Πώς να δομήσω τη ζωή μου πώς
πώς τα ματόκλαδα τη μέρα να σηκώσω,
όταν εσύ δεν με βοηθάς να σου γελώ
πριν καληνύχτα να σου πω σαν ξαποστάσω.
Πώς να αντικρίσω τη ζωή μου πώς
που ένα βλέμμα σκληρό μου επιστρέφει.
Σαν καταφέρνω που και που να την κοιτώ
αυτή ξοπίσω με ένα βέλος με στοχεύει.
Και έτσι φεύγω σαν αδύναμος, λειψός
από αυτά που ολοένα με διώκουν,
μα το αποτέλεσμα φαντάζει τόσο απλό
να μένω μόνος μου με σκέψεις που με αγχώνουν.
Είναι το άγχος της ζωής κάτι συχνό
που αν δεν το αντέχεις θα σε χτυπάει με μανία.
Για αυτό αντί να σε πιάνει κακομοιριά,
κοίτα να ζεις τη ζωή σου με μαγεία.
Και αυτό δεν είναι μια ζωή ανεμελιά
αφού αυτό δεν υφίσταται στα αλήθεια,
είναι να παίρνεις τη ζωή δυναμικά
πριν σου μαυρίσουν την ψυχή σου σαν την πίσσα.
«Στο λαβύρινθο του άγχους, ο καθένας ψάχνει την έξοδο.»
