Η Άντα είναι ό,τι πιο γήινο πάτησε, περπάτησε και κατοίκησε στο φεγγάρι. Όπως κι αυτό έτσι κι εκείνη λάμπει και ό,τι λάμπει είναι ό,τι πιο μοναχικό. Τελικά ό,τι πιο μοναχικό είναι ό,τι πιο μοναδικό.
Στην Αθήνα τα βράδια από την ταράτσα ψάχνω να τη δω εκεί ψηλά με γυμνό μάτι και τις φορές που δε τη βλέπω, απλά τη θυμάμαι. Τα περισσότερα βράδια δεν την ακούω, μα όταν βρισκόμαστε σε επαφή μιλάμε με τις ώρες μέχρι που έρχεται η στιγμή ένας από τους δυο να φύγει. Μετά ο χρόνος τρέχει αντίστροφα ως την επόμενη φορά.
Και κάθε νύχτα εύχομαι να έρθει η σελήνη πιο κοντά στη Γη, όμως μετράω τα χιλιόμετρα που τις χωρίζουν και τίποτα δεν αλλάζει, γι’ αυτό στο μεταξύ στερεώνω ένα-ένα τα σκαλοπάτια στην απόσταση από τη Γη ως το φεγγάρι.
Στο τέλος θα τα καταφέρω να τη μηδενίσω, φίλε.
Rents
Μου αρέσει πολύ!Μπράβο!
Μου άφησε μια αίσθηση μαγική.
Πολύ ιδιαίτερο, μπράβο!
Μεστό, δυνατό, μαγικό.