Ανάγκη να ‘λειπες τρανή μουριά
Η παρουσία σου μια υπενθύμιση
Κείνων που χάθηκαν στου χθες τη βουή
Κείνων που μέσα μας με κόπο ζουν
Στον ίσκιο σου αχνές φιγούρες ξαποσταίνουν
Στους κλώνους σου η κούνια η ξύλινη κρέμεται
Και τα παιδιά γελούν ανέμελα
Κόβουν τα φύλλα σου
Μικροί εμείς
Εσύ απαράλλαχτη
Γερή κι αφράτη
Στολίδι της παλιάς αυλής
Παρελθόντος απομεινάρι
Παράταιρη στο τώρα
Επίμονα θυμίζεις
Βουβά ενοχλείς
Ας έλειπες τρανή μουριά
Όλα ας ξεριζώσουμε τα πριν
Όπως τα μέσα μας ξεριζώσαμε
Τίποτα παιδιάστικο μη μείνει
Θέση δεν έχεις πια
Ας έλειπες τρανή μουριά!
Aγγέλα Χρονοπούλου
Τελειοο
H αληθεια της παιδικης μας ζωης…:)
όμορφο ποίημα με νοσταλγικές εικόνες μιας χαμένης για πάντα αθωότητας
Γλυκό το έργο, μου ξύπνησε παιδικές αναμνήσεις με παιδικά κατάγματα.
Τα παιδικά μου χρόνια……μου άρεσε, πολύ καλό
Συγχαρητήρια !!!!!
Παρα πολυ ωραιο!!! Γλυκο και μελαγχολικο.
Πολύ όμορφο…ξυπνά υπέροχες αναμνήσεις.
Πολύ καλό!!!
Και σε ποιον δε γεννα αναμνησεις!…Ωραιο ποιημα,με υφος απλο και μελαγχολικο,γλωσσα μεστη που κρυβει μεγαλο νοημα σε λιγες λεξεις!
Μεστή γλώσσα. Πολύ ωραίο. Επειδή θεωρώ όμως ότι δεν είναι το μοναδικό σου, άσχετα από τον ειδικό διαγωνισμό, μάζεψέ τα όλα και προχώρησε στην έκδοσή τους
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ!