Ξεκινάω το μακρινό μου ταξίδι,
οι δρόμοι είναι άδειοι.
Χαράζω μικρές γραμμές,
στον χάρτη της ζωής μου.
Τρέχω στο ποτάμι,
πρώτα κάθετα και μετά οριζόντια,
αδαής για τον προορισμό μου.
Κοιτάω την πυξίδα μου,
μα δείχνει το κενό.
Σε μια στιγμή, γίνομαι το μέλλον.
Τώρα οι δρόμοι δεν είναι πια άδειοι,
είναι χαοτικοί και διακλαδισμένοι.
Και το ποτάμι δεν είναι πια ίδιο,
είναι χίμαιρα που με πνίγει.
Ο προορισμός μου μόλις ευρέθηκε
Εγώ είμαι το ποτάμι, εγώ οι δρόμοι,
εγώ είμαι η πατρίδα μου.
ΣΤΑΥΡΙΑΝΑ ΓΚΟΥΤΑ
