Τα χορτάρια πίνουν βροχή
μια ώρα που
τρομαγμένοι διαβάτες
στριμώχνονται
κάτω από μαύρες ομπρέλες.
Τα χνώτα αδημονούν
για τα δάχτυλα
που θα γράψουν
μηνύματα στο τζάμι.
Ο σκούφος σ’ ένα κεφάλι
απολαμβάνει τη θέα
από ψηλά.
Μια ανεπηρέαστη βιασύνη,
κυλάει κάθε λεπτό.
Στάλες, βομβαρδίζουν
λόγια απόγνωσης
στις επιφάνειες που
διακόπτουν την ύπαρξή τους.
Κι ο ήλιος,
κοιμάται ξαπλωμένος
πάνω απ’ τα σύννεφα.
Πολύ όμορφο!!
αισθαντικό!
Υπέροχο!
Ένας όμορφος διάλογος με τις εικόνες.
Ποιητικό, βαθιά συναισθηματικό, αλληγορικό…..ανθρώπινο.!
Λέξεις που αγγίζουν την καρδιά και την ψυχή, σαν τη βροχή που πέφτει στο πρόσωπο.
Μοντέρνα γραφή, όμορφα υπαινικτική.
Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη,
περνούν από τη ματαίωση στη λύτρωση,
βαθιά ποτισμένες με μια ευανάγνωστη υπαρξιακή αγωνία.
Μία διαδρομή με τραίνο δεν ξέρεις ποτέ ποιες ψυχές θα αγγίξει….Την δική μου πάντως ναι!!
Οι λέξεις , δροσερές στάλες– καθόλου παρείσακτες– ξεπηδούν θαρρείς ως ανάγκη να ντύσουν εσωτερικές αναζητήσεις.
Όμορφη έκφραση, λιτή, δωρική.
Υπέροχο, λιτό, αισθαντικό, γλυκό…
Ξεκινά μελαγχολικά αλλά αλλά η επίγευση είναι υποσχόμενα αισιόδοξη…
Η μόνη ένσταση που έχω είναι ο τίτλος. Κάθε άλλο από παρείσακτη είναι η νεροποντή. Ταξιδεύοντας μαζί με ποίημα νομίζω ότι η νεροποντή δικαιούται απόλυτα την υπαρξής της.