Θυμούμαι…
…θυμόμουν
αυτό το μέρος
κι ό,τι με στιγμάτισε
την εποχή εκείνη.
Τώρα
ξένος στέκομαι
σε όσα δεν σβήστηκαν
από τη μνήμη.
Σκιά κενού
απλώνεται κι αγγίζει
σαν θάλασσα,
μέσα,
ό,τι ακουμπά, βυθίζει…
σ’ ένα δωμάτιο άδειο.
Φευγαλέα η αίσθηση του «κάτι»,
που αδιαλείπτως σιμώνει και φεύγει
σαν φως,
σαν φάρος σκοτεινός
που βρίσκεται στην άκρη
του ματιού
κι ο νους δεν το ’χει περιγράψει ακόμη.
Ανολοκλήρωτη
η αίσθηση που πλανάται
στην διάφανη επιφάνεια
της θύμησης
και θολώνει τις αντανακλάσεις
των προσώπων.
Ο χρόνος κυλά,
λες κι από μνήμες είναι αβαρής,
φρέσκος σαν ενεστώτας…
και καθώς το θυμικό
ενταφιάζεται σε θραύσματα,
εγώ,
παλεύω μόνος
στις ακροποταμιές
κάποιου Ευρώτα.
Θα νικηθώ στο τέλος…
από τη νωχέλεια των πραγμάτων.
Εύγε!!!
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σας.
❤
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σας.
Καλή μας συμπόρευση. Τιμή μου να είμαστε στον ίδιο διαγωνισμό. Καλή επιτυχία!!!
Ευχαριστώ πολύ!
Καλή σας επιτυχία!!