ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ 1ο ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ BONSAISTORIES

Έξω βρέχει…

Δύο δάκρυα του Θεού πέφτουν στο παράθυρό μου…

Γδέρνουν το τζάμι, γδέρνουν και την ψυχή μου.

Βγαίνω έξω…

Ο αέρας με κάνει άλλο ένα αδύναμο πέπλο

Στην άβυσσο της αγκαλιάς του.

Οι σταγόνες της βροχής είναι τώρα κόκκινα μαργαριτάρια

Που γλιστράνε από ένα σκοτεινό, σκονισμένο ντουλάπι της Σελήνης…

Μια άηχη μελωδία χαϊδεύει τ’ αυτιά μου

Κι αρχίζω κι εγώ να σιγοτραγουδώ

Προδίδοντας τη σιωπή της ζωής μου…

Κι όμως, τίποτε δεν είναι αρκετό.

Δεν μου φτάνει να πετώ στην αγκαλιά του αγέρα…

Θέλω να αγγίξω τη γη.

Θέλω να μαζέψω τα κόκκινα μαργαριτάρια απ΄ το ματωμένο χώμα.

Θέλω να ζήσω.

Προσπαθώ να ξεφύγω από τον τυφώνα των αναμνήσεων.

Από τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τις σελίδες της ψυχής μου.

Μάταια… Ποια είμαι εγώ που θα αγγίξω τον ήλιο;

Άλλη μια ζωή είμαι…

Μια ζωή που έσβησε στη χάση του φεγγαριού…

Μαρία Περγάμαλη