Η πόρτα έμενε πάντα μισάνοιχτη, με πληροφόρησαν. Έμεινα να μετεωρίζομαι. Αναποφάσιστο εκκρεμές. Ένα βήμα μπροστά – δυο πίσω.
Το δωμάτιο έμοιαζε αδειανό, από την γωνιά που κοιτούσα. Διαβρωτική αποστείρωση. Οσμές από καθαρό οινόπνευμα, ανακατεμένες με ιώδιο. Είχε εισχωρήσει σε κάθε πόρο – έρποντας από το πάτωμα, μέχρι πάνω στους τοίχους και το ταβάνι – του ευαγούς ιδρύματος, με το παράξενο όνομα «Αληθινές Αναμνήσεις». Σαρδόνιο χαμόγελο από τους ουρανούς; Ξόρκι; Δεδομένου ότι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι τρόφιμοι του γηροκομείου, είχαν από καιρό στριμωχτεί στην λήθη… Κοίταξα τα χέρια μου που κρατούσαν το ντοσιέ, μαζί με τις «Μεγάλες προσδοκίες», το βιβλίο, που είχα διαλέξει από την βιβλιοθήκη. Άσπρα στους κόμπους.
Δωμάτιο νούμερο επτά.
Ακολούθησα την στενή αχτίδα από το χωλό ηλεκτρικό φως του διαδρόμου. Τρύπωνε κλεφτά από την πόρτα. Πατούσα στις μύτες. Κρατούσα την ανάσα μου. Αθέλητα. «Διάφραγμα. Βαθιά εισπνοή από το διάφραγμα». Υπενθύμισα στον εαυτό μου. Ήμουν στο δωμάτιο. Η κυρία Ζαντόρα ακίνητη. Στο αναπηρικό της κάθισμα. Απέναντι από το στενόμακρο παράθυρο του ισογείου. Πλάτη σε μένα. Συνέχεια του λιτού ντεκόρ. Συνέχεια του λευκού χειμωνιάτικου τοπίου. Εντοιχισμένη στην σιωπή. Μια ασημένια αύρα στο απομεσήμερο, γύρω από το λευκό κεφάλι. Μεταξένια αραιή κόμη. Σώμα λιπόσαρκο. Αποστεωμένο. Κι ωστόσο, στητό. Ορθή γωνία. Ξέσφιξα τα χέρια μου. Είχα διαβάσει καλά το μάθημά μου. Εθελόντρια αναγνώστρια. Τρία απογεύματα την εβδομάδα.
Αναρωτήθηκα τι έβλεπε η ηλικιωμένη γυναίκα στα γυμνά κλαδιά του απέναντι δέντρου. Κοίταξα πιο προσεκτικά. Σταλακτίτες ιρίδιζαν.
Πλησίασα. Έσκυψα ελαφρά. «Καλησπέρα! Τι κάνετε;» Αταραξία. Η κυρία Ζαντόρα είχε βουτήξει στο χιόνι. Τα μάτια της ήταν σχεδόν άσπρα. Δυο χιονονιφάδες. Προχωρημένος καταρράκτης. «Θα ήθελα πολύ να γνωριστούμε και να διαβάζουμε μαζί… Αν συμφωνείτε κι εσείς, φυσικά…» Μικρός δισταγμός. Καμία αντίδραση. Δεν άκουγε κιόλας; Ο φάκελός της δεν έγραφε κάτι τέτοιο.
Η κυρία Ζαντόρα δεν ήταν εύκολη περίπτωση. Η προϊσταμένη με είχε προειδοποιήσει. Πρίμα μπαλαρίνα στην λυρική σκηνή. Είχε γυρίσει εκατοντάδες φορές τον κόσμο. Είχε χορέψει στις μεγαλύτερες σκηνές. Με τα διασημότερα ονόματα. Αρχαία ντίβα. Αντίκα που σκούριαζε. Πάνω σε σκονισμένο ράφι. Στο παλαιοπωλείο «των αληθινών αναμνήσεων». Αστραφτερό αστέρι. Άφηνε κάποτε πίσω του ουρά από μαλαματένια αστερόσκονη. Και τώρα είχε μεταμορφωθεί από την φθονερή μάγισσα του χρόνου, σε ουρά από κρεμασμένα τσίγκινα τενεκεδόκουτα.
Είχε άνοια.
Η κόρης της, βιρτουόζος σολίστα του πιάνου, αδυνατούσε να την φροντίσει τα τελευταία χρόνια. Απουσίαζε τον περισσότερο καιρό σε συναυλίες. Ανά την υφήλιο. Με την σειρά της. Την είχε εναποθέσει στα αβρά χέρια της φροντίδας του γηροκομείου. Ήμουν η σκηνική αντικαταστάτρια. Η εθελόντρια κόρη.
Είχα περάσει τα ίδια με την μητέρα μου. Πριν από λίγα χρόνια. Μόνο που εκείνη ήταν νεότερη. Είχε φύγει. Είχε ήδη χαθεί, ενώ υπνοβατούσε στα έλη του μυαλού της, που ροκάνιζαν τα θηριώδη κουνούπια της αμνησίας. Ρουφούσαν δαιμονικά πεινασμένα το νέκταρ των φαιών κυττάρων. Μια νωπή προσωπογραφία που έσβηνε από το σφουγγάρι της υγρασίας και της μούχλας, μέρα την μέρα. Ώσπου έγινε συνοθύλευμα. Από ακατανόητα χρώματα. Μουτζούρα στον τοίχο. Λεκές.
Στο τραπεζάκι δίπλα της, ακουμπισμένο το μεσημεριανό της φαγητό. Ανέγγιχτο. Γνώριζα ότι η νοσοκόμα της ήταν αγανακτισμένη. «Χμμ… βλέπω ότι δεν πεινούσατε το μεσημέρι… Μήπως θα θέλατε να δοκιμάσουμε τώρα;» είπα χωρίς πολλές ελπίδες. Η κυρία Ζαντόρα έμενε βουβή. Τυλιγμένη μέσα στην κιτρινωπή της εσάρπα – κουβέρτα. Χανόταν μέσα στο παχύ λούτρινο περιτύλιγμα. Τρομαγμένο ζώο. Από την αδιαλλαξία του χιονιά. Παγωμένο απολειφάδι. Χιονάνθρωπος. Αρνιόταν να ζήσει.
Απρόσμενα, το φυσικό φως όρμησε στον χώρο. Από τον φιλάνθρωπο απογευματινό ήλιο. Έριξα μια ματιά στο δωμάτιο. Στο βάθος υπήρχε μια ακόμη πόρτα. Προφανώς μπάνιο. Εκτός από το ορθοπεδικό κρεβάτι που ήταν μισοσηκωμένο και στρωμένο άψογα και σχολαστικά, χωρίς ίχνος πτυχής στο σκέπασμα, με τα πλαϊνό κάγκελο κατεβασμένο από την αριστερή πλευρά, κοντά στο παράθυρο, μια εντοιχισμένη ντουλάπα, ένα κομοδίνο, με μια κομψή αλαβάστρινη λάμπα πάνω του – μια ιδιόρρυθμη νότα – μια μικρή πολυθρόνα στην μια γωνία και μια κομόντα, που εκτελούσε και χρέη συρταριέρας, δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Αυτή … που είχε ζήσει σε παλάτια… Πάνω από το κρεβάτι, ένας πίνακας του Ντεκά. «Το αστέρι ή χορεύτρια στην σκηνή». Διάβασα. Στον απέναντι τοίχο. «Οι τρεις χορεύτριες». Πικάσο. Αντίγραφα.
Πάνω στην κομόντα μια και μοναδική φωτογραφία. Ασπρόμαυρη. Φθαρμένη. Απόκομμα εφημερίδας. Ρωγμές, σε ασημένια κορνίζα. Μια μπαλαρίνα στον αέρα. Λευκό, μακρύ, τούλινο φόρεμα. Ανέδυε δύναμη. Πάθος. Ο θάνατος του κύκνου. Έγραφε η λεζάντα.
Τότε την πρόσεξα. Μια μικρή κουρδιστή γυάλινη χιονόμπαλα. Δίπλα στην φωτογραφία. Στο κέντρο της, μια λεπτεπίλεπτη μπαλαρίνα. Στα ροζ. Επιχειρούσε μια πιρουέτα. Ακροπατώντας. «Θα μπορούσα;» ρώτησα, στραμμένη στην ηλικιωμένη. «Υποκρίτρια…» άκουσα την συριστική φωνή της ανόσιας επιθυμίας, μέσα στο κεφάλι μου. «Ξέρεις ότι δεν θα απαντήσει…»
Η κυρία Ζαντόρα άκαμπτη. Σε ακοίμητο κώμα. Σε χειμερία νάρκη. Απολίθωμα σε κεχριμπαρένιο κουκούλι. Ειδώλιο. Κτέρισμα σε ταφικό μνημείο. Στο δικό της τάφο. Φυσικά, δεν θα απαντούσε. Κι ωστόσο, επιτακτικά, ήξερα. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς… Ενέδωσα στην αθώα παρόρμηση. Κούρδισα την χιονόμπαλα. Γλυκιά, ιαματική μελωδία των μακρινών παιδικών μου χρόνων. Γέμισε το δωμάτιο. Πυκνές μικροσκοπικές νιφάδες στροβιλίζονταν σε αργή κίνηση γύρω της, καθώς η μπαλαρίνα στριφογύριζε, εκτελώντας το νούμερο της, με χάρη.
Ήταν εκείνη, σκεφτόμουν. Η τοσοδούλα χορεύτρια της κρυστάλλινης χιονόμπαλας. Εγκλωβισμένη στο χιονισμένο τοπίο. Καταδικασμένη να ξυπνήσει μόνο από την επιθυμία ενός άλλου. Να χορέψει κουρδισμένη στην ίδια πάντα μελωδία.
Ξάφνου, ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Αποχαιρέτισα βιαστικά την κυρία Ζαντόρα. «Επιστρέφω αμέσως» φώναξα, πάνω από τον ώμο της. Βγήκα από το δωμάτιο. Στην βιβλιοθήκη είχα προσέξει ένα παλιό πικ – απ. Ζήτησα από την υπεύθυνη να μου το δανείσει. Εξήγησα τον λόγο. Δεν είχε αντίρρηση. Γνώριζε την σειρά των δίσκων. Αυτή τους είχε τοποθετήσει εκεί. Εύκολα ξεχώρισε τον Τσαϊκόφσκι. «Η λίμνη των κύκνων».
Η μητέρα μου, είχε αγνωσία. Αγνοούσε ακόμη και το πρόσωπό της στον καθρέφτη, λίγο πριν το τέλος. Κι όμως, μπορούσε ακόμη να μαντάρει κάλτσες και να τυλίγει ντολμαδάκια. Δουλειές που έκανε στην καθημερινότητά της. Τα κύτταρα είχαν δική τους κιναισθητική νοημοσύνη.
Ξαναγύρισα φορτωμένη με το πικ – απ στο δωμάτιο. «Ίσως θα θέλατε να ακούσουμε λίγη καλή μουσική», ξεφώνισα με τον ενθουσιασμό του «εύρηκα», σταυρώνοντας τα εσωτερικά μου δάχτυλα, για λίγη τύχη. Η κυρία Ζαντόρα δεν μου έκανε το χατήρι. Παρέμενε στήλη άλατος.
Ακούστηκαν μερικά σκόρπια τριξίματα από το βινύλιο. Ξέσφιγγε τις αρθρώσεις των στροφών του, μετά από καιρό. Κι έπειτα, η μουσική του Τσαϊκόφσκι, απλώθηκε σαν νεραϊδόσκονη στον χώρο. Άγγιξε το κεχριμπαρένιο κουκούλι που ήταν παγιδευμένη η πρίμα μπαλαρίνα.
Η κυρία Ζαντόρα έβγαλε αργά τα χέρια της από την κουβέρτα. Την τίναξε από πάνω της. Εκμαγείο που σπάζει. Κι όσο κι αν τα πόδια της έμεναν ακίνητα, τα χέρια αποκτούσαν ζωή. Πετούσαν. Σαν αερικά. Ακολουθούσαν τον ρυθμό της μουσικής. Τα γέρικα, υπέροχα, μακριά δάχτυλα, ταξίδευαν ίδια πουλιά. Κύκνοι. Μέσα στο χειμωνιάτικο ηλιοβασίλεμα.
Αποκαθιστούσε την νωπογραφία. Το πρόσωπο. Την σκηνή του κόσμου. Η ποιητική του σώματος. Δεν κατάλαβα πότε σταμάτησε η μουσική. Το πρόσωπό μου ήταν μουσκεμένο. Γονάτισα. Της φίλησα τα χέρια. Κι ένιωσα το χάδι της. Πάνω στα μαλλιά μου.
Από κείνη την ώρα, οι μέρες της ανάγνωσης βιβλίων, έγιναν μέρες μουσικής και χορού, με την κυρία Ζαντόρα. «Μεγάλες προσδοκίες». Χαμογέλασα. Η σπλαχνική συνομωσία του κοσμικού σύμπαντος, είχε λειτουργήσει εύστοχα.
Δραπετεύαμε. Μαζί. Άρχισε να τρώει καλύτερα. Η έκφρασή της είχε γαληνέψει. Οι γραμμές στο οστεώδες πρόσωπό της είχαν γλυκάνει. Παρόλο, που οι λέξεις δεν έβρισκαν τον δρόμο τους στο στόμα της και τα μάτια της κρυβόταν από ένα γαλακτερό πέπλο, επικοινωνούσαμε. «Εκρήξεις μπουμπουκιών, καλή μου κυρία Ζαντόρα». Το δέντρο της αυλής είχε ανθίσει. Στην καρδιά του χειμώνα. Αμυγδαλιά.
Πέρασαν κάποιοι μήνες. Κοίταζα αφηρημένη την γυάλινη κουρδιστή χιονόμπαλα πάνω στο περβάζι του τζακιού. Στο σπίτι μου. Η κυρία Ζαντόρα, μου την είχε χαρίσει.
Αίφνης, το παράθυρο άνοιξε. Ένα εαρινό αεράκι μπούκαρε. Έρανε με πασχαλιές του Επιταφίου το μικρό καθιστικό. Η κρυστάλλινη χιονόμπαλα έπεσε στο πάτωμα. Κι έσπασε σε χίλια κομμάτια. Αντανακλούσαν το φως του δειλινού. Λες κι είχε δική της θέληση… Έσκυψα και πήρα την μικρή μπαλαρίνα από το μαρμάρινο πάτωμα. Την κράτησα στην χούφτα μου. Το χιόνι είχε χαθεί.
Η κυρία Ζαντόρα είχε ταξιδέψει.
Βγήκα στο μπαλκόνι. «Αληθινές αναμνήσεις»… Προφητικό. Κοίταξα ψηλά. Σουρούπωνε.
Ένας χρυσαφένιος κύκνος, ανάμεσα στα πρώτα αστέρια.
Μέσα χτυπούσε το τηλέφωνο.
ΜΑΡΙΑ ΜΙΧΑΛΟΥΔΗ
Συγκινητικό… Εύγε…Βλέπεις τις ζωντανές εικόνες…
Πολύ ανθρώπινο , μπράβο !
Μπράβο υπέροχη, συγκινητικο❤
Εκπληκτικό! Πολύ ωραία γραμμένο, με όμορφες περιγραφές, δίνει την δυνατότητα στον αναγνώστη να δημιουργήσει στο μυαλό του με λεπτομέρειες όλο το σκηνικό της αφήγησης! Μεγάλο εύγε στη συγγραφέα!
Δουλειά τρυφερή, ζεστή, ανθρώπινη. Δουλειά βγαλμένη από την ψυχή, από το νού, από την ζωή. Η γλώσσα, εργαλείο που χειρίζεται με μαεστρία και ζωντάνια αποδίδει όλες τις εικόνες και συνεπαίρνει τον αναγ.νώστ.ΜΠΡΑΒΟ!!!
Απλά, υπέροχο!!
Επώδυνα όμορφο και συγκινητικό, γεμάτο εικόνες που ζωντανεύουν μέσα από προσεκτικά διαλεγμένες λέξεις.
Εξαιρετικό !
Υπέροχο, συγκινητικό με πολύ ζωντανές εικόνες.
Εξαιρετικό!!!
Όμορφη αφήγηση μιας σκληρής πραγματικότητας.
Αρρώστια-ελπίδα-θάνατος.
Θα μπορούσε άραγε η ελπίδα να γίνει τόσο ισχυρή ώστε να σπάσει την αλυσίδα και να υπερβεί το τραγικό τέλος;
Ζωντανό, συγκινητικό, τρυφερό…
Υπέροχη περιγραφή της ομορφιάς της ψυχής που εν αντιθεση με το ανθρώπινο σώμα, κρατά για πάντα.
Συγχαρητήρια Μαρία!! Εξαιρετική περιγραφή συναισθημάτων και ψυχικών καταστάσεων που μας αγγίζουν και μας υπενθυμίζουν ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να απολαύσει χαρές και συγκινήσεις ακόμη κι όταν η ζωή του είναι σε μια πολύ δύσκολη φάση, αρκεί ΚΑΠΟΙΟΣ συνάνθρωπος να αφιερώσει ένα κομμάτι της ψυχής του σε αυτόν. Η πεμπτουσία και η νοηματοδότηση της επίγειας ζωής μας, με στόχο την ουράνια!!
Σ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς αυτή η γλώσα αυτη η ζωντάνια μας κάνει να ξεφυγουμε απο τον ζοφο και να ταξιδεψουμε αλλού…χίλια μπραβο στη Μαρία Μιχαλούδη!!
Δυνατό!!!
Εξαιρετικό!!!
Γραμμένο με πολύ ευαισθησία!!!
Μπράβο!!
Εξαιρετικό!!
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ
Εξαιρετικο κειμενο , η συγγραφεας με αριστοτεχνικο τροπο και λεπτομερη περγραφη καταφερνει να μεταφερει την εικονα ακριβως του χωρου! Μας συγκινει η αφηγηση την οποια ξετυλιγει πολυ ωραια με υπεροχο και πλουσιο λεξιλογιο!!
Θερμα συγχατητηρια!!
Υπέροχο!!!! Μπράβο Μαρία!!!! Συγχαρητήρια!!!!!
Πολύ ωραίο.!!!
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ…
Υπέροχο! Πολύ συγκινητικό πολύ ανθρώπινο! Καταπληκτική χρήση της γλώσσας! Μπράβο!
Ιδιαίτερη ευαισθησία!! Εξαιρετικός λόγος!!
Πολύ ζωντανό, παραστατικό, ευαίσθητο!
Υπέροχο και απολύτως παραστατικό!
Συγκινητικό. Απλά υπέροχο
Υπέροχο πραγματικά.
Εκπληκτική περιγραφή δύσκολης ανθρώπινης καταστασης που σώζει η τέχνη και η ψυχή.
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα.
Υπέροχο
Υπέροχη αφήγηση μιας σκληρής πραγματικότητας!!
Απαλό Τρυφερό Συγκινητικό
Εξαιρετικό!!!
Εξαιρετική γραφή!!!
Τρυφερη, συγκινητική ιστορία που αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές μας ,με εξαιρετική αφήγηση, συγκλονιστικές εικόνες και γερή δόση ανθρωπιάς.
Δυνατό και συγκινητικό, δημιουργεί έντονα συναισθήματα που μένουν για πολύ καιρό, ακριβώς αυτό που θέλω από μια ιστορία.
Καταπληκτικό
Εξαιρετικό
Υπέροχο !!!!!Μπράβο !!!!
Υπέροχο !!!! Μπράβο !!!!
Υπέροχο!!
Μπορεί άραγε η εικόνα να αποδώσει το μεγαλείο της περιγραφής λέξεων;
Στην περιγραφή η συγγραφέας παρέχει και θεραπευτική δράση.
ΔΓΜ
Καταπληκτικό!
Υπέροχο!
Τρυφερο γλυκο ρομαντικο ευαισθητο υπεροχο
Συγκηνιτικό και διδακτικό, ώριμη γραφή και σίγουρη.
Ένα πανέμορφο κομμψοτέχνημα που θερμαίνει την καρδιά και εξυψώνει το πνεύμα σου…
Έξυπνο και προτότυπο. Μπράβο!!
Συγχαρητήρια!
Άριστα 10! Άψογο.
Τρυφερό με βαθιά νοήματα!
Υπέροχη γραφή, που γεννά βαθιά συναισθήματα….
ΑΠΛΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ
Ομορφα ζωγραφισμένε δυνατές εικόνες! Εξαιρετικό!
Κείμενο ευαίσθητο και συναισθηματικό. Αγγίζει βαθιά στη ψυχή του αναγνώστη. Μπράβο!!
Πολύ τρυφερό, πολύ παραστατικό! Μπράβο!
Πολύ καλό! Μπράβο!
Καταπληκτικό!! Μου άρεσε τόσο πολύ!!Ρεαλιστικό και πολύ συγκινητικό. Εξαιρετική γραφή!!Συγχαρητήρια.
Εξαιρετικό!!!
Μπράβο Μπράβο Μπράβο
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!! ΠΟΛΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!
το ψηφίζω με την καρδιά μου!!!
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
πολύ καλό !!!!
ΦΟ ΒΕ ΡΟ!!!
ΔΑΚΡΥΣΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑ, ΠΛΗΜΜΎΡΙΣΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!!!
Συγκλονιστικό
Ονειρεμενο
Φανταστικό
Καταπληκτικο
Υπέροχο!!!
Απλως καταπληκτικο!μπραβο.
Συγχαρητηρια, υπέροχο!
Δεν έχω λόγια. Είναι εξαιρετικό.
Το διάβασα με μια ανάσα, με συγκίνηση, με χαρμολύπη, γέμισε η καρδιά μου. Ευχαριστούμε την Μαρία Μιχαλούδη για αυτήν της την δημιουργία! Εξαιρετική!
Θερμά συγχαρητήρια στην συγγραφέα και στην bonsaistories. Έχουμε ανάγκη από έργα πολιτισμού αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Καλο
Μπράβο, Μαρία!!!Με συγκινησες.
εικονες συναισθηματα λογοτεχνια
πολυ συγκινητικο
Εντυπωσιακό Πρωτότυπο Συγκινητικό
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ
ΜΠΡΑΒΟ
ΠΑΡΑ ΠΟΛΎ ΚΑΛΟ!!!
μπράβο
Μπράβο Μαρία, υπέροχο τα συγχαρητήρια μου
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ! ΜΠΡΑΒΟ
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ΜΠΡΑΒΟ!!!!
καταπληκτικό!!!
πολυ καλο !!!
Thavma! Bravo, Maria, tosso diskolo thema, tosso poli angisi tin kardia!
Συγκινήθηκα… Σ’ ευχαριστω Μαρία. Θυμήθηκα δυο στιγμές. Πρώτα ενα ντοκυμαντέρ για την ψυχοκινητική όπου ήταν θαυμάσιο κι εκπληκτικό να βλέπεις γέροντες σε ανία και ακίνητους για χρόνια να ξαναχορευουν ταγκό που είχαν μάθει νεαροί! Η άλλη είναι σε μια έκθεση έργων τέχνης to 2001 στο Media Lab όπου για την κατασκευη ενός ψηφιακου εργου ερευνητες του ΜΙΤ συνέδεσαν αισθητήρες στα δάχτυλα ενός φημισμένου χορευτή πολύ ηλικιωμένου πια. Οι αισθητήρες μετεφραζαν τις κινήσεις των δακτύλων του γέροντα χορευτή σε αγέρωχες κινήσεις στο επιτοίχια ψηφιακό έργο συνδεδεμένο με τους αισθητήρες μέσω ενός υπολογιστή. Ο χρόνος έγινε αιωνιότητα σ’αυτη την έκθεση ID/entity.
Τρυφερό και συγκινητικό!
Bravo!
Πόσο τρυφερό και αληθινό! Μπράβο Μαρία για την ατμοσφαιρική ματιά. Καλή επιτυχία!
Καλό!
Kάθε φορά που γράφει η Μαρία Μιχαλούδη έχουμε “Μεγάλες Προσδοκίες” από αυτήν! Και πάντοτε επιβεβαιώνονται!
Συγχαρητήρια!
Eξαιρετικό!
Άλλη μία ξεχωριστή δουλειά από την κ. Μιχαλούδη.
Ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής, που συγκινεί και συναρπάζει με το λόγο του!!!
Πολύ γλυκιά, πολύ ανθρώπινη ιστορία! Συγχαρητήρια!
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!! ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ !!!!!
Εξαιρετικό, με συγκίνησε ιδιαίτερα!!
Ήταν υπέροχο!
Πολύ όμορφη δουλειά! Συγχαρητήρια!
Συγχαρητήρια για την ευαισθησία με την οποία περιγράφεται η δόξα της ματαιότητας.Καλή επιτυχία.
Συγκινητικο, ρεαλιστικό με πολλά στοιχεία ευαισθησίας! Μια μικρή ιστορία, πλουσια σε συναισθήματα και λεξιλόγιο!!!
Ανθρώπινο δυνατή περιγραφή στοργικός γλυκό. Μπράβο στη συγγραφεα
Δυγκλονιστηκο. Μ αγγιξε η περιγραφη της συγγραφεως. Μπραβο της, δυνατη γραφη
Υπεροχο,συγκινητικο,το σκεφτομουνα δυνεχεια μετα. Ρομαντικο ευαισθητο
Απίστευτα περιγραφικό κι ευαίσθητο!!!
Με μια ανάσα.. .
Μαρία Μιχαλούδη, το πραγματικό συνώνυμο της λογοτεχνίας και της ποιοτικής συγγραφής. Εύγε, εξαιρετική δουλειά!
Εξαιρετικά περιγραφικό και συγκινητικό! Με άγγιξε και η ανάγνωση του έδωσε ενδιαφέρον στη σημερινή βραδιά. Πολλά συγχαρητήρια στην Μαρία Μιχαλούδη, προσφέρει στην τέχνη της συγγραφής και με το παραπάνω!
Νιώθεις ότι ζωντανεύουν οι εικόνες μπροστά στα μάτια σου. Αισθάνεσαι κάθε αλλαγή στη ψυχολογία της ηρωίδας. Τρυφερό και συγκινητικό.
Γραμμένο με ευαισθησία!
ΠΟΛΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΠΟΛΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΟ
ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΜΕ ΣΥΓΚΊΝΗΣΕ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΤΗΚΑ , ΣΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΝΤΟΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
ΜΠΡΑΒΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
λογοτεχνικά και προσεγμένη προσέγγιση ενός ευαίσθητου προβλήματος που πολλοί άνθρωποι αλλά και οι οικογένειες τους βιώνουν
Μπράβο
Εξαιρετικό
Η συγγραφέας με ευαισθησία προσπαθεί να ανακαλύψει τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας. Πολλές και διαφορετικές εικόνες ζωντανεύουν κατα την ανάγνωση.Γραφη αξια επαίνου!!!
Εξαιρετικό!!!
Υπεροχο
Καταπληκτικό
Υπέροχο, γλυκό, συγκινητικό.
Συγχαρητήρια!
ΔΥΝΑΤΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΚΡΕΣΕΝΤΟ ΠΟΥ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΕΩΣ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΘΑΡΣΗ.
Εξαιρετικό ύφος. Mε συνάρπασε η πλοκή και οι χαρακτήρες. Γλώσσα αριστοτεχνική!!!
καταπληκτικό!!! και μια αδιόρατη ελπίδα
ευχαριστούμε Μαρία
Εξαιρετική αφήγηση η οποία συλλαμβάνει λεπτές αποχρώσεις σκληρών καταστάσεων με ποιητικό τρόπο. Έξοχη λογοτεχνική απόδοση εσωτερικών συναισθημάτων, περιγραφής χώρου και σκιαγράφησης πορτραίτων, μεταξύ πολλών άλλων. H κουρδιστή μπαλαρίνα χτίζει ένα σύμπαν στο οποίο όλα συνδέονται και ταυτόχρονα διατηρούν την αυτοτέλειά τους. Απλά υπέροχο !
ΥΠΕΡΟΧΟ
ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Εξαιρετικό!!
Υπέροχο!!!
Ευαίσθητο!!! Υπέροχο!!! Εξαιρετικό!!! Μπράβο Μαρία!
συγχαρητήρια!!!
Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση … Απεικονίζεται συγγραφικά έντεχνα … Δάκρυσα … Ευχαριστώ πολύ !
MPRABO
ΤΕΛΕΙΟ !
Εύγε !!!!! Συγχαρητήρια για την ευαίσθητη και δυνατή ταυτόχρονα προσέγγιση, της σκληρής δοκιμασίας που είναι η άνοια !!!!!
πολυ συγκινητικο, πολυ λογοτεχνικο
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ
Η ιστορία είναι γραμμένη με μαεστρία – Θίγει το θέμα της ανθρώπινης μοναξιάς, της αποξένωσης και της έλλειψης αγάπης, που οδηγεί σταδιακά στην απώλεια μνήμης και άρα ταυτότητας. Πολλά πολλά ΜΠΡΑΒΟΟΟ
εξαιρετικη λογοτεχνικη γραφη
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ, ΣΦΙΧΤΗ ΓΡΑΦΗ, ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΜΠΡΑΒΟ
συγχαρητηρια πολυ συγκινητικο
ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ
Πολύ ωραία, αριστοτεχνική γραφή σαν κέντημα ! Συγχαρητήρια ! Αν και το περίμενα … Σε ευχαριστώ πολύ !
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΩΡΙΜΗ ΓΡΑΦΗ
Απλά συναρπαστικό ανάγνωσμα. Το έχω ζήσει με τον πατέρα μου και γνωρίζω τι εστί … Είναι σκληρή δοκιμασία για τον ίδιο τον ασθενή και για τους οικείους του . Η εσωτερική απομόνωση … Τις ευχαριστίες μου ! Με άγγιξε βαθιά στην καρδιά …
ΠΟΛΥΚΑΛΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΛΙΤΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ
Μου άρεσε πολύ! Το ψηφίζω μετά χαράς! Να είσαι καλά και BRAVO !!!
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ
Συγχαρητήρια Μαρία, απλά υπέροχο
Εξαιρετικό
Συγχαρητήρια. Υπέροχο
Υπέροχο, εξαιρετικό
Όμορφες εικόνες και συγκινητικές! Well done!!
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΤΡΙΑ
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΔΥΝΑΤΟ
υπέροχη γραφή, ποιητική, ζωντανές εικόνες, πλούσια συναισθήματα, συγκίνηση, άγγιγμα ψυχής, συγχαρητήρια από καρδιάς
Γλυκλυτατο γεματο ευαισθησια και ασιοδοξια!
πολύ καλό
Εξαιρετική γραφή, μου άρεσε πολύ.
Συγχαρητήρια!!! Ευαίσθητο, δυνατό, εξαιρετική επιλογή λέξεων, σε μεταφέρει αυτόματα στο συναίσθημα!!!
Εξαιρετικό!!!πολλα συγχαρητηρια!!!!
Τρυφερό, συγκινητικό.
Πολύ όμορφο!
Με συγκίνησαν κατ’ αρχάς οι συμβολισμοί:Το όνομα της κ. Ζαντόρα, π.χ., μου θύμισε μεμιάς τη συνονόματη και συνάδελφο της μιάς ηρωίδας, την Isadora Dunkan, που στραγγαλίστηκε κατά λάθος ότνα πιάστηκε η εσάρπα της στις ρόδες ενός κινούμενου αυτοκινήτου. Φεύγοντας νέα, εκείνη, γλίτωσε έτσι τη μοίρα της ηρωίδας του διηγήματος, την παρακμή, τη λήθη… Μου άρεσε και η διακειμενικότητα (“Η μικρή χορεύτρια του Άντερσεν). Πολύ τρυφρό κι ανθρώπινο διήγημα!
Καταπληκτικό!! Μου άρεσε τόσο πολύ!! Τρυφερό και όσο αληθινό!! Εξαιρετική γραφή! Συγχαρητήρια!
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΥΠΕΡΟΧΟ
ΥΠΕΡΟΧΟ!
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ !
ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΓΡΑΦΗ ΑΠΟΠΝΕΕΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πολύ δυνατό και συγκινητικο διήγημα που αποδίδει τόσο τρυφερά την δύσκολη πραγματικότητα της άνοιας! Καλοτάξιδο!
Ενδιαφέρον θέμα και πολύ καλή γραφή!
Πολύ καλό
Συγκινητική περιγραφή
I read the Google translation. Beautiful story, eloquent description brings to life a complex deep tapestry of emotions.
Wonderful story. My mother read it to me from Google translate.
I read the translate, amazing work
Incredible work!!
ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑ
Εξαιρετικό. Μου Μαρία
πολυ ωραια περιγραφη σε ενα τοσο ευαίσθητο θεμα
Μπράβο Μαρία …..
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΠΡΑΒΟ
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΝΟΣ ΤΟΣΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
πολυ ενδιαφερον ως θέμα, εξαιρετική γραφή
Εξαιρετικό!!!
Έχει ένα ωραίο στυλ. Μπράβο!
Κα-Τα-Πλη-Κτι-κο
Ηταν απλα υπέροχο
Απο τα καλύτερα. Ξέρουμε που πουλιεται;
Ενα εργο τέχνης
Ανιζει την πρωτιά
Εχει πολλα κρυφα μηνύματα
Ουαου
Μια απίστευτη ιστορία…
Η ευχάριστη πλευρα του Internet
Ένα απλό και ευχάριστο διήγημα
Pame dunataaaaa
Ποίημα
Κρύβει πολλά νοήματα.. Συγχαρητήρια!
Πραγματικά εξαίρετη δουλειά! Πολλά συγχαρητήρια!
Είναι πάρα πολύ ωραίο!!
Ένα απίστευτο διήγημα
Εξαιρετικό!!!
That was very beautiful!
Πέρασα πολύ ευχάριστα την ώρα μου
Συγχαρητήρια για την προσπάθεια!!
Απλα έξαιρετικό !1
πολλά μπράβο για την προσπαθεια
Έργο υπέροχο! Αξίζει.
Καλά δεν παίζεται! Ό,τι καλύτερο…………………………………………. 🙂
Δεν υπάρχουν λόγια. Τέλειο! Αποδέχομαι τους όρους του διαγωνισμού!
Good job sweetheart! Απερίγραπτο. Μαγευτικό!
Εξαιρετικό διήγημα με πολύ ευαισθησία!!
Εξαιρετικό! Συγχαρητήρια!
Μεγάλες ανθρώπινες στιγμές, με λέξεις, “εικόνες” και εκφράσεις που μας βάζουν συμμέτοχους.
Εξαιρετικό! Συγκινητικό και πολύ προσεγμένο , συγχαρητήρια !
Πολύ όμορφο το διήγημά σας!
ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΔΙΗΓΗΜΑ
Συγχαρητήρια!!
Πολύ ανθρώπινο! Καλή επιτυχια
Έργο με πολλές ευαισθησίες!! Καλοτάξιδο!
Εξαιρετικό!! Μας άγγιξε όλους!
All the best!!
Πολύ καλό!! Καλή επιτυχία!!
Πολλα συγχαρητήρια! Εξαιρετικό
Εξαίρετη δουλειά! Με άγγιξε πολυ
Aπιστευτό διήγημα!
Ένα μεγάλο μπράβο στη συγγραφέα!
Ένα διήγημα με πολλά νοηματα
Δουλειά ανθρώπινη και πολύ ζέστη! Μπράβο!
Μπράβο σας! Εξαιρετικό διήγημα με ωραία μηνύματα
Εξαιρετικό το κείμενο !!!!!!! Ντοκυμαντέρ μικρού μήκους μπράβο σου
Πολύ συγκινητικό!!!
ΕΞΑΊΣΙΟ ΓΡΑΨΙΜΟ
ανθρώπινη ιστορία της διπλανής πόρτας
Συγχαρητήρια
Μου άρεσε πολύ!!
όμορφο, δυνατό , ευαίσθητο διήγημα
ευαίσθητη και αριστοτεχνική γραφή .
εντυπωσιάστηκα από τη δύναμη της γραφής και την ευαισθησία
Συγκίνηση! Άγγιγμα ψυχής!
Δυνατή και τρυφερή ματιά στην απόγνωση και στην ελπίδα ! Ευχαριστούμε πολύ !
Τι όμορφη αφήγηση ! ! ! Σπαρακτικό δράμα ζωής … Το ψηφίζω !
παρα πολύ καλό
Συγκινητική ιστορία που αποδίδει με τον πιο γλαφυρό και ζωντανό τρόπο το βίωμα της άνοιας και του Alzheimer, ιδιαίτερα στα άτομα της τρίτης ηλικίας. Η συναισθηματική φόρτιση αναπόφευκτη για τον αναγνώστη που, καθηλωμένος από τη σχεδόν φωτογραφική περιγραφή του χώρου, “βλεπει” μέσα από τα μάτια και την ψυχή της συγγραφέως την προσέγγιση στο δράμα να εκτυλίσσεται προς ένα αναπόφευκτο τέλος! Πολλά συγχαρητήρια!
Το βρήκα εξαιρετικό για τον πρωτότυπο χειρισμό ενός δύσκολου και ευαίσθητου θέματος.