Σε καμουφλαρισμένες αγκαλιές με αναζητάς. Η προσπάθεια να με αντικαταστήσεις γίνεται ολοένα και πιο μάταιη…
Ο χωρισμός φάνταζε μοιραίος, καταλήξαμε αλλού. Ε και;
Σαν έρημες πολιτείες με
δανεικές αγκαλιές.
Μ’ άφησες να φύγω απ’ τα χέρια σου, απ’ τη ζωή σου, γιατί δεν έπρεπε να είμαστε μαζί, έλεγες…
Παρασύρθηκες να υπακούσεις τη δήθεν λογική τους!
Ποιων;… Αυτών που θέλησαν να σε κλείσουν στα δικά τους κουτάκια, μιας ζωής πεζής;
Αυτών που με θεώρησαν πολύ λίγη για σένα;
Αυτών που σου χαμογελούσαν ειρωνικά, για το αλλοπαρμένο θηλυκό αερικό… που ερωτεύτηκες;
Το θηλυκό που ζωγράφιζε χρώματα άνοιξης στη καρδιά σου.
Που γέμιζε με αύρα δαντελένιου
θαλασσινού κύματος τις σκέψεις σου. Με φλόγες ηφαιστειακής λάβας το κορμί σου.
Κι όμως, το πεπρωμένο μας φύλαγε μια συνάντηση!
Μια καταιγίδα συναισθημάτων σε πλημμύρισε σα να ξύπνησες από κώμα.
Τόσο ξαφνικά κι αυθόρμητα παραδέχτηκες πως δε με ξέχασες.
Πως πάντα ηλεκτρίζεσαι ολόκληρος στη σκέψη μου, στο άκουσμα του ονόματός μου.
Πως με όποια κι αν μοιράζεσαι τη ζωή σου, το κρεβάτι σου… τα ίχνη του δικού μας έρωτα κυλούν στις φλέβες της ψυχής σου.
Κι η καρδιά σου σαν ένα διαλυμένο παζλ, προσμένει την επανένωση
με τα κομμάτια της δικής μου καρδιάς…
Αναστασία Γεωργακοπούλου
Αρθρογράφος -Συγγραφέας