Όταν δεν βαριέμαι, σκαρώνω ποιήματα,
δηλώνω τρελός, και παίρνω ψυχοφάρμακα στα κρυφά, και στα ψέματα..
Αγναντεύω απ’ το παράθυρο το κόσμο, όχι πάνω από ένα λεπτό, και ξαναμπαίνω στο κλειστό μου δωμάτιο για να μ’ αφουγκραστώ..
Είναι κι αυτό, ένα είδος θορύβου, που μόνο όσοι έζησαν στη σιωπή χρόνια μπορούν να νιώσουν..
Οι άλλοι, απλά φαντάζονται παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος, τυλίγοντας τη βραδινή τους ρόμπα όλο και πιο σφιχτά, με μια κίνηση απελπισίας, μη και χαλαρώσει και τους ξεφύγει, όπως φεύγει και ξεγλιστρά η ζωή μέσα απ’ τα χέρια τους…
Αγναντεύουν απ’ το παράθυρο το φόβο με κλειστά μάτια, και παίρνουν συνειδητά ψυχοφάρμακα γιατί αλλιώς η ζωή, δεν τους βγαίνει..
Καπνίζουν μανιωδώς τσιγάρα, πίνουν καφέ σκέτο, κάνοντας δίαιτα που δεν αποσκοπεί πουθενά, αφού τα κιλά, έχουν ξεφύγει, και απλωθεί σε όλο το χώρο, κάνοντας για πολλοστή φορά, κατάληψη της λιποσαρκίας τους..
Δηλώνουν ανοχή, γεμάτοι ενοχή, για ό,τι φταίει το σύστημα και οι άλλοι, έτσι απλά για να φταίνε κι αυτοί κάπου, αφού ξεχάστηκαν στο χθες, που τους περικύκλωσε από το προχθές, και δεν τολμούν να κάνουν βήμα στο σήμερα, γιατί φοβούνται την επικείμενη ευτυχία που κρύβει, αφού αυτοί έμαθαν να είναι ευτυχισμένοι, δυστυχώντας…
Μην με ρωτάτε πώς…
Κι εγώ, ένας τρελός είμαι, που αυτοσχεδιάζει ιστορίες για γερά νεύρα, σε ένα κόσμο νευρόσπαστο και γεμάτο κατάθλιψη.
Πως αλλιώς, τάχα, θα «σκοτώσω» την ώρα μου, αφού φοβήθηκα να πλησιάσω την ουσία, και κρύφτηκα ταμπουρωμένος στο καβούκι μου που μπάζει από παντού…;
Filio Rotsidou
11/09/2017