Κι όταν χάθηκε ο ρόλος
και το σανίδι άδειασε από φως
της ποίησης ασπάστηκες το χέρι.
Σκληρό λεπίδι το μολύβι σου εγίνηκε
στα φλογισμένα δάχτυλα,
στης φλέβας τ’ αναστημένο αίμα
μέρες μαβιές συστρέφεται
και σχίζει ουρανό.
Κι όταν έπαψες εσένα να φωτογραφίζεις
«στων άλλων τα μοντάζ»
μετέωρη εστάθηκες, πανικοβλήθηκες,
κλείδωσες τους λυμένους πόθους σου
στου χρόνου τα σκοτάδια
και μίκρυνε απρόσμενα η αυλή σου.
Εκεί σ’ αντάμωσε η ποίηση
στους αναστεναγμούς της νιότης,
στις κουμπωμένες αγκαλιές
και σε άλλο πλάνο, γκρίζο.
Εκεί σε βρήκε η ποίηση
τις αντοχές σου μέτρησε
και λύτρωσε το «λαβωμένο υφαντό» σου.
Κι όταν «συνθλίβεται η φωνή σου»
απ’ τις ρωγμές των πλήκτρων
σαν ακούς του κόσμου τη «φάλτσα συγχορδία»,
τότες η φωνή σου
φωνή του κόσμου γίνεται
που λαχταρά να σε χωρέσει
ως ακριβώς σε έθρεψε: «γυναίκα».
Κείνες οι φιμωμένες οι κραυγές
σαν το φεγγάρι γδέρνεται
σαν λαβώνεται στην κόλαση η νύχτα
είναι πληγές ανταμικές της Ιφιγένειας
απ’ τη βαθιά εξόρυξη των σπλάχνων της
που πλάστηκαν από του κόσμου
στυγνούς, αυθάδεις λώρους.
Κόσμος μαχαίρι σε πλήρη αταξία
που διψάει ν’ απιστήσει,
που αιχμαλωτίζεται στη συντριβή του
και βρέχει τα παιδιά του ουρανού του,
γυμνά κορμιά στο χάος.
Κι εσύ σαν άλλη Αντιγόνη
καις τους χαρταετούς σου,
σφίγγεις τον επίδεσμο της καρδιάς σου,
ορθώνεις το ανάστημα κι αναφωνείς:
«Η ενηλικίωση
είναι συριγμός στους βρόγχους».
Κι ύστερα τον λόγο παίρνει
ο συριγμός της πένας σου
και συντετριμμένα διαδηλώνει:
«Μέσα σε μουδιασμένες θάλασσες
γυρεύω αυθεντικότητα».
Καλλιόπη Δημητροπούλου
(Για την ποιητική συλλογή της ποιήτριας Ειρήνης Βογιατζή με τίτλο «Χάθηκε ο ρόλος ήρθες εσύ», εκδόσεις Όστρια, Αθήνα, Μάιος 2018).
