Ψυχορραγώ.
Η καρδιά λαβωμένη,
καταδικασμένη σε θρήνο.
Συναισθήματα που ξεγυμνώνονται.
Πνίγομαι.
Φουρτουνιασμένοι καημοί με περικυκλώνουν.
Καίγομαι και τρέμω συγχρόνως.
Σα ναυαγός σε δαντελένια κύματα.
Άλλη μια νύχτα γκρίζα και συννεφιασμένη.
Βηματίζω στο σκοτάδι.
Τα δάκρυά μου σαν σταλακτίτες παγώνουν.
Ψελλίζω.
Σε σιωπές τρεμάμενες αφουγκράζομαι ήχους δυσοίωνους.
Σε βουβές κραυγές πόνου στροβιλίζονται οι σκέψεις, σα σταγόνες βροχής.
Βυθίζομαι.
Σε μια διάφανη, αχαρτογράφητη ανυπαρξία.
Σε μια πορεία σε κενό, πολεμώ να ξορκίσω το μοιρολόι των αιχμάλωτων σκέψεων… σε μια άτυπη συμφωνία με το πεπρωμένο.
Και οι ανάσες σαν κιτρινισμένα φύλλα γυρεύουν ν’ αναστηθούν στις μισοξεφτισμένες φλεγόμενες ελπίδες.
30/3/2024
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αρθρογράφος/ Συγγραφέας
