Η καρδιά μου,
ευάλωτη και εύθραυστη.
Ραγισμένα κομμάτια.
Σιωπηλές κραυγές.
Μια θλίψη απαρηγόρητη,
στον βυθό της ερημιάς.
Η μορφή σου,
ακόμη ζωντανή
στην ψυχή μου
που ματώνει.
Μ‘ ένα φαρμακωμένο φιλί,
με μια ακάνθινη αγκαλιά,
η γλυκιά αγάπη
μαράθηκε.
Ο σπαραγμός
μουδιάζει την καρδιά μου.
Γίνομαι ένα ναυάγιο
που αργοσβήνει.
Το πυρωμένο φεγγάρι
βούλιαξε…
σε μια θάλασσα στεναγμών.
Για έναν έρωτα
παραδομένο στην συσκότιση.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
