι αυτή να διαβάσει τον όρκο, σαν αριστούχος που ήταν και που τον είχε προβάρει άπειρες φορές αλλά που το τρακ της συνεπικουρούμενο από τη συγκίνηση, την έκανε να τον βλέπει στο χαρτί σαν να ήταν η πρώτη της επαφή μ’ αυτόν. «Ώρες είναι να τα χάσω και να γίνω ρεζίλι», σκεπτόταν και κρύος ιδρώτας την έλουσε. Μα δεν πείραζε. Με την τόση ζέστη εκεί μέσα, παρά το air condition, ο ιδρώτας ο κρύος, καλό της έκανε, αν και κατά Χείμωνο.
Και τη στιγμή που ο Πρύτανης έκανε ν’ αρχίσει, τελείωσαν όλα, με το άκουσμα μιας τουφεκιάς που έκανε το μεν αίμα των παρευρισκομένων να παγώσει στις φλέβες τους, τον δε Πρύτανη να σφαδάζει από τον πόνο κρατώντας το ματωμένο μπράτσο του. Το κοστούμι του σκούρο μπλε, μα το αίμα εμφανές και όσο τα δευτερόλεπτα κυλούσαν ο τεράστιος λεκές μεγάλωνε, αφήνοντας το αίμα που πλέον δεν μπορούσε το ύφασμα να απορροφήσει άλλο, να σχηματίζει μια λιμνούλα στο πάτωμα. Η σφαίρα φαίνεται είχε βρει καίρια αρτηρία.
Πανικός, κακό, στριγκλιές και ο τραυματίας να στέκεται κατάχλωμος παραπαίοντας, χωρίς κανείς να σπεύσει κοντά του για βοήθεια. Είναι ανθρωπίνως δυνατόν αυτό; Και όμως κανείς δεν πλησίαζε από τον φόβο ίσως, μη και μια δεύτερη σφαίρα ακολουθήσει την πρώτη και κατά λάθος βρει τον προστρέξαντα! Και ίσως ακόμη από το φόβο μη και η καρφωμένη στο μπράτσο του Καθηγητή σφαίρα θελήσει να βγει από κει, από μόνη της και τον κτυπήσει. Δεν είμαστε με τα καλά μας. Καθόλου όμως!!!
Και κάποια στιγμή ακούγεται ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μια φωνή, που βγήκε από το στόμα μιας νεαρής υποψήφιας προς ορκωμοσία, να ουρλιάζει: «Για το όνομα του Θεού, ένα ασθενοφόρο γρήγορα!»
Και ο κόσμος τότε, σαν να ζωντάνεψε, με λυμένα τα μάγια που τον κρατούσαν μαρμαρωμένο, όπως ακριβώς στο γνωστό παραμύθι, άρχιζε να βγάζει κινητά και να καλεί το 166, το 100, την πυροσβεστική τη γειτόνισσα και ό, τι του ερχόταν στο νου, δραστηριοποιούμενος άναρχα, στην ουσία άσκοπα και ανώφελα, την ίδια στιγμή που ο κύριος Καθηγητής έπεφτε επιτέλους λιπόθυμος πάνω στο κόκκινο γιορτινό χαλί, έχοντας χάσει, Κύριος οίδε, πόσο αίμα.
Και βέβαια, ο τραυματίας στο νοσοκομείο.
Οι υποψήφιοι να ορκιστούν, διπλά στενοχωρημένοι, τόσο σαν άνθρωποι, όσο και σαν επιστήμονες, που η Στιγμή η Μεγάλη τους που την περίμεναν χρόνια, αναβλήθηκε με τέτοιο φοβερό και απίστευτα θλιβερό τρόπο.
Η συνέχεια, λίγο πολύ γνωστή.
Αστυνομίες, ανακρίσεις, έρευνες…
Και εννοείται ο δράστης άφαντος.
Κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα, αν τελικά ο στόχος του παρ’ ολίγον δολοφόνου, ήταν ο Πρύτανης ή κάποιος άλλος τυχερός που γλύτωσε, παραχωρώντας τη θέση του χωρίς να το υποψιάζεται καν, τόσο στο ασθενοφόρο όσο και στον Παράδεισο (λέμε τώρα) στον άτυχο Πρύτανη!
Και το έργο της έρευνας αρχίζει, στα τυφλά.
Πρώτη σκέψη των ανακριτικών αρχών και συμπέρασμα συνάμα, ότι ο δολοφόνος αυτόν τον τρόπο επέλεξε να εκτελέσει το θύμα του, ξέροντας ότι οι έρευνες δεν θα ήξεραν προς τα πού να στραφούν. Στο περιβάλλον του Πρύτανη δηλαδή, ή σε κάποιον από τους προς ορκωμοσία Νομικούς; Και έως ότου φτάσουν σε κάποιο ικανοποιητικό συμπέρασμα, (στο οποίο πάντα φτάνουν αργά ή γρήγορα), ο εκτελεστής θα είχε τον χρόνο να εξαλείψει τόσο τα ίχνη του μέσα στο πλήθος, αλλά και τις προθέσεις του, αφού ο χρόνος ο πολύς, σ’ αυτού του είδους τις εγκληματικές ενέργειες, ευνοεί τον δράστη.
Σαν πρώτο βήμα επέλεξαν οι ανακριτές να εξετάσουν το οπτικό υλικό που υπήρχε στις κάμερες του Ιδρύματος, κάνοντας έκκληση και στον κόσμο να προσκομίσουν ό,τι βίντεο είχαν τραβήξει ιδιωτικά ή και από επαγγελματίες φωτογράφους. Όλο και κάτι θα αποκόμιζαν.
Ψύλλους στ’ άχυρα θα μου πεις, αλλά από το τίποτα κάτι θα ήταν και αυτό.
Ερευνήθηκε το υλικό καρέ καρέ, μα δεν βρήκαν κάτι το ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ όχι. Μα…
Μια τεράστια ανθοδέσμη, ήταν εμφανής σε κάθε πλάνο.
Κάποιος αστυνομικός υποψήφιος συνταξιούχος είπε αστειευόμενος: «Παιδιά, να πω κάτι; Η ανθοδέσμη δεν είναι βέβαια από ΓΛΑΔΙΟΛΕΣ, αλλά μπαίνω στον πειρασμό έναν συνειρμό να τον κάνω. Για προσέξτε τη σκέψη μου παρακαλώ…» (υπονοώντας τον ληστή με τις γλαδιόλες μέσα στις οποίες έκρυβε το όπλο του, στις ληστείες των τραπεζών). «Πώς τον έλεγαν να δεις; Βερνάνδο, βέβαια ναι». Τον θυμήθηκαν όλοι. Μπορεί το όπλο της απόπειρας να ήταν λοιπόν κρυμμένο μέσα στα τριαντάφυλλα. Αυτή δεν ήταν ανθοδέσμη, αλλά ολόκληρος τριανταφυλλώνας. Και αν είχες την υπομονή να μετρήσεις τα άλικα ρόδα θα διαπίστωνες ότι θα πρέπει να ξεπερνούσαν τα εκατό!!!
Ανθοδέσμη βέβαια δεν βρέθηκε, μα κάνα δυο τρία τραυματισμένα τριαντάφυλλα που είχαν συλλεχτεί μαζί με όλα τα σκουπίδια τα οποία είχαν απαγορευτεί -ευτυχώς- από τις αρχές να πεταχτούν, απέδειξαν ότι ο αστεϊσμός του υποψήφιου συνταξιούχου αστυνομικού ήταν πέρα για πέρα σωστός.
ΤΑ τριαντάφυλλα έφεραν ΚΑΜΕΝΑ πέταλα από την πυρίτιδα που… γεύτηκαν. Που σε πολύ απλά ελληνικά σημαίνει, ότι η αφετηρία της βολίδας βρέθηκε, ο τύπος του όπλου επίσης, από τη βαλλιστική έρευνα που έγινε στη σφαίρα που οι χειρουργοί έβγαλαν από το μπράτσο του άτυχου Καθηγητή, καθώς και η απόσταση εκτελεστή θύματος κατά τη μέγιστη δυνατή προσέγγιση γνωστή κι αυτή.
Ο ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΟΜΩΣ;
Εχθρός του Πρύτανη Ο ΙΔΙΟΣ, ή δια αντιπροσώπου; Ένας πληρωμένος δολοφόνος δηλαδή;
Την απάντηση τη δίνει ένας νέο προσληφθείς αστυφύλακας: «Αποκλείεται δράστης να είναι ένας εκ των συνυποψήφιων του Καθηγητή για την Πρυτανεία. Όλοι τους είναι πρόσωπα γνωστά τοις πάσι, και η παρουσία τους μεταξύ του πλήθους και μάλιστα κρατώντας στα χέρια τους έναν τριανταφυλλώνα, όπως χαρακτηρίστηκε, αν μη τι άλλο θα ήταν θέαμα αξιοπερίεργο. Και αν κάτι έπρεπε να αποφύγει ο δράστης, ήταν η εξεζητημένη, η πομπώδης μάλιστα, αναγνωρισιμότητα. Για να είναι πάλι ένας επαγγελματίας δολοφόνος είναι το πιθανότερο, αν και μου κάνει εντύπωση η αστοχία του. Αν ήθελε να πετύχει τον πρύτανη, θα έπρεπε να τον στόχευε καλύτερα. Αν η σφαίρα δεν προοριζόταν γι’ αυτόν και τον τραυμάτισε αντί άλλου, τότε δεν είναι επαγγελματίας φονιάς, αλλά μπουμπούκι άλλης κατηγορίας. Κύριοι συνάδελφοι προς τα κει θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να κινηθούμε…»
Έτσι, άρχισαν να ψάχνουν όλα τα ανθοπωλεία και ό,τι είχε σχέση με λουλούδια, θερμοκήπια, ανθόκηπους και τέτοια, ένα προς ένα και όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στα περίχωρα. Και αν δεν εύρισκαν από δω άκρη, ήταν αποφασισμένοι να ψάξουν σε όλη την Επικράτεια.
Η έρευνα γινόταν είτε δια ζώσης είτε τηλεφωνικώς για να μην χάνουν χρόνο, που αυτός ως γνωστόν βαίνει προς όφελος πάντοτε του δράστη. Η ερώτηση ήταν συγκεκριμένη και δεν άντεχε παρερμηνείας: «ΠΟΙΟΣ πούλησε αυτή την τερατώδη ανθοδέσμη και σε ΠΟΙΟΝ». Δεν ήταν κάτι που δεν θα εντυπωσίασε τον όποιον ανθοπώλη. Ασφαλώς και θα το θυμόταν…
Και το ψάξιμο έφερε ευχάριστα αποτελέσματα, όπως θα δούμε.
Μεγάλη η ανθοδέσμη λοιπόν, γιατί και η χαρά μεγάλη.
Των γονιών;
Των φίλων;
Των συγγενών;
Των ερωτευμένων;
Ή ΤΟΥ ΑΝΤΙΖΉΛΟΥ;
Αντιζηλία; Ως προς τι, ρε φίλε;
Ως προς την καρδιά της εκλεκτής, ή για τον Πρυτανικό Θώκο που ο καθηγητής πρόσφατα απέκτησε; Θώκο τον οποίο πολλοί υποψήφιοι εποφθαλμιούσαν;
Και να τα γνωστά πισώπλατα συναδελφικά μαχαιρώματα και να οι ίντριγκες και οι κακίες. Μέχρι και πολιτικοί, καθώς και άλλα σκοτεινά πρόσωπα έπαιξαν έναν αποφασιστικό ρόλο, με τις πρακτικές που μετέρχονταν για να πετύχουν τους άνομους σκοπούς τους.
Και η έρευνα ξεκινά από κει.
«Και πέστε μας, κύριε Πρύτανη, είχατε κάποιον εχθρό, κάποιον που σας μίσησε τόσο για την απόκτηση της υπέροχης είναι η αλήθεια θέσης σας την οποία δίκαια αποκτήσατε κατόπιν ψηφοφορίας;»
«Ποτέ δεν θα τολμούσα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Πικρία ασφαλώς και θα υπήρχε. Μα για να φθάσει κάποιος να επιθυμεί το θάνατό μου γιατί κέρδισα εγώ, όχι, απορρίπτω την πιθανότητα αυτή μετά βδελυγμίας. Είναι άρρωστο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος μεταξύ των πανάξιων συναδέλφων μου να κρύβει μέσα του μια τόσο απάνθρωπη φιλοδοξία. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ…»
«Αποκλείεται, το λες εσύ, κύριε καθηγητά. Εμάς μας άκουσες να λέμε κάτι τέτοιο; Μέχρι αποδείξεως του εναντίου οι πάντες είναι ύποπτοι, όσοι τουλάχιστον θα είχαν να επωφεληθούν αν εσύ αποδημούσες εις Κύριον», μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο ανακριτής. «ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΟΜΩΣ.»
Ως εκ τούτου λοιπόν άρχισαν την έρευνα από τους υποψηφίους. Και οι ανακριτές άκουγαν μένοντας ενεοί, τους καθηγητές, του αριστείς του Πνεύματος της Χώρας, να κακολογούν και να κακολογούνται σαν κυρά Κατίνες της γειτονιάς!!!
Βρε μέλι που το’ χει η Καρέκλα, ο θώκος, η εξουσία, σε όποιον τομέα, σε όποια βαθμίδα σε όποιο επάγγελμα ή και λειτούργημα, και της Ιεροσύνης συμπεριλαμβανομένης…
Φρίκη…
Σε κάνει -όχι πάντα, ούτε απ’ όλους και αυτό εξυπακούεται- να χάνεις την ανθρωπιά σου χάριν μιας κακώς εννοούμενης φιλοδοξίας. Ίντριγκες, ίντριγκες, βρωμιά, πισώπλατα μαχαιρώματα και κυριολεκτικά «ο θάνατός σου η Ζ Ω Η Μ Ο Υ».
Αηδία.
Μα ο ένοχος, δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς τους εμφανώς υπόπτους. Τα μέσα των ειδημόνων, αυτά που μετήλθαν τέλος πάντων, απέδειξαν περίτρανα ότι όχι δεν βρίσκονταν εκεί, στην τελετή.
Άντε στροφή τώρα και ψάξιμο «σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει», που έλεγε κι ο Σπάρτακος, ο μουσικοσυνθέτης. Για να φτάσουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι στο συμπέρασμα, που σαν πιθανότητα υπήρχε και από την αρχή, ο στόχος να ήταν άλλος και απλά ο εκτελεστής να αστόχησε.
Και τελικά σε ένα από τα εκατοντάδες ανθοπωλεία, φυτώρια και θερμοκήπια που ρωτήθηκαν στην περιοχή των προαστίων βρέθηκε ένα ανθοκήπιο σαν ο πιθανός προμηθευτής της ανθοδέσμης.
Η ελπίδα έλαβε την λάμψη αστραπής. Και όταν ο πωλητής τους βεβαίωσε ότι θυμόταν πολύ καλά την παραγγελία γιατί δεν είναι κάτι το σύνηθες μια ανθοδέσμη 121 φρέσκων άλικων τριαντάφυλλων, εκείνη την συγκεκριμένη ημερομηνία που την είχε σημειωμένη και στα τεφτέρια του, μόνο που δεν τον φίλησαν τον έκπληκτο άνθρωπο. Και γιατί άραγε 121 και όχι 131 ας πούμε τριαντάφυλλα; Μήπως ήξερε;
Όταν δε τους είπε τούτο το απίστευτο, τους απογείωσε: «Ο νεαρός, επέμεινε στον αριθμό γιατί ήταν λέει συμβολικός και αν κατάλαβα καλά έβγαινε από κάποιο άθροισμα ημερομηνιών, επετείων, ή κάτι τέτοιων τέλος πάντων, που ταίριαζαν με την συγκεκριμένη ημέρα. 30 -12- 2007, και ώρα 10π.μ.»
(σημ. Υπενθύμιση: η ημερομηνία δηλαδή της ορκωμοσίας!)
Οι αστυνομικοί τρελάθηκαν. Τελείως όμως. Μα αυτό ήταν ένα φοβερά ενδιαφέρον στοιχείο. Επιτέλους είχαν κάποια ένδειξη. Δεν είχαν παρά να εξετάσουν όχι το γενικό curriculum vitae των υπό ορκωμοσία νέων, αλλά και το πολύ προσωπικό τους. Δουλειά χρονοβόρα, χωρίς άλλο, λόγω των αποφοίτων που ήταν πολλοί αφ’ ενός και της λεπτότητας του θέματος αφετέρου.
Μα αυτή ήταν η δουλειά τους. Ξεχώρισαν μία δεκάδα υποψηφίων, μετά μία πεντάδα για να καταλήξουν σε ένα αγόρι και μία κοπελίτσα, την αριστούχο εκείνη που θα διάβαζε τον όρκο;
Αυτή.
Τη Μυρτώ δηλαδή.
Και πέρασαν τη ζωή τους από κόσκινο που λένε. Στην αρχή, βήμα βήμα, σαν τους αρχαιολόγους σε μια πολλά υποσχόμενης για ευρήματα ανασκαφής, και μετά όλο και γρηγορότερα, για να καταλήξουν στο εξής: Η Μυρτώ είχε έναν δεσμό με ένα αγόρι από τότε που ήταν παιδιά τον οποίον δεσμό όμως η δεσποινίς διέλυσε, στις δέκα η ώρα το πρωί, 30 του Δεκέμβρη του 2006 (διαβολική σύμπτωση) γιατί ερωτεύτηκε ένα συμφοιτητή της, που ήταν και συνυποψήφιός της στην συγκεκριμένη γιορτή. Πριν ένα χρόνο δηλαδή ακριβώς, την προπαραμονή της ανατολής του Καινούριου Χρόνου, ο χωρισμός, όπως και η ορκωμοσία τώρα.
Και η σφαίρα φυσικά είχε τον αντίζηλο σαν αποδέκτη. Κα ο απατημένος νεαρός ερωτευμένος που παρ’ ολίγον να γίνει δολοφόνος (αλλά και η απόπειρα κατά ζωής δεν είναι λιγότερης σημασίας) ήθελε την ημερομηνία της επετείου του χωρισμού τους η Μυρτώ να τη θυμάται όχι έτσι και ως έτυχε, μα σαν επέτειο ΘΑΝΆΤΟΥ ΣΕ ΔΥΟ ΕΠΙΠΕΔΑ, του χθες και του σήμερα. Να μην την ξεχάσει ποτέ…..
Πράγματι το άθροισμα των αριθμών των δύο αυτών ημερομηνιών ήταν 121!
30-12-2006-10π.μ.
30-12-2007-10
———————-
60-24-4-13-20
(Με κάπως ανορθόδοξη πρόσθεση. Έτσι την εξέλαβε ο δράστης!!!)
Και ποιος βγήκε ζημιωμένος απ’ αυτήν την ιστορία λοιπόν; Κουτέ νεαρέ. Κατέστρεψες τη ζωή σου και την ομορφιά της… λουλουδένιας άνοιξης εν είδει ανθοδέσμης μέσα στο καταχείμωνο, χάριν μιας εκδίκησης.
ΠΕΝΤΕ χρόνια μακριά από το κόσμο πριν ακόμη αρχίσεις να ζεις.
Παραείναι βαρύ το τίμημα, φίλε. Κρίμα…
Και τώρα, ξέρεις τι θα γίνει ε;
Η μεν ορκωμοσία θα γίνει αύριο μεθαύριο, η δε παρέα που μίσησες θανάσιμα, θα πίνει σε λίγο τον μυρωδάτο ελληνικό καφέ της (όχι βέβαια σε κηδεία Θεός φυλάξοι), γιατί έτσι είθισται, στον καφενέ απέναντι στη Σχολή. Αγόρια και κορίτσια θα συζητούν έντονα χωρίς να κινδυνεύουν. Κανείς δεν θα κινδυνεύει πια. Το δε παρ’ ολίγον θύμα σου θα κερνάει τους καφέδες επί τη διασώσει του.
Ο δε Πρύτανης που εισέπραξε τα πυρά του μίσους σου, αποδείχθηκε μόνον ελαφρά τραυματισμένος. Που σημαίνει ότι αύριο κιόλας η ορκωμοσία θα γίνει με αυτόν παρόντα.
Και εσύ πανίβλακά μου είκοσι δύο χρόνων μωρό, θα μπεις στον κυκεώνα των ανακρίσεων, των δικαστηρίων, της φυλακής και της ισόβιας ρετσινιάς ως παρ’ ολίγον δολοφόνος.
Άξιζε, ρε συ τον κόπο;
Όχι, πες μας τι κατάλαβες;
Και καλά που αστόχησες.
Αν είχες ευστοχήσει, θα έβλεπες το φως του ήλιου όταν πια δεν θα σου ήταν και τόσο απαραίτητο. Γέρος δηλαδή.
Κατακαημένε βλάκαααα.
Λένα Μούλιου
