Με πόσα τριαντάφυλλα μάτωσα τη ζωή μου κανένας δε θα μάθει.
-μα κανείς δε σκέφτηκε ένα μπουκέτο βιολετί γλαδιόλες;
Με πόσα αγκάθια τρύπησα την καρδιά μου εις το όνομα της Γυναίκας…
Με πόσα άλλα πλήγωσα εις το όνομα αυτό ξανά…
Οι γλαδιόλες μαράθηκαν στο παραθύρι.
Πόσα δάκρυα έχασαν το δρόμο τους
-δεν πρόφτασαν να ποτίσουν τα χέρια μου-
στέγνωσαν τόσο γρήγορα…
Κι όμως κανείς δεν έκλαψε πάνω απ’ τις γλαδιόλες.
Κι εκείνες δεν πρόλαβαν να ξεδιψάσουν.
Έξω απ’ το παράθυρο ηχεί μια φυσαρμόνικα.
Να σου θυμίζει τη γεύση του ψωμιού.
Και τα πατζούρια σφράγισαν. Σαν τα στόματά μας,
που σφράγισαν το φως απ’ όλα αυτά που θελήσαμε.
Κι ό,τι ονειρευτήκαμε, ήταν αυτό που δεν τολμήσαμε να ομολογήσουμε.
Κι ό,τι δεν ομολογήσαμε, κοίτα – έγινε η ζωή μας.
Δυο μαραμένες βιολετί γλαδιόλες η ζωή μας.
Αηδώνη Ράνια
Μικρό και τρυφερό σχεδόν ευθραυστό,,
τόσο που να φοβάσε να μη σπάσει αμα το πιάσεις….
κι όμως τόσο δυνατό σαν αγκάθι στο λαιμό …
σαν μαχαίρι στα πνευμόνια για να πέρνεις
ίσα ίσα μικρές ανάσες.
Βonsai με μικροσμιλεμενες ψυχικες αποτυπωσεις εξαιρετικο στην απλοτητα του
Πόσα δάκρυα έχασαν το δρόμο τους
δεν πρόφτασαν να ποτίσουν τα χέρια μου!
πολυ ωραιο Ρανια!!!!!
Ευαίσθητό μου Αηδωνάκι σ’αγαπω!!!
Αλήθειες ψυχής.. εσένα η ζωή σου χρωστάει πολλά , να δώ όμως πότε θα φιλοτιμηθεί να στα δώσει! Αξίζεις πολλά περισσότερα..Συνέχισε
ομορφο και αληθινο, μπραβο
Θεε μου τι υπέροχοι στίχοι… πόση έμπνευση βάζεις σε μερικούς για να μη σε βλέπουμε…
“Κι όμως κανείς δεν έκλαψε πάνω απ’ τις γλαδιόλες.
Κι εκείνες δεν πρόλαβαν να ξεδιψάσουν.”
Όμορφος τρυφερός λόγος γεμάτος συμπυκνωμένα αισθήματα που σου “τρυπάνε” τα βαθύτερα μέρη της ψυχής σου.. Αυτή είναι η Ράνια!!!!! Υπέροχη και μοναδική!!!!
“Κι ό,τι ονειρευτήκαμε, ήταν αυτό που δεν τολμήσαμε να ομολογήσουμε.
Κι ό,τι δεν ομολογήσαμε, κοίτα – έγινε η ζωή μας.
Δυο μαραμένες βιολετί γλαδιόλες η ζωή μας.”
Θαυμάσιο!! Μπράβο!!
Αηδώνη Ράνια
Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε είδα μάτια
με σκίζετε κομμάτια….
Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες
μαραμένα και τα γιασεμιά
μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες
στης καρδιάς μου τη μαύρη ερημιά…..
Λουλούδι άγριας ομορφιάς αυτό σου το ποίημα Ράνια, ευχαριστούμε που το μοιράστηκες! Ο ποιητικός σου λόγος μεστώνει με τον χρόνο κι αυτό είναι πολύ καλό, συνέχισε έτσι!
Εξαιρετικό!!! “…Κι ό,τι δεν ομολογήσαμε, κοίτα – έγινε η ζωή μας.”
Άλλωστε, οι γλαδιόλες είναι που συμβολίζουν την ανάμνηση (της ζωής) και το πάθος (γι’ αυτήν)!!
Τι υπέροχο να υπάρχουν νέοι άνθρωποι που μπορούν να εκφράζουν με τόση αμεσότητα τέτοια “παλαιάς κοπής” συναισθήματα!
Τόσο τρυφερό..τόσο γλυκό…τόσο αληθινό….μα συνάμα τόσο πικρο…..!!!
Πάνω απ’ όλα τόσο αληθινό ..τόσο πραγματικό….
Με συγκίνησε αφάνταστα το ποίημα σου Ράνια !!
Ότι δεν τολμήσαμε να ομολογήσουμε έγινε η ζωή μας… Μια ανομολόγητη ζωή… Είσαι φοβερή μικρή… Φοβερή…
Πραγματικά υπέροχο!!! Οι τελευταίοι στίχοι ήδη χαράχτηκαν στην ψυχή μου..!! Σε κάτι τέτοιες μικρές φράσεις είναι που οι κρυμμένες ψυχές προδίδονται !!! τα συγχαρητήρια μου!!
Κι ό,τι ονειρευτήκαμε, ήταν αυτό που δεν τολμήσαμε να ομολογήσουμε.
Κι ό,τι δεν ομολογήσαμε, κοίτα – έγινε η ζωή μας.
Δυο μαραμένες βιολετί γλαδιόλες η ζωή μας.
Πολυ ομορφο ποιημα γεματο συναισθηματα..
“Κι ό,τι ονειρευτήκαμε, ήταν αυτό που δεν τολμήσαμε να ομολογήσουμε.
Κι ό,τι δεν ομολογήσαμε, κοίτα – έγινε η ζωή μας.”
Εξαιρετικό …
Ειλικρινά δεν έχω λόγια …
Μπράβο…
Καλή επιτυχία δεσποινίς μου !!! 🙂
Κι ό,τι ονειρευτήκαμε, ήταν αυτό που δεν τολμήσαμε να ομολογήσουμε.
Εξαιρετικό!
Συγκινητικό και διαπεραστικό όπως πάντα!
Μπράβο! Και σ’ευχαριστούμε για τα υπέροχα ποιήματα που μας χαρίζεις!
όμορφο ποιήμα – άξιζε να το διαβάσω – άξια που το έγραψε