Εσένα αέναη νύχτα δεν σε χρειάζομαι,
που των φτερών του Δαιδάλου σου η υφή,
γνώρισε την άτολμη αιωνιότητα του επίγειου Παραδείσου.
Για σένα μόνο εφήμερε Ήλιε νοιάζομαι,
που των φτερών του Ικάρου σου η θνητή ψυχή,
γνώρισε τις αμαρτωλές φλόγες της κόλασής σου.
