Είπα να κάνω ένα περίπατο
πέρα στ’ απόμερο ακρογιάλι.
Το μαύρο νερό
χάδι μητρικό
στα γυμνά μου πόδια.
Είμαι η θάλασσα.
Κάποιο γυναικείο πνεύμα
θυμίζει εξοριστη γοργόνα
στα μαλλιά της μπλεγμένα όστρακα
παντού στο σώμα της
αγκάθια αχινών καρφωμένα
και ματώνει.
Είμαι το αίμα της
Νομίζω πως την ξέρω
την ονοματίζω Ωκεανίδα,
κόρη θεού.
Ένα χαμόγελο ξαφνικό
πλανάται στον αέρα,
ίσως λίγο ειρωνικό.
-Από τη Μαύρη Ήπειρο έρχομαι…
Γίνεται νερό, θαλασσινή αχλύ
Γίνεται το τίποτα.
Και εγώ απορώ
μα την αλήθεια
πώς μπορεί ακόμα να χαμογελά.
Είμαι ζωντανός
και αυτή νεκρή.
Φοίβος Μανωλούδης
Ομορφο!!!
Μπράβο σου! Πολύ καλό!
ωραίες εικόνες…. μπράβο
Τρυφερό, πολυσήμαντο κυρίως, το απόλαυσα, με συγκίνησε και με προβλημάτισε.
Πάρα πολύ καλό, με νόημα.
Πραγματικα ομορφο ποιημα!
Πολύ καλό συγχαρητήρια 🙂