ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ Β΄ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ BONSAISTORIES
Το πλοίο έφτανε στο νησί. Σε μερικά λεπτά οι πόρτες θ’ άνοιγαν και τ’ ασβεστωμένα σπίτια με τα γαλάζια παράθυρα θα την υποδέχονταν. Σαν ψέμα τής φαινόταν. Χαμογέλασε κι έσφιξε με λαχτάρα τη λαβή της βαλίτσας. Ακολούθησε το πλήθος του κόσμου που κατέβαινε από το πλοίο κι ύστερα από λίγη ώρα είχε βγει στο λιμάνι. Ο ανοιξιάτικος ήλιος έλαμπε στον ουρανό που ήταν κεντημένος από μερικά σύννεφα που πάλευαν μ’ ένα απαλό αεράκι που τα έστελνε σε τόπους μακρινούς. Κοίταξε προς τα πάνω, όλη η χώρα του νησιού ήταν ένα μεγάλο ύψωμα γεμάτο με όμορφα σπίτια. Βγήκε από το λιμάνι και στράφηκε προς τη θάλασσα. Κοίταξε τα καΐκια, άλλα έφευγαν κι άλλα γύριζαν με τα δίχτυα φορτωμένα με τον επιούσιο. Πέρα στην άκρη του λιμανιού τη μάγεψε το εκκλησάκι που έστεκε πάνω στα βράχια. Αποφάσισε αμέσως πως θα το επισκεφθεί μόλις τακτοποιηθεί.
Ανηφόρισε και χώθηκε στα στενοσόκακα με τις πλάκες, τις βουκαμβίλιες στα ξύλινα παραθύρια, τα μαγαζάκια και τους ντόπιους με τη γλυκιά λαλιά και το χαμόγελο. Το σπίτι ήταν ψηλά, τόσο που είχε θέα από εκεί όλο το νησί και το Αιγαίο. Η ιδιοκτήτρια την κατατόπισε, την ευχαρίστησε θερμά κι ύστερα, αφού δεν έβλεπε την ώρα άνοιξε τα πατζούρια και άφησε τον ήλιο να χυθεί μέσα στο χώρο. Βγήκε στο μπαλκονάκι κι εισέπνευσε άπληστα τη νησιωτική αύρα. Αυτό το μπαλκονάκι…Τόσο μικρό κι όμως χωρούσε τη μεγάλη, ταλαιπωρημένη ψυχή της. Τίποτε άλλο δε ζητούσε παρά μόνο τούτο εδώ το μπαλκονάκι κι αυτή την ανεκτίμητη θέα.
Βρήκε τον παράδεισο που έψαχνε αφού πρώτα άντλησε δύναμη. Από πού άραγε; Από πού αντλεί δύναμη ένας άνθρωπος κακοποιημένος σωματικά και ψυχικά; Ανέχτηκε, ανέχτηκε, ανέχτηκε. Σώπαινε, σώπαινε, σώπαινε. Έβλεπε, μα εθελοτυφλούσε. Έκανε τ’ άσχημα όμορφα. Έδινε δικαιολογίες για όλα. Έβαζε τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα.
Είχε καιρό να ξεσπάσει πάνω της. Είχε καιρό να τη μειώσει, να την κάνει να νιώσει σαν σκουπίδι, είχε καιρό να ματώσει το όμορφο νεανικό πρόσωπό της. Πήγαιναν μήνες. Σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να χαίρεται, θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένη που οι προσευχές της εισακούστηκαν και ο σύντροφος της ζωής της είχε επιτέλους αλλάξει, είχε καταλάβει τα λάθη του, είχε ηρεμήσει μια για πάντα. Για πάντα; Ποιος το έλεγε αυτό;
Ήταν ένα πρωί που ξύπνησε από το φιλί του. Έφευγε για τη δουλειά, την αποχαιρετούσε. «Κοιμήσου κι άλλο, δε χρειάζεται να ξυπνήσεις από τόσο νωρίς», της είπε ψιθυριστά. Του χαμογέλασε. Του χάρισε άλλο ένα χαμόγελο, όπως έκανε πάντα. Και ξαφνικά, εκεί στο κρεβάτι της, κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα, μες στις χρωματιστές πιζάμες και τα απαλά σεντόνια, εκεί, στο σπίτι της, όπου ο καθένας θα ένιωθε ασφάλεια και θαλπωρή, συνειδητοποίησε πως ζούσε με μόνιμο σύντροφο το φόβο. Ένας φόβος που ήξερε να κρύβεται τόσο καλά που κάποιες φορές μπορούσε ακόμη και να τον ξεχνά… Να κάνει πως δεν είναι εκεί. Έπαιζε κρυφτό μαζί του, αυτό ήταν.
Ο άντρας της δε θ’ άλλαζε ποτέ. Εφόσον δε δέχτηκε τη βοήθεια από κάποιον ειδικό που του πρότεινε κάποτε, δε θ’ άλλαζε ποτέ. Σα να ξύπνησε από λήθαργο βαθύ κατάλαβε. Είδε το φόβο να στέκεται μπροστά της, να κουνά το χέρι του και να τη χαιρετά, να της κάνει νοήματα. «Εδώ είμαι, δεν έφυγα ποτέ.» Και να της χαμογελά, να της χαμογελά… Είδε την αγωνία που έκρυβε μες στα όμορφα μάτια του ο άντρας της. Αγωνία να μην αφήσει τον πραγματικό του εαυτό να ξεφύγει μέσα απ’ την ψυχή του και μια προσπάθεια να της μιλάει όμορφα και να της φέρεται με ισότητα, ενώ τα πιστεύω του ήταν άλλα…
Κι ύστερα είδε τα δικά της γεμάτα τρόμο μάτια να τον κοιτούν κάθε που γύριζε από τη δουλειά κουρασμένος κι αναρωτιόταν αν θα τη γλίτωνε και σήμερα. Και μέχρι που έπεφταν για ύπνο δεν ησύχαζε, ποτέ της δεν ησύχασε στ’ αλήθεια. Είδε τον εαυτό της να πέφτει στα γόνατα και να σφουγγαρίζει το πάτωμα, να μαγειρεύει φαγητά και γλυκά. Τι κι αν δεν τη γέμιζε τίποτε απ’ όλα αυτά, τι κι αν ήθελε να δημιουργήσει, να δουλέψει, έπρεπε να τα κάνει. Ήταν υποχρέωσή της. Και τότε ήταν που πέταξε τα τρυφερά σκεπάσματα με την πλασματική ασφάλεια πάνω από το κορμί της, έσκισε τις πιζάμες και ούρλιαξε «Φτάνει!»
Σε πόση ώρα μάζεψε τα υπάρχοντά της; Σε πόση ώρα είχε μάθει τα δρομολόγια των πλοίων; Σε πόση ώρα έφτασε στο λιμάνι; Πόσες ώρες περίμενε το πλοίο της γραμμής; Δεν είχε σημασία. Το μόνο που είχε σημασία τώρα πια ήταν πως ελευθερώθηκε από τα δεσμά του μυαλού της.
Σκούπισε τα δάκρυα που πότισαν το πρόσωπό της, σε λίγο η θολούρα έφυγε απ’ το βλέμμα κι αντίκρισε ξανά τη θέα, έμεινε εκεί να κοιτάζει σα να μην το πίστευε. Από το κολαστήριο στον προσωπικό της παράδεισο…
Φρόσω Αποστόλου
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
Καλό!
Τέλειο συγχαρητήρια!!Καλή επιτυχία!!
Πολύ όμορφο,λιτό και περιγραφικό!Νιώθεις σαν να είσαι εκεί τριγύρω και να παρακολουθείς την ηρωίδα.Κι ο παλμός των συναισθημάτων είναι όσο πρέπει έντονος!Μπράβο κοπέλα μου!!
Εξαιρετικό λογοτεχνικό μικροδιήγημα με γραφεί που ρέει μέσα από τις έντονες περιγραφές.
Καταπιάνεται με ένα θέμα που δυστυχώς καίει ακόμα τις σύγχρονες οικογένειες. Καταφέρνει όμως να το μεταφέρει φιλτραρισμένο στον αναγνώστη ,τόσο ώστε να μην πονάει.
Ευχαριστούμε για αυτό κα.Αποστόλου
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΦΡΟΣΩ!!!ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΕΤΣΙ ΟΜΟΡΦΑ!!! 🙂
Πραγματικά υπέροχο!Αφορά μεγάλο αριθμό γυναικών!
Κ. Φρόσω Αποστόλου, ότι και να πώ είναι λίγο! Να γράφεις πάντα έτσι !!! Καλή επιτυχία!!!
Συγχαρητήρια Φρόσω μου!! Πολύ όμορφο!! Όμορφες εικόνες, δυνατά συναισθήματα που νιώθεις να τα βιώνεις μαζί με την ηρωίδα….. Καλή επιτυχία!!
Πολυ ομορφο,εντονα συναισθηματα και δυναμικη αποφαση που εκανε καλο στη ψυχη της….Μπραβο σου!!!
Mε απλή γραφή, κοφτές προτάσεις, κατορθώνει να δημιουργήσει κινηματογραφικές εικόνες. Θίγει ένα θέμα που ενώ πάντα υπήρχε γίνεται ολοένα πιο επίκαιρο ως απόρροια της οικονομικής κρίσης. Η ”επανάσταση ” δίνει την λύση, απαλλάσσει την ηρωίδα από τον φόβο αλλά και από τον φόβο του φόβου, την ωθεί σε νέους ορίζοντες της δίνει πίσω τον χαμένο χρόνο! Χωρίς φαντάζομαι διάθεση διδακτισμού, η Φρόσω Αποστόλου με το σύντομο αυτό διήγημά της δημιουργεί το επιμύθιο της … πρός γνώσιν!
Πολύ όμορφο και ξυπνά συναισθήματα που έχουμε έρθει αντιμέτωποι με το πέρασμα του χρόνου.
Καταπληκτικο, σύντομο, με πολλα συναισθήματα!
Ειναι απλα υπεροχο…νιωθω οτι ειμαι εκει και βλεπω πως νιωθει και τι κανει η ηρωιδα…..Συγχαρητηρια και εις ανωτερα…
Συγχαρητήρια στην κ. Αποστόλου!Πολύ αξιόλογο το διήγημά της!
Συγκινητικό…συνέχισε το καταπληκτικό σου έργο !
Συγχαρητήρια Φρόσω
Ωραίες εικόνες
δυνατά συναισθήματα που σε κάνουν να νιώθεις ότι το ζεις και εσύ μαζί με την ηρωίδα καλή επιτυχία
πολύ συγκινητικό…συνέχισε το καταπληκτικό σου έργο
καλο!
Συγχαρητήρια Φρόσω μου…Συνέχισε έτσι!!
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ..!!! Η ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ Ν ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ…ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ…ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΑΘΟ…
Συγχαρητήρια Φρόσω !
Μπράβο Φρόσω !
Πολύ όμορφο … ωραίες εικόνες … έντονα συναισθήματα … Καλή επιτυχία!
Καταπληκτικο! Συγχαρητηρια!
Μπράβο Φρόσω μου υπέροχο! Καλή επιτυχία συνέχισε ετςι!!!
Κρατώ το ”ποτέ δεν ησύχαζε”. Πραγματικά υπέροχο και περιγραφικό γεμάτο εικόνες. Συγχαρητήρια και με την ευχή να συνεχίσεις να γράφεις…
Υπεροχο
Πολύ ωραίο συγχαρητήρια
Καταπληκτικό.! Πολλά μπράβο..!
Υπέροχη ιστορία!
Συγχαρητήρια στη συγγραφέα για το όμορφο διηγημα
Η συγγραφεας θίγει με περιτεχνο στο διήγημα της ένα κοινωνικό ζήτημα που ακόμη μας απασχολεί.
Συνέχισε έτσι μπράβο
πολύ ωραίο
Το μήνυμα που θέλει να περάσει η συγγραφεας αφορά κάθε γυναίκα. Συγχαρητήρια
Ένα μικρό ταξίδι το διήγημα σας !
Λυρική γραφή ,ζωντανές περιγραφές ,ευαίσθητο το θέμα!
Μιλάει κατευθείαν στην ψυχή!
Πολύ συγκινητικό!
Πολύ συγκινητικό! Μπράβο!
Πάρα πόλη όμορφο! Αγγίζει πραγματικά την ψύχη!
Πολύ συγκινητικό! Συγχαρητήρια!
Πολύ ωραίες περιγραφές και εύστοχες παρομοιώσεις, θίγοντας συγχρόνως ένα κοινωνικό πρόβλημα.
Αξιόλογο.αξίζει να το διαβάσεις ξανά και ξανά ????
Είναι πολύ ευαίσθητο και διαχρονικό όχι μόνο περιγράφοντας ένα επίκαιρο κοινωνικό πρόβλημα αλλά περνάει μέσα από τις ψυχές μας και διεγείρει τα συναισθήματα της ψυχής μας και των σκέψεων μας και ταυτόχρονα η κατάθλιψη και η αποφυγή της μοναξιάς ή η αναζήτηση για την αναγνώριση και την ευτυχία ταυτίζονται άμεσα με την σημερινή εποχή και η σκέψη πως ακόμα υπάρχει ελπίδα για μία καλύτερη ζωή,επίσης είναι ένα έργο παραδειγματισμού καθώς προβάλει δόση αλήθειας,πολλοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι βιώνουν καταστάσεις ανοχής,στην εποχή μας, στις οποίες εγκλωβίζονται,το έργο αυτό φέρει ως τελευταία γεύση και σκέψη που αφήνει στον νου του ακροατή πως η ελπίδα πεθαίνει πάντοτε τελευταία…πολύ καλό έργο .
Είναι ένα πάρα πολύ καλό έργο με βάθος συγχαρητήρια…!!!
mprabo frosaki!!!kalh epityxia koritsara mou!!!
Συγχαρητήρια Φρόσω…Πολύ καλό…Πολλές από εμάς βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση και μας περνάει ένα δυνατό μήνυμα…Σου εύχομαι κάθε επιτυχία !!
Μπραβο!!! πολυ ομορφο ????
Πολύ ωραίες περιγραφές που γεννούν εικόνες αλλα και ταυτόχρονη αναφορά σε ένα κοινωνικό πρόβλημα που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις
bravo froso polu wraio kai siginitiko kai pali bravo 😀
poly wraia perigrafi kai siginitiko simxaritiria !
Μου αρεσε πολυ συγχαρητηρια!
Υπεροχες περιγραφέ!! Ο ψυχισμος της ηρωιδας εκφράζεται με τετοιο τροπο που νιωθουμε το προβλημα της!
Αξιόλογη γραφή !Συγχαρητήρια!
Με συγκίνησε!
Αν και σύντομο είναι καθηλωτικό!
Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα!
Υπεροχο Φροσω!!! Συγχαρητηρια!!
Ειναι υπέροχο
Καλό!!!
Μπράβο, είναι πάρα πολύ όμορφο!! Συνέχισε την καλή δουλειά
Υπέροχο κείμενο.. Αληθινό και συγκινητικό.. Πραγματικά σε ταξιδεύει! Συγχαρητήρια!
”Τόσο μικρό μπαλκονάκι κι όμως χωρούσε τη μεγάλη, ταλαιπωρημένη ψυχή της..”
Πολύ όμορφο κείμενο, Δώρα, Καλή Επιτυχία:-
Καλη επιτυχια , σου ευχομαι
Μπραβο Φροσω συγχαρητηρια ειναι τελειο
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ!ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!
Συγχαρητήρια θερμά!! Εξαιρετικό διήγημα που γεννά συναισθήματα στον αναγνώστη!!!!!!
Πολυ καλό Φροσω!
Συγχαρητηρια υπέροχο! Σου ευχομαι καλη επιτυχία!
Μέσα σε λίγες παραγράφους μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει ένα εξαιρετικό βιβλίο…
Φροσάκι, “το έχεις” κορίτσι μου!!!
Πολυ ωραίο! Καλη επιτυχία!
Ενα διηγημα με το οποιο μπορει κανεις να ταυτιστεί. Μπράβο!
Μπραβο πολυ ωραίο
Ταξιδι μεσα απο τις λεξεις σας!συγχαρητηρια
Συγχαρητήρια!!!! Πολύ καλο
Μπραβο! Πολυ ομορφο διηγημα!
Μπράβο ,πολύ καλό!!!
ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ!!! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ,ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ!!
Συγχαρητήρια!!! Μας ταξιδεψες μεσα απο αυτη την ιστορια!
Μπραβο αστερι μου!!!υπεροχη περιγραφη με συναισθημα και νοημα!!!
Bravoooooo
Πολύ όμορφο !!!
Υπέροχο Φρόσω!Καλή επιτυχία!
Εξαιρετικό! Μέσα σε μερικές γραμμές κατάφερες να μας ταξιδέψεις, να μας συγκινήσεις, να μας ξυπνήσεις έντονα συναισθήματα, μας έδωσες τροφή για σκέψη και στο τέλος μας άφησες με μια νότα αισιοδοξίας! Έχεις μεγάλο ταλέντο! Συνέχισε έτσι!!
Μπράβο!Τέλειο!
Υπέροχες περιγραφές
Μου άρεσε πολύ !Συγχαρητήρια
Μπράβο κοπέλα μου!Πολύ συγκινητικό
Εκπληκτική γραφή
Καταπληκτικό διήγημα!
Πολύ καλό
Πολλά μπράβο στη συγγραφέα για το κοινωνικό ζήτημα που θίγει με τόσο λεπτό τρόπο
Συγχαρητήρια!Και εις ανώτερα!
Είναι υπέροχο σε ταξιδεύει μαγικά!
Μέσα σε λίγες γραμμές, αποτυπώνεις μια μεγάλη πραγματικότητα των ημερών μας, που δυστυχώς θελει μεγάλη δύναμη ψυχής για να αντιμετωπισθεί, “κόβωντας” το σχοινί της πλασματικής ευτυχίας και στο ελευθερο “πέταγμα” της ψυχής μας….
Συγχαρητήρια, αγαπημένη μου Φρόσω, ειναι ενα εξαιρετικό δίηγημα, με άρτια περιγραφή και εικόνες που πλυμμηρίζουν, πλούσιο σε συναισθήματα και με ηθικό δίδαγμα…πως “ποτε δεν ειναι αργά να αλλάξουμε ο,τι νοσεί την ψυχή μας”.
Πολύ όμορφο
Μια ιστορία με το αίσιο τέλος της επανάστασης της ηρωίδας.
Συγχαρητήρια Φρόσω !
Πολλές γυναίκες θα ταυτιστούν με την ηρωίδα!
Μπράβο!Συνέχισε να γράφεις!
Συγχαρητήρια Φρόσω μου
Περιγραφές που σε ταξιδεύουν σε ένα μακρινό μέρος ,ένα μέρος που γαληνεύει τη δική σου ψυχή μαζί με της ηρωίδας.Πολλά συγχαρητήρια!
Μαγευτική γραφή που σε ταξιδεύει
Μπράβο Φρόσω μου πολύ ωραίο!
Sigxaritiria!!!
Poli omorfo kai perigrafiko!!!! Mpravo kopela mou!!
Τελειο
Πολύ όμορφο!! Καλή επιτυχία!!
Κατάφερες μέσα από λίγες γραμμές να με μεταφέρεις στο νησί και να μου μεταδώσεις τα συναισθήματα της ηρωίδας. Είναι πολύ ωραίο.Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία
Μπράβο Φρόσω!
Καλή επιτυχία εύχομαι ολόψυχα, της τέχνη του λόγου κέντησες με όμορφα στολίδια της ψυχής!
Απλό.μα ταυτόχρονα δυνατό, καθηλωτικό!
Καλή επιτυχία!
Μεσα απο μια τοσο ομορφη περιγραφη γεματη εντονα συναισθηματα καταφερνεις ο αναγνωστης να γινει ο ηρωας σου συγχαρητηρια
Τέλειο!
Mpravo polu kalo
Υπέροχη ιστορία!
Πολυ ωραίο!μπραβο σου
Συγχαρητηρια!
Mpravo frosw!
Νομιζω πως η μικρη αυτη ιστορία δε θα μπορούσε να αφήσει κανεναν ασυγκινητο .
Περιγραφές που σε βάζουν μέσα στην ιστορία…
Τέλειο Φροσακι!!!
Ζωντανές εικόνες, δυνατά συναισθήματα!
Πολύ συγκινητικο!
Μου αρεσε πολυ!
Εξαιρετικο!!! Συγχαρητηρια!!!
Δυνατό!!!