Σταγόνες μιαρές· παραδέρνουν οι ζωές μας
Υψωμένες από αόρατες πράξεις
εξουθενωμένων γονιδιακών συμπτώσεων.
Από ποιήματα και έρωτες επείγοντες και παράτολμους
Από εκκλησίες στα άδυτα του Άδη βουτηγμένες, βαθιά,
Από ντροπή και θλίψη.
Να διαφέρεις ταπεινά σαν το κερί που με ευαισθησία σιγοσβήνει
Καίγοντας σκέψεις να δακρύζεις τα άπατα πρωινά·
Και σαν έρχεται τ’ απόγευμα ας μετανιώνεις·
Τα βράδια για όλες τις μετέωρες οπτασίες σου τις παράφρονες να σιωπάς
Γιατί η σιωπή έστω για λίγο ακόμη
Σου ανήκει
Μονογαμικά.
Ας κοιμάσαι έπειτα με κλειστά τα βλέφαρα
Και μη σκιάζεσαι γιατί τον εχθρό αυτόν που πολεμάς
Εσύ τον γέννησες
Πώς θα την πάρεις τη ζωή από παιδί δικό σου;
