Σε γειτονιές μικρές αραιοκατοικημένες,
εκεί λίγες πολυκατοικίες υπάρχουν καλά κρυμμένες.
Περπατάς σε δρόμους με λίγα φώτα,
κλειστές πόρτες, κάδους με σκουπίδια.
Ανθρώπινο βήμα σπάνια ακούς,
ερημιά σε δρόμους τόσο σιωπηλούς.
Μα ξάφνου ένας ήχος ακούστηκε δυνατός,
εκεί που περπατούσα και ήμουν σιωπηλή.
Σκουπίδια πεταγμένα από έναν όροφο ψηλό,
προσγειώθηκαν στο δρόμο με γδούπο κάνοντας χαμό.
Δίχως να νοιαστείς αν περνούσε άνθρωπος πετάς
τα αποφάγια σου, τα περιττά σου, ό,τι πια δε φοράς.
Σβήνοντας ακόμα και το τελευταίο ίχνος πολιτισμού,
λερώνοντας μέρος ενός κοινόχρηστου αγαθού.
Από τύχη δε με πλήγωσαν τα απορρίμματά σου,
κάνεις λες και η γειτονιά είναι δικιά σου.
Έλα μετά να σχολιάσεις χαρακτηρίζοντας άλλους ως “Ζουλού”,
εσύ που έσβησες κάθε ρανίδα πολιτισμού.
ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ
