Ήταν άραγε η ζήλια που ‘χε έρθει και της είχε κάψει τα σωθικά, με γνώμονα το κέρδος της στιγμής, εκείνης που τελευταία είχε αρχίσει και την κέρδιζε; Ήταν άραγε φόβος που ‘χανε τα με τόσο κόπο κεκτημένα της και διόλου καταφρονεμένα της;
Μήπως να ‘ταν εκείνη η κοροϊδία που έβλεπε πως εξελισσόταν και πλέον είχε αρχίσει εκείνο το πέπλο μυστηρίου να ξεφεύγει απ’ τα στεγανά του και να αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του;
Λέτε να ‘χε έρθει η στιγμή να τα σκοτώσει όλα από μέσα της και να ‘ριχνε τη δική της άγκυρα πια, μη φοβούμενη και τρομοκρατημένη, στο να τον βοηθήσει να βρει τον χαμένο του εαυτό;
Μα όσο και να έσπαζε το κεφάλι της, ένα ήξερε και ένα φαινόταν πια ξεκάθαρο μπροστά της. Ο δικός της ως τότε φύλακας, χαχα άγγελός της, καθώς από μόνη της πέταξε τον τίτλο αυτό χάμω και της τον ποδοπάτησε κιόλας.
Από σιγουριά και από βέβαιη πλέον διευκρινιστική πορεία των δικών του λαθών, παθών και ένα παραπάνω ψευδών του καταθέσεων, τι έκανε; Του ‘στησε ένα έδρανο, μπήκε αρχηγός του και απέδωσε την δική της αυτονόητη τώρα πια ποινή.
ΕΝΟΧΟΣ ΔΙΑ ΞΕΡΙΖΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΠ’ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ.
ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΟΙΝΗ ΠΟΥ ΟΜΟΙΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΝΑΦΕΡΕΙ.
Ο ένοχος, όχι μόνο εκείνος, αλλά η ίδια που ήθελε το παραμυθάκι της και δεν είχε ξεστραβωθεί στο απειροελάχιστο του σκληρού και άδικου εκ μέρους του εμπαιγμού της.
Μα τώρα πια, η Ατλαντίδα δε χάθηκε πια, όπως νόμιζαν. Τώρα πια τη βύθισε μ’ όλη της τη δύναμη ως τα έγκατα του άπατου βυθού της. Ναι, τώρα το ξέρει και το υποστηρίζει. Τι να ζήλευε, τι είχε να διαφέρει από εκείνη; Απλά ζούσε το δικό της το έγκλημα ψυχής εκ μέρους του, σε μη πρωτόγνωρη επανάληψη.
Τώρα αυτή ήταν το επόμενό του θύμα και η ζωή θα κυλίσει το βούρκο της. Γιατί μόνο εκεί επιβίωνε, εκεί γνώριζε κι εκεί θα αφήσει και τα δικά του αποτυπώματα.
Δεν ήταν για κείνην, για την αλήθεια της και κυρίως για την ανθρωπιά της.
ΤΗΣ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΑ ΑΠΟ ΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΙ ΤΗΣ ΕΓΙΝΕ?
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟΤΑΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟ ΤΟΥ ΣΕ…
ΥΠ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!!
Υ.Γ. ΚΑΠΟΙΑ ΝΟΣΗΡΑ ΜΥΑΛΑ ΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΑΛΛΩΝ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥΣ, ΑΠΛΑ ΥΠΟΔΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Τώρα το τι χρήζουν όλοι αυτοί;
Ένας ψυχίατρος θα μας το λύσει!
ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ
