Η εξαφάνιση της Μαρίας Παππά

Ένα πρωί καθώς σηκωνόταν από το κρεββάτι παρατήρησε ότι έλειπαν τα νύχια από τα δυο μεγάλα δάκτυλα των ποδιών της. Δεν ένοιωθε πόνο και το θέαμα δεν ήταν αποκρουστικό, αφού στη θέση τους υπήρχε ένα λείο και ροδαλό κρέας. Στην πραγματικότητα δεν της φαινόταν να της λείπει κάτι, άλλωστε ποιος θα το έβλεπε;  Έτσι, φόρεσε τις παντόφλες της και σηκώθηκε από το κρεββάτι.

Η μέρα της κύλησε ομαλά, δουλειές στο σπίτι, προετοιμασία φαγητού, διάβασμα, τηλεόραση.

Το βράδυ, καθώς ξάπλωνε είδε με τρόμο ότι έλειπαν όλα τα δάκτυλα και από τα δυο πόδια. Αυτό δεν φαινόταν να την εμποδίζει, αφού περπατούσε κανονικά βασιζόμενη στα πέλματα, μόνο λίγο περίεργα. Έκανε μια βόλτα στο δωμάτιό της και ανακουφίστηκε που συνήθισε τον νέο τρόπο βάδισης τόσο εύκολα. Γερνάω, μονολόγησε, δεν θα είναι όλα τα ίδια. Πρέπει να προσαρμοστώ.

Κοιμήθηκε καλά, αν και άργησε λίγο, προσπαθώντας να κατανοήσει τα νέα δεδομένα.

Όταν ξύπνησε και έκανε να σηκωθεί, συνειδητοποίησε ότι έλειπαν και τα δυο πόδια από την λεκάνη και κάτω. Εκείνος ο αφόρητος πόνος στον δεξί γοφό που την ταλαιπωρούσε χρόνια, είχε εξαφανιστεί. Σχεδόν χάρηκε και σύρθηκε να βρει το τροχήλατο καροτσάκι της μάνας της. Όλη την υπόλοιπη μέρα ασχολήθηκε με τον νέο τρόπο μετακίνησης που της υπαγόρευε η κατάστασή της.

Το επόμενο πρωί, έλειπε το μέρος του σώματος από το στήθος και κάτω. Καλύτερα μονολόγησε. Ούτε φαγητό, ούτε ανάγκη για τουαλέτα. Την έβγαλε όλη μέρα στο κρεββάτι χαζεύοντας τις ειδήσεις.

Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν μέσα στη νύχτα έχασε πρώτα το στόμα και μετά τη μύτη. Το κατάλαβε, αφού δεν μπορούσε να μιλήσει και να τραγουδήσει, μια συνήθεια που είχε από τότε που έμεινε μόνη. Όσο για τη μύτη; αυτή δεν ήταν πρόβλημα καθώς είχε χάσει την οσμή της χρόνια πριν, από αλόγιστη χρήση φαρμάκων, για την ακρίβεια αντικαταθλιπτικών, που την έστειλαν στο Νοσοκομείο για πλύση στομάχου.

Όταν ξύπνησε, δεν έβλεπε, καθώς είχε χάσει τα μάτια. Έμεινε εκεί, να αναλογίζεται το τέλος της. Ήξερε ότι μετά τον εγκέφαλο, το τελευταίο πράγμα που θα εξαφανιζόταν, θα ήταν τα μαλλιά της. Ευτυχώς, δεν θα το καταλάβω, σκέφτηκε.

Τα μαλλιά, ήταν η Αχίλλειος πτέρνα της. Όταν ήταν νέα, όλοι της έλεγαν πως ήταν το ομορφότερο πράγμα επάνω της. Καστανοκόκκινα, πυκνά, μακριά μέχρι τους ώμους, γυάλιζαν σαν το μετάξι κάτω από τον λαμπρό ήλιο.

Όταν με τα χρόνια άρχισαν να αραιώνουν και να πέφτουν, πήγε να πεθάνει.

 

ΛΕΝΑ ΚΟΜΙΝΗ