Πέρασε ένας χρόνος. Τόσο γεμάτος θαρρείς πως θα ξεχείλιζε. Η νοσταλγία ήταν ήδη αποτυπωμένη στις φωτογραφίες, πρόωρη φθορά συνόδευε τα κάθε λογής αναμνηστικά που επαληθεύουν την πραγματικότητα, κι οι νόμοι που καθόριζαν τον χώρο έδειχναν πιο αλλοιωμένοι από ποτέ. Δεν καταλάβαινε. Είχε όμως την αίσθηση πως ο χρόνος αυτός έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: να, το λουλούδι μέσα στο βάζο, το βάζο μέσα στον πίνακα, τον πίνακα βαθιά μέσα στον νου. Ξύπνησε. Στο μεταξύ ακαθόριστοι παράγοντες είχαν μαράνει το λουλούδι του πίνακα, τι κι αν ήταν βέβαιος για το νερό που είχε ρίξει μέσα στο βάζο – για τα χρώματα που χρησιμοποίησε κοντολογίς -. Η αγωγή που (τον) ακολουθούσε είχε τις παρενέργειές της. Έπρεπε να επισκεφθεί την εταιρεία. Το συντομότερο δυνατόν.
– Το λουλούδι μαράθηκε! Βοηθήστε με παρακαλώ, βοηθήστε με.
– Περάστε, καθίστε, κυρίως ηρεμήστε. Είμαστε εδώ για εσάς. Γνωρίζετε καλά πως προσφέρουμε τη ζωή που θέλετε, τη ζωή που ονειρεύεστε, προσφέρουμε τη ζωή που σας ανήκει. Σας προσφέρουμε τη ζωή σας. Αφεθείτε στα έμπειρα χέρια μας. Το λουλούδι θα αναστηθεί μόλις εσείς κοιμηθείτε ξανά. Έχετε έτοιμο το σενάριο, βλέπω. Είστε πολυταξιδεμένος ζωγράφος στο σενάριο, βλέπω. Όπως σας είπα το λουλούδι θα αναστηθεί. Αρκεί να πάρετε το χάπι μας και να κοιμηθείτε. Αρκεί να παίρνετε το χάπι μας και να κοιμάστε όλο και περισσότερο. Ο ύπνος προστατεύεται στις μέρες μας από την πολιτεία. Το νέο καθεστώς έχει μάλιστα προβλέψει χορήγηση ειδικών αδειών ύπνου, όπως ξέρετε. Αισθανθείτε, λοιπόν, ασφαλείς και μη διστάζετε.
Και αισθάνθηκε ασφαλής. Και πήρε και το χάπι τους. Και κοιμήθηκε ύστερα. Και ονειρεύτηκε πως ήταν ο ζωγράφος ο πολυταξιδεμένος και πως το λουλούδι του πίνακα αναστήθηκε. Με κόστος τη ζωή του.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΒΕΛΑ