Πράξεις. Προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμοί, διαιρέσεις κυρίως. Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά μαζί τους. Το πρόβλημα δεν το εντόπιζε τόσο στην εύρεση του αποτελέσματος, όσο στην επιλογή της σωστής πράξης. Ας πούμε: έχουμε δυο ανθρώπους κι έρχονται άλλοι δυο. Τι πράξη κάνω; Πάνω στο χαρτί μοιάζει με πρόσθεση. Πάνω στο χαρτί. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Για να γλιτώσει από προβλήματα μαθηματικά και άλλα όμοια, αποφασίζει να αναζητήσει παρηγοριά σε επιστήμες γήινες, πιο… «αδρανείς». Τις γνωστές ως ανθρωπιστικές. Τον πρώτο καιρό τα πήγαινε καλά. Πολύ καλά μάλιστα! Εδώ, δεν χρειάζονταν πράξεις. Αντικαταστάσεις χρονικές ίσως, μα πράξεις όχι. Άλλαζε, λοιπόν, το ένα ρήμα μετά το άλλο, άλλαζε ρήμα, άλλαζε χρόνο, άλλαζε έγκλιση, πότε άλλαζε κι αριθμό, κυρίως άλλαζε πρόσωπο. Παιχνίδια φιλολογικά. Περί χρονικών αντικαταστάσεων ο λόγος, μην μπερδεύεσαι. Ύστερα πήρε και το πτυχίο. Τι χαρά εκείνη η μέρα. Λουλούδια, χαρές, φωτογραφίες. Θεέ μου, πόσες φωτογραφίες. Πτυχίο φιλολόγου. Κι έπειτα… έρχεται το ρήμα «αγαπώ» και η σχετική πράξη. Οι φιλόλογοι θα έπρεπε να μαθαίνουμε καλά πως, εδώ, τα πράγματα διαφέρουν. Γιατί εδώ, η τοποθέτηση σε χρόνους είναι πράξη και όχι απλή… αντικατάσταση.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΒΕΛΑ
