Μήτε της άνοιξης η λαμπερή γιορτή
μήτε η υπομονετική στήριξη της παρέας
είναι ικανές να με σηκώσουν από εδώ
από την ατέρμονη παγίδα της κατήφειας.
Χωρίς δυνάμεις, με κομμένα τα φτερά
κι η φαντασία αδειανή από εικόνες
πέφτω άθελά μου συνεχώς και πιο βαθιά
μες το σκοτάδι ενός δρόμου δίχως τέλος.
Τι να σου κάμει και το φως εκεί μακριά
που τρεμοπαίζοντας σε καλεί να πλησιάσεις
θες και δε θες, θα το ξεχάσεις τελικά
και τη μονάκριβη ελπίδα θα θυσιάσεις.
Μα η σωτηρία ίσως δεν έρθει από ‘κει
μπορεί να κρύβεται σε μια καλή κρυψώνα
που αν δεν την βρω, θα είναι τύχη θλιβερή
γιατί κουράστηκα το βλέμμα μου να υψώνω.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΛΛΙΟΥΡΗ
