Αγαπητοί φίλοι, διαβάστε τη συνέντευξη της Άννας Σελίδου, συγγραφέα του έργου «Πώς τον λένε το Θεό σας;» εκδόσεις Πηγή. Η Άννα Σελίδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Από το 1999 είναι ενεργό μέλος των Γιατρών του Κόσμου και με το όνομα «Αννούσκα» κάνει αφήγηση παραμυθιού στα παιδιά μεταναστών. Υπήρξε εθελόντρια και μέλος του Δ.Σ. του ορφανοτροφείου θηλέων «Μέλισσα».
Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα για τη συγγραφή του έργου σας «Πώς τον λένε τον Θεό σας»;
Η παρουσία μου στην Ειδομένη με το πρώτο προσφυγικό κύμα και πολύ πριν, Γιατρός του Κόσμου.
Η ιστορία σας αποτελεί εξ ολοκλήρου μυθοπλασία ή κρύβει και αληθινά γεγονότα;
Τα τρία κυρία πρόσωπα είναι υπαρκτά. Τα γεγονότα είναι αληθινά, για τους τρεις συγκεκριμένους όμως περιέχουν πολλά στοιχειά μυθοπλασίας.
Πόσο καιρό διήρκεσε η συγγραφή του έργου σας;
Τον κορμό του βιβλίου τον έγραψα στο τραίνο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού Αθήνα- Θεσσαλονίκη. Η επεξεργασία του γινόταν λίγο λίγο, όποτε το συναίσθημα κυριαρχούσε μέσα μου και με οδηγούσε σε διορθώσεις. Και όταν η λογική με βοηθούσε να διαφοροποιήσω λέξεις, ήθη και πολιτιστικά δεδομένα. Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό. Πάντως, λιγότερο από δύο μήνες.
Με ποιον από τους ήρωες του έργου σας ταυτίζεστε;
Μα… είμαι η Αννούσκα!
Έχετε δεχτεί αρνητικές κριτικές; Αν ναι, κατά πόσο σας επηρεάζουν;
Δυστυχώς, δεν έχω πάρει καμία αρνητική κριτική. Που σημαίνει πως κάποιοι δεν μου λένε την αλήθεια τους!!!
Απευθύνεστε σε ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;
Το βιβλίο απευθύνεται στον Άνθρωπο, χωρίς διάκριση φύλου, εθνικότητας, θρησκείας, κάθε είδους διαφορετικότητας.
Ποιο λογοτεχνικό είδος προτιμάτε να υπηρετείτε διά της συγγραφής; Με ποιο δεν θα καταπιανόσασταν ποτέ;
Δεν είμαι συγγραφέας. Είναι πολύ μεγάλη λέξη, ίσως ούτε καν την αγγίζω. Γράφω κάθε φορά που πρέπει να αποφορτίσω την ψυχή μου. Γιατί είναι πολύ βαρύ να κουβαλάς μέσα σου τα αχ του Ανθρώπου. Νομίζω όμως πως δεν θα μπορούσα να γράψω επιστημονική φαντασία, διότι είναι είδος που απαιτεί γνώσεις και ικανότητα.
Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο κύριος στόχος κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου; Το οικονομικό όφελος, η φήμη ή η ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης;
Γράφοντας, γλυκαίνω την ψυχή μου. Γράφω, γιατί το έχω ανάγκη. Δεν με αγγίζουν οι υλικές απολαβές, άλλωστε μάλλον απώλειες είχα οικονομικές. Όταν όμως μιλώ με το κοινό στις παρουσιάσεις και κυρίως, όταν μιλώ με τα παιδιά στις τάξεις, τότε φορτίζω τις μπαταριές της ύπαρξής μου. Γίνομαι πιο δυνατή, νιώθω πως κάτι δίνω στους γύρω μου. Σαν μια γλυκιά σοκολάτα που μπαίνει στην κάρδια τους και συγχρόνως μια δυνατή γροθιά που ταρακουνάει τον ύπνο τους. Και τον δικό μου συγχρόνως.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Άννα Σελίδου