Βρήκα μικρά υφάσματα των Πλειάδων πανωφόρια,
τα χέρια μου πασχίζουν να τα ενώσουν ξανά
οι γρίφοι να μην παραμείνουν ως είναι,
ακούω τα καλέσματα των απόκρυφων περασμάτων
κάποιο νόημα που μου διαφεύγει
εν μία νυκτί να γίνει η σπουδαία απογύμνωση
όλης της πλάνης μου.
Πόσες φορές δεν ονειρεύτηκα ανέφικτη αλλοτινή ζήση
κάθε Οδυσσέας να νοείται νέα ταξίδια κι
ολόκληρες επινοήσεις να μην ασθμαίνουν
ως αρρώστια μιας εποχής,
αλλά να αντηχούν όχι ως μελωδία νόθας γέννας,
μιας αγκύλωσης
αλλά μιας ευτυχούς
υπερνόησης.
Διέσχισα την άρνηση όπου τα πανανθρώπινα μηνύματα,
ξεθώριασαν και κατέληξαν ικεσίες
και που οι θυσίες για το τι μέλλει γενέσθαι
πήραν την κλίνουσα ως καταναλωτικά τέρατα,
αν η φαντασία ξεπέρασε την πραγματικότητα
αν τα χείριστα διατυπώνονται ελαφρά την καρδία
θα υφαίνω το νήμα που θα ντύνει αναμονές
ωσότου κάθε τι που βαφτίστηκε κανονικότητα,
ανασυσταθεί ή οπισθοχωρήσει.
ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΠΕΡΝΕΚΑ
