Nοσταλγία εσύ,
σαν φθινοπωρινή βροχή
μελαγχολία μυρίζεις και χώμα πρόωρο
σαν το λουλούδι που γερνά
σε γλάστρα –σαρκοφάγο.
Μια ματιά στο παρελθόν
κενή και χρονοβόρα.
Συνωμοτώντας με τη μνήμη
με επισκέπτεσαι συχνά πυκνά.
Μην έρθεις απόψε.
Η μοναξιά μου κοιμάται.
Τη σκεπάζει ελαφρά το πέπλο της τέχνης το παρηγορητικό.
Νένα Φωτιάδου
[…]σαν το λουλούδι που γερνά
σε γλάστρα –σαρκοφάγο.[…]
πολύ δυνατή η παρομοίωση για αυτό το βαρύ συναίσθημα…
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα πέπλα της τέχνης…
Υπέροχο!!!! Μπράβο σας κ.Φωτιαδου!
μην ερθεις αποψε..η μοναξα μου κοιμαται..τη σκεπαει ελαφρα το πεπλο της τεχνης το παρηγορητικο… φοβερα λογια!!!
Πολύ ιδιαίτερο ποίημα. Μπράβο!