Δεν έχει φανεί ακόμα.Το μπαρ είναι γεμάτο, όμως δεν ξέρω κανέναν. Τελειώνω την μπύρα μου και παραγγέλνω κονιάκ. Το ενυδρείο είναι πίσω από το μπαρ. Μέσα του βρίσκονται δύο μικρά ψάρια. Κάτω στην αριστερή γωνία υπάρχουν κοράλλια, κατακόκκινα, με ένα χρυσαφί χρώμα στις άκρες των πλοκαμιών τους. Πίνω μια γουλιά και κοιτάω το ενυδρείο.
Πριν από λίγους μήνες είδα ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τα κοράλλια. Μέσα στους ιστούς του κοραλλιού ζει ένα φύκος, το οποίο φωτοσυνθέτοντας προσφέρει στο κοράλλι τροφή και βοηθάει στην ανάπτυξή του. Το φύκος είναι, λέει, ο λόγος που το κοράλλι έχει αυτά τα ιδιαίτερα χρώματα. Σε μικρά βάθη, η συμβίωσή τους είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Σε πολλές περιπτώσεις το φύκος φεύγει από το κοράλλι. Το κοράλλι χάνει σταδιακά το χρώμα του και γίνεται λευκό. Η ανάπτυξή του σταματάει και στην ουσία αργοπεθαίνει. Ένας άντρας στο ντοκιμαντέρ είχε πει: «Είναι δύσκολο να δημιουργηθεί μια αποικία κοραλλιών, μα είναι πολύ εύκολο να διαλυθεί».
Ρουφάω το κονιάκ μου και παραγγέλνω ακόμη ένα. Τα ψάρια πηγαίνουν πέρα δώθε στο μικρό χώρο του ενυδρείου.
Η ώρα περνάει. Πίνω το κονιάκ μου και έχω στραμμένο το βλέμμα μου στο ενυδρείο. Από το γυαλί του βλέπω ένα αγόρι, με τριαντάφυλλα στα χέρια, να έρχεται προς το μέρος μου. Φτάνει δίπλα μου και λέει.
«Θέλετε ένα τριαντάφυλλο, κύριε;»
Γυρνάω και το κοιτάω για λίγο δίχως να πω κάτι. Τελικά το ρωτάω.
«Τι ξέρεις για τα κοράλλια;»
«Τι; Θέλετε ένα τριαντάφυλλο; Μισό ευρώ έχει».
«Εε… Όχι,όχι σε ευχαριστώ».
Το αγόρι σκύβει το κεφάλι και φεύγει περπατώντας αργά από το μπαρ.
Συνεχίζω να κάθομαι μόνος μου. Οι διάφορες παρέες σιγά σιγά φεύγουν. Μάλλον πάνε σε κάποιο άλλο μαγαζί για να διασκεδάσουν. Κάπου όπου θα έχει πιο δυνατή μουσική. Ο μπάρμαν κερνάει το επόμενο κονιάκ.
Στο μυαλό μου υπάρχουν οι εικόνες που είδα στο ντοκιμαντέρ. Είναι σα να βλέπω μπροστά μου όλα εκείνα τα κοράλλια. Τα βλέπω στο βυθό της θάλασσας, το ένα δίπλα στο άλλο, να δημιουργούν ένα υπέροχο τοπίο. Το διάφανο γαλάζιο χρώμα του νερού να δένει τέλεια με τα υπόλοιπα χρώματα. Μια εικόνα ικανή να σε κάνει να χαζεύεις με τις ώρες αυτά τα πλάσματα που κρύβονται στο βυθό της θάλασσας. Η εικόνα χάνεται και τη θέση της παίρνει μια άλλη. Αυτή των λευκών κοραλλιών που ο δικός τους κύκλος ζωής πλησιάζει στο τέλος του.
Τα ψάρια έχουν σταματήσει πια το παιχνίδι τους. Αποτελειώνω το ποτό μου και σηκώνομαι. Ακούω τη φωνή του άντρα από το ντοκιμαντέρ. «Είναι δύσκολο να δημιουργηθεί… εύκολο να διαλυθεί». Η φράση αυτή κολλάει στο μυαλό μου. Πληρώνω και φεύγω. Δεν ήρθε ποτέ.
Δημήτρης Ξυλογιάννης
Καλογραμμένο κείμενο με μια αίσθηση γλυκόπικρη στο τέλος. Μπράβο στον συγγραφέα.
Πολύ εύστοχη η σύνδεση της ιστορίας με τα κοράλλια.