Θα με συγχωρέσεις
Που σπάω σε κομμάτια
Που λυγίζω σαν κλαράκι
Που δεν κοιμάμαι τα βράδυα
Που κλαίω σαν παιδί
Είναι που δεν είχα μια αγκαλιά
Είναι που δεν με χάιδεψε ένα χέρι
Είναι που μου πήραν τα χρωματιστά μολύβια
Και μου άφησαν το γκρίζο
Την κούκλα μου
Και μου άφησαν κουρέλια
Το όνομα μου
Και έγινα Αυτή
Και με με έβαλαν για πάντα τιμωρία
Σε μια γωνιά
Στον τοίχο
Και έμαθα αντί να συλλαβίζω λέξεις, να συλλαβίζω τις σιωπές
Συνήθισαν τα μάτια στο σκοτάδι
Και έχω μάθει στη σιωπή
Τρομακτικά αληθινό για πολλούς… συγχαρητήρια!!
Eυχαριστώ Κατερίνα μου. Γράφω για να ξορκίσω δαίμονες και φαντάσματα..