Κάποτε μου ’πες μάτια μου
πως είμαι αηδονάκι
κι άλογο εσύ ασέλωτο
κάτω απ’ το φεγγαράκι
Και από τότε τις νυχτιές
γλυκολαλώ για ’σένα
και ’συ με ψάχνεις να με βρεις
στα πικραμένα ξένα
Και σα πουλιά που σμίξανε
πάνε οι ψυχές αντάμα
’ρωτεύονται στα σύννεφα
και κοινωνούν με νάμα
Και μες σε δάση άγρια
σε σμίξιμο ψυχών
θα γίνω εγώ για ’σένανε
Κυρά των Αηδονιών
Και σα πεθάνω θα ’ρχομαι
τις νύχτες στην αυλή σου
μες στα σκοτάδια θα λαλώ
να βλέπω τη ψυχή σου
23 / 4/ 2010
ΕΙΡΗΝΗ ΧΙΩΤΗ
