Είναι αυτή η ώρα η μεγάλη
που το ρολόι κοιτάς γονυπετής,
με παρακάλια θαρρείς πως θα κυλήσει
ο χρόνος όλος σαν γυρνάς αποβραδίς.
Θες και δεν θες η ζωή σου να γλιστρήσει
πιο γρήγορα και από σταγόνα σε κλαδί
που γέρνει προς το έδαφος σκυμμένο
σαν κουρασμένος οδοιπόρος στη βροχή.
Μα δεν αναρωτιέσαι πια καθόλου
για το πώς βλέπεις και αντικρίζεις τη ζωή;
Σου λέει μία φωνή κάπου πιο πέρα
σαν ερινύα δεσπόζουσα στη γη.
Ατάραχος στον ήχο της προσμένεις
να φύγει η νύχτα, να έρθει το πρωί.
Και τι κατάλαβες, σου ψιθυρίζει πάλι.
Μήπως θα χάσεις το τρένο την αυγή;
Και αν είναι αυτό το κόσκινο φτιαγμένο
με ακρίβεια τόση που σου φιλτράρει τη ψυχή,
ας παραμείνει ένας πίνακας με χρώμα
που εκεί μέσα κατοικείς και εσύ.
Δήμητρα Μαλλιούρη
